Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό να ακούς τον Κ. Μητσοτάκη να μιλάει για θέματα υγείας, ως πρωθυπουργός της χώρας. Να λέει ότι στην κρίση της πανδημίας «αναδείχθηκαν παθογένειες του ΕΣΥ που έχουμε την υποχρέωση να μην κρύψουμε», σαν να είναι από αλλού και να μην έχει την παραμικρή ευθύνη.
Και να μην κάνει την παραμικρή νύξη για προσλήψεις, έχοντας ματαιώσει μάλιστα ακόμα και τις προσλήψεις που είχε προγραμματίσει η προηγούμενη κυβέρνηση πριν ακόμα την πανδημία.
Και ακόμα μένει κανείς άφωνος με το θράσος του ανθρώπου όταν τον ακούει να μιλάει για «ένα ΕΣΥ που βγήκε από τη δεκαετή κρίση με σημαντικές αδυναμίες στις υποδομές και στο ανθρώπινο δυναμικό». Σαν να μην θυμάται ο κόσμος τη γενική διάλυση και το κλείσιμο νοσοκομείων από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Το καθεστώς γενικευμένης διαφθοράς στις προμήθειες. Και τον Γεωργιάδη να χορεύει πάνω στα ερείπια κομπάζοντας ότι «δεν θα του φάει η τρόικα τη δόξα».
Την ευκαιρία που έδωσε η κυβέρνησή του στους ιδιώτες της Υγείας να θησαυρίσουν με την πανδημία την ονόμασε κομψά «κοινά βήματα συνεργασίας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα».
Τώρα ονειρεύεται να γενικεύσει αυτό το μοντέλο, εξασφαλίζοντας στους ιδιώτες νέες ευκαιρίες για κερδοσκοπία σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και των πολιτών.
Γιατί ο Κ. Μητσοτάκης δεν γνωρίζει τι σημαίνει δημόσιο συμφέρον. Τα αφεντικά της ιδιωτικής Υγείας είναι και δικά του αφεντικά. Αυτοί τον χρηματοδοτούν και γι' αυτούς δουλεύει.
