Αν έχεις τον δρόμο, δεν τον κλείνεις» είπε ο εκπρόσωπος της Αττικής Οδού αναδεικνύοντας το αυτονόητο: ότι δουλειά των επιχειρηματιών είναι το κέρδος. Και η προστασία του δημόσιου συμφέροντος, με οποιονδήποτε τρόπο, μειώνει τα περιθώρια κέρδους.
Επομένως, είναι δουλειά του κράτους να προστατεύει το δημόσιο συμφέρον επιβάλλοντας κανόνες διαρκείς και, όπου χρειάζεται, έκτακτους. Και δεν το κάνει. Το έκανε πέρσι κλείνοντας την Εθνική Οδό όχι για να προστατεύσει κάποιον, αλλά για να σώσει την εταιρεία από το κόστος και την υποχρέωση να την κρατήσει ανοιχτή, όπως ήταν υποχρεωμένη.
Αλλά η υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος είναι άγνωστη λέξη για την παρούσα κυβέρνηση. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κρατικός μηχανισμός καταρρέει μόλις πέσουν 20 πόντοι χιόνι. 5.000 εγκλωβισμένοι στο χιόνι για 17 ώρες, άνθρωποι που πηδάνε από απελπισία στις ράγες για να μην χάσουν το ένα και μοναδικό δρομολόγιο του προαστιακού, ασθενείς που δεν μπορούν να φτάσουν στα νοσοκομεία, επιβάτες που εγκαταλείπονται στον σταθμό Ειρήνη επειδή «το τρένο σταματάει εδώ» δεν είναι εικόνα ευρωπαϊκού κράτους. Πολύ απλά γιατί δεν είμαστε τέτοιο.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπάθησε να μας πουλήσει πολιτική προστασία στο πρώτο λοκντάουν με δύο κρούσματα την ημέρα. Έκτοτε, σε όλες τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, η πολιτική προστασία κατέστη ανέκδοτο. Ανέκδοτο στην «Μήδεια», ανέκδοτο στις φωτιές, ανέκδοτο τώρα. Πόσο ανέκδοτο αντέχει ο τόπος;
