Κράτησε τα μαλλιά του πάνω από το μέτωπο και έσκυψε το κεφάλι του χαμηλά. Μια τελευταία προσπάθεια να κρατήσει την ψυχραιμία και τη διαύγεια που είχε αρχίσει να φεύγει και να έρχεται·σε περιόδους.
Ήταν, του είπε ο γιατρός, μια σπάνια περίπτωση όπου η κληρονομικότητα έρχεται νωρίτερα από όταν αναμένεται και, δυστυχώς, σε καλπάζουσα μορφή.
Καμία πρόβλεψη για το χρονοδιάγραμμα. Μονάχα ότι θα είναι ραγδαία.
Έπειτα, ο μαραθώνιος με τις εξετάσεις και η ανησυχία να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και τα εξεταστικά κέντρα με την πανδημία να θερίζει. Διπλές μάσκες, απολύμανση και μετά να κρατήσει τα παιδιά γιατί και η σύντροφος έπρεπε να τρέξει στους δικούς της γιατρούς για προεγχειρητικούς ελέγχους.
Στο τέλος κάθε ημέρας, απολογισμός και ενημέρωση. Η ώρα που μοιράζονται η ζωή και η αγωνία μαζί με τις αμφιβολίες πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Με αραδιασμένες πάνω του τις σημειώσεις και τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Όταν νοσεί το μυαλό, καμία απόφαση και υπολογισμός δεν είναι σαφές πως είναι σωστός. Και τι προγραμματισμό να κάνει κάποιος όταν δεν έχει σαφές χρονοδιάγραμμα; Όλα σχεδιάζονται στον αέρα και το μυαλό ξεχνά όλο και πιο συχνά.
Εκείνη, πάλι, ήταν πιο σίγουρη, γιατί η κατάσταση ήταν πιο σαφής και οι αποφάσεις είχαν παρθεί νωρίτερα. Πριν ακόμα εμφανιστεί ο ιός. Η αντιμετώπιση μόνο έμεινε πίσω. Λόγω συνθηκών.
Θα έπρεπε αυτοβούλως και προληπτικά να απαρνηθεί διά παντός όλα εκείνα που την καθιστούσαν γυναίκα, βιολογικά, διότι είχε κι εκείνη να αντιμετωπίσει τη δική της κληρονομικότητα που της χτύπησε την πόρτα.
Και πάνω από την αγωνία του καθενός ξεχωριστά για τον εαυτό του, και πέρα από το ενδιαφέρον για τον σύντροφο, να έρχεται και η αγωνία για τα παιδιά. Που είναι ακόμα μικρά, που χρειάζονται στήριξη, που χρειάζονται εφόδια, αγάπη και σιγουριά και που ο μπαμπάς δεν φαίνεται πλέον καλά και η μαμά είναι περισσότερη ανήσυχη από πριν.
Και που η λύπη για το μέλλον μεγαλώνει και η ανασφάλεια θεριεύει και που η πανδημία δεν λέει να κοπάσει για να πάρουν τα πράγματα σειρά και να σωθεί η μάνα που θα φροντίσει στο μέλλον τον μπαμπά και τα παιδιά.
Γιατί η ασθένεια προχωράει, γιατί τα χειρουργεία δεν είναι ποσοστά, γιατί, εκτός από τα επείγοντα, είναι και τα προληπτικά, που δεν ανήκουν στο 20% που λέει το υπουργείο. Γιατί μετά την κρίση, την καραντίνα και τις αναστολές, δεν έμειναν χρήματα για ιδιωτικά που ασχολούνται μόνο με τα άλλα ποσοστά.
