Αυτοί που θεώρησαν ότι η κυβέρνηση μπορεί να δραπετεύσει από την έκρηξη των κρουσμάτων, τη δραματική κατάσταση στα νοσοκομεία, την αποτυχία ενός πεντάμηνου λοκντάουν, την οικονομική κρίση που μαστίζει ευρύτατα στρώματα επιχειρηματιών και επαγγελματιών, στήνοντας μια προανακριτική - κωμωδία σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ για τα κανάλια, είναι πρωταθλητές της πολιτικής γελοιότητας.
Βεβαίως η πολιτική γελοιότητα δεν είναι απαραιτήτως καταδικαστέα. Υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν το ψωμί τους από την πολιτική γελοιότητα - είναι επαγγελματίες πολιτικά γελοίοι και είναι καλοί σε αυτό.
Όταν όμως η πολιτική γελοιότητα γίνεται χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης παράταξης, τότε τα πράγματα είναι ανησυχητικά για τους θεσμούς και τον τόπο. Γιατί, πολύ απλά, η προσφυγή σε τέτοιες μεθόδους -«καραγκιοζιλίκια» είναι ο πλέον δόκιμος όρος- δείχνει αδυναμία διαχείρισης μιας κατάστασης, εξαιρετικά σοβαρής για τη χώρα και την κοινωνία.
Την ώρα λοιπόν που θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να μην κοιμάται με τη συνεχή αύξηση των κρουσμάτων, να τρέχει να βρει ΜΕΘ για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της στιγμής, να εμβολιάζει καθηγητές για να ανοίξει τα σχολεία και εργαζόμενους στον τουρισμό και τις μεγάλες επιχειρήσεις του λιανεμπορίου για να ανοίξει άλλους κλάδους της οικονομίας, επιλέγει να πετάξει την μπάλα σε διαφορετικό γήπεδο.
Έτσι ώστε να θυμηθεί όλος ο κόσμος την προνομιακή της σχέση με τα κανάλια, τη λίστα Πέτσα, τις χαριστικές ρυθμίσεις για τις συχνότητες, την παλινόρθωση μιας διαπλοκής που ήταν εδραιωμένη στον τόπο από τότε που υπάρχει ιδιωτική τηλεόραση -με εξαίρεση τα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- και, βεβαίως, το σημερινό πλέγμα σιωπής, θράσους και ανοησίας, με το οποίο τα συστημικά ΜΜΕ προστατεύουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Έτσι ώστε, ακόμα και αν είχε απομείνει κάποιος που τους έπαιρνε σοβαρά, τώρα να σταματήσει.
Θρίαμβος της πολιτικής γελοιότητας.
