Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν μια προσωπικότητα εθνικής και διεθνούς εμβέλειας.
Για πολλές γενιές αριστερών όμως, η μουσική και τα τραγούδια του ήταν κάτι περισσότερο από αγαπημένα. Ήταν και είναι ουσιαστικό στοιχείο της ταυτότητάς τους. Τους εξέφρασε συλλογικά, από τις συντροφικές παρέες και τις εκδρομές μέχρι τα μεγάφωνα των συγκεντρώσεων.
Ο Θεοδωράκης μίλησε με νότες για τον κόσμο της δουλειάς, τα χαμόσπιτα της Δραπετσώνας, τους αντάρτες, τους εξόριστους, το δημοκρατικό πάθος, την αντιδικτατορική φλόγα, τις μεταπολιτευτικές προσδοκίες.
Αλλά όσο η μουσική του εξέφρασε την Αριστερά στο σύνολό της, τόσο είναι ριζωμένη μέσα σε κάθε αριστερή ψυχή ξεχωριστά. Εκεί όπου καθένα από τα εκατοντάδες τραγούδια του είναι στενά δεμένο με μια ανάμνηση, με μια συγκίνηση, με μια ιστορία και συνδέει προσωπικά βιώματα με πολιτικά και ιστορικά γεγονότα.
Αυτό ακριβώς σημαίνει ταυτότητα. Μια ταυτότητα που φέρει χαραγμένο ανεξίτηλα το αποτύπωμα των τραγουδιών εκείνων.
Αυτός είναι ο λόγος που η μουσική του Θεοδωράκη κυνηγήθηκε ως επικίνδυνη. Η μετάδοσή της απαγορευόταν για δεκαετίες, το να την τραγουδάς ή να την ακούς με ανοιχτά παράθυρα μπορούσε να σημαίνει άσχημο μπλέξιμο. Αλλά η απήχησή της στον δημοκρατικό κόσμο έσπασε όλα τα φράγματα.
Ο Θεοδωράκης ξεπέρασε τα όρια της Αριστεράς και κέρδισε καθολική αναγνώριση, πέρα από διαχωριστικές γραμμές.
Σήμερα φεύγει καταξιωμένος. Αυτό που χάραξε μέσα μας η μουσική του παραμένει ολοζώντανο. Καλό ταξίδι, Μίκη Θεοδωράκη.
