Την περασμένη Κυριακή, ενώ μεταδίδονταν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών, ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ αξιοποίησαν την ευκαιρία για να επιτεθούν στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., πως τάχα είναι εναντίον του απελευθερωτικού αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Επικαλέσθηκαν την ανακοίνωση καταδίκης εκ μέρους μας των επιδρομών της Χαμάς με θύματα αμάχους εντός του Ισραήλ, παρότι στην ίδια ανακοίνωση επισημαίναμε ότι η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Το σημείο αυτό αποσιωπήθηκε από τους κατόχους της «μοναδικής αλήθειας», μπροστά στο αντιΣΥΡΙΖΑ μένος τους, το οποίο δεν υπήρξε εναντίον της κυβέρνησης Μητσοτάκη που επιδοκίμαζε τις πολεμικές προετοιμασίες Νετανιάχου στο όνομα της ισραηλινής αυτοάμυνας. Για τη στάση αυτή του ΚΚΕ δεν διάβασα κανένα επικριτικό σχόλιο στην ΑΥΓΗ ούτε στο πλαίσιο της αρθρογραφίας τη Δευτέρα.
Ερωτήματα
Συνεχίζω, λοιπόν, με κάποια ερωτήματα. Πρώτον, θέλουμε ή δεν θέλουμε επίλυση του Παλαιστινιακού, όπως και του Κυπριακού, μέσω διαπραγματεύσεων στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ; Αν η απάντηση είναι θετική, θυμίζω ότι πρώτη ήταν εκείνη του 1947 που προβλέπει την ίδρυση δύο κρατών, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, στα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης. Απόφαση την οποία δεν αποδέχτηκαν ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις στον αραβικό κόσμο, αρνούμενες με πόλεμο την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, το οποίο όμως πρώτη αναγνώρισε η Αίγυπτος και μεταξύ των πρώτων η Σοβιετική Ένωση, η οποία είχε και εμπειρίες αντιεβραϊκών πογκρόμ στην τσαρική Ρωσία, αλλά και πολλούς Εβραίους μεταξύ των μπολσεβίκων.
Πάντοτε η Αριστερά όλων των αποχρώσεων, με την εξαίρεση κάποιων αριστεριστών, τασσόταν υπέρ της προαναφερθείσας απόφασης του ΟΗΕ ως μόνης ρεαλιστικής λύσης στο Παλαιστινιακό. Θέση την οποία διεκδίκησε πολύ έντονα μετά τον πόλεμο και την κατοχή αραβικών εδαφών το 1967 από το Ισραήλ που συνοδεύτηκε με την ιστορική απόφαση του 1974 να γίνει δεκτή ως παρατηρητής στον ΟΗΕ η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), «ως μόνος νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού».
Δεύτερο ερώτημα. Θυμόμαστε ότι το 1993 με την επίσης ιστορική συμφωνία του Όσλο ανάμεσα σε Αραφάτ και Ράμπιν υπήρξε αμοιβαία αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ και της PLO; Επισημαίνω ότι τη συμφωνία αυτή δεν αποδέχτηκαν ακραίες παλαιστινιακές οργανώσεις, αλλά και σειρά αραβικών καθεστώτων, το δε θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν επέμενε στη θέση της καταστροφής του κράτους του Ισραήλ, διά του πρωθυπουργού Αχμαντινετζάντ στη Γ.Σ. του ΟΗΕ.
Υπενθυμίζω, για να είμαι δίκαιος ότι τη συμφωνία του Όσλο αθέτησε και το Ισραήλ μετά τη δολοφονία Ράμπιν (1995) από Εβραίους φονταμενταλιστές, που συνοδεύτηκε από την πρώτη εκλογή Νετανιάχου ως πρωθυπουργού. Ωστόσο, η συμφωνία εκείνη είχε ήδη επιτρέψει τον επαναπατρισμό του Αραφάτ και της ηγεσίας της PLO από την Τύνιδα και την ίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής στα παλαιστινιακά κατεχόμενα, αρχικά με έδρα τη Γάζα, όπου αντιπροσωπεία του ΣΥΝ είχαμε συναντήσει τον Αραφάτ το 1996 με επικεφαλής τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.
PLO και Χαμάς
Δυστυχώς, το 2004 έφυγε από τη ζωή ο ιστορικός ηγέτης των Παλαιστινίων, τον οποίο διαδέχτηκε ο μπαρουτοκαπνισμένος Μαχμούτ Αμπάς, που και σήμερα είναι ηγέτης της PLO και πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, τον οποίο, όμως, άρχισε να αμφισβητεί κυρίως η Χαμάς.
Το 2006 έγιναν εκλογές στα παλαιστινιακά κατεχόμενα, τις οποίες κέρδισε η Χαμάς εις βάρος της PLO, με κατηγορίες για ενδοτισμό και διαφθορά της Παλαιστινιακής Αρχής. Προσπάθησε, όμως, ο Αμπάς για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που επιτεύχθηκε τον Μάρτιο του 2007, αλλά τρεις μήνες μετά ξέσπασε εμφύλιος μεταξύ των Παλαιστινίων, με κύρια ευθύνη της ισλαμιστικής οργάνωσης, στην οποία περιήλθε πραξικοπηματικά ο έλεγχος της Γάζας από την οποία εκδιώχθηκε η PLO. Έτσι δόθηκε το πρόσχημα στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ για αλλεπάλληλες επιδρομές στην περιοχή αυτή από την οποία είχε αποχωρήσει με απόφαση του Αριέλ Σαρόν, ας μην τον ξεχνάμε.
Η διοίκηση Αμπάς, στην οποία συμμετέχουν και οι Παλαιστίνιοι κομμουνιστές, δεν έμεινε αδρανής και το 2011 κατέθεσε προσφυγή στη Γ.Σ. του ΟΗΕ για την αναγνώριση κράτους της Παλαιστίνης, στόχος που επιτεύχθηκε στις 29/11/2012, όταν αποφασίστηκε η ένταξη στον παγκόσμιο οργανισμό κράτους της Παλαιστίνης με την ιδιότητα του παρατηρητή, κάτι που συνέβη λίγο μετά και στην UNESCO, παρά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Παρέθεσα όλα αυτά τα γεγονότα για να θυμηθούμε ποιος είναι ο διεθνώς αναγνωρισμένος νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού και ποια τα επιτεύγματά του στο πλαίσιο της θέσης Αραφάτ για την «ειρήνη των γενναίων», όπως είχε πει στο Όσλο το 1993.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
