«Πόλωση και ακραία αντιπαράθεση» μεταξύ των μέσων ενημέρωσης βλέπει η ΕΣΗΕΑ στην επαύριον της ιστορικής απόφασης της Δικαιοσύνης που καταδικάζει τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της, «για το μικροκομματικό συμφέρον, η δεοντολογία, οι αρχές, ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη, η ενότητα για την προάσπιση της Δημοκρατίας από τη νεοναζιστική απειλή υποβαθμίζονται επικίνδυνα, ενώ υπερτονίζονται η ακραία πόλωση, ο πολιτικός φανατισμός, ακόμη και η στρατηγική της έντασης, που ευτελίζουν την ανταγωνιστική μεν, αλλά με όρια και αρχές πολιτική αντιπαράθεση».
Όλα αυτά όμως, η ΕΣΗΕΑ δεν τα λέει στον αέρα. Αν και δεν ονοματίζει, «φωτογραφίζει» ωστόσο την «Αυγή» και το «Πρώτο Θέμα»: «ανασύρονται εν είδει απειλής οι πλατείες και οι αγανακτισμένοι του 2011, ενώ τέως και νυν πρωθυπουργοί ‘φωτογραφίζονται’ με το σύνθημα που αποτέλεσε πάνδημο αίτημα και οδηγεί τους νεοναζί στη φυλακή».
Με τον τρόπο αυτόν η ΕΣΗΕΑ, ατυχώς, επιχειρεί έναν συμψηφισμό, ενός είδους εξίσωση, της «Αυγής» με το «Πρώτο Θέμα». Από τη μία πλευρά δηλαδή μιας πολιτικής θέσης που αποδίδει ευθύνες στον Σαμαρά και την κυβέρνησή του και στον Μητσοτάκη σήμερα, ως πρωθυπουργό, για την ανοχή, αν όχι και για τη συμπόρευση κατά περιόδους με την εγκληματική οργάνωση, η οποία αλώνιζε επί των ημερών τους διαπράττοντας εγκλήματα, τραμπουκισμούς και δολοφονίες. Και από την άλλη πλευρά του «Πρώτου Θέματος», το οποίο είχε αναλάβει εργολαβικά το «ξέπλυμα», την κανονικοποίηση της δράσης των ναζί και την κοινωνική ενσωμάτωσή τους, ενώ πλέον σήμερα προαναγγέλλει απειλητικά την... επέκταση των ποινικών διώξεων.
Η ΕΣΗΕΑ αναπαράγει την προπαγάνδα της Δεξιάς περί «δύο άκρων» εξισώνοντας την αντιφασιστική πολιτική κριτική της «Αυγής» από τη μία με τις επαπειλούμενες προγραφές που προαναγγέλλει η εφημερίδα - ξέπλυμα υπέρ των φασιστών. Έτσι προασπίζει κανείς τη δημοσιογραφική δεοντολογία;
Η ΕΣΗΕΑ προχωρεί σε νουθεσίες περί αποχής από την «ακραία πόλωση», από τον «πολιτικό φανατισμό» και τις «ακραίες αντιπαραθέσεις», οι οποίες πλήττουν, σύμφωνα με την ΕΣΗΕΑ, τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Επιχειρηματολογεί έτσι υπέρ κάποιου είδους «συναίνεσης» και συμπόρευσης, σαν όλοι οι πολιτικοί χώροι και όλες οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ να έδωσαν τον ίδιο αγώνα και με την ίδια επιμονή εναντίον της Χ.Α.
