Περάσαμε την ενενηκοστή μέρα του πολέμου και, σύμφωνα με τους στίχους του Γκουτσίνι, «ακόμη βροντάει το κανόνι / το ανθρώπινο θηρίο δεν είναι ακόμα χαρούμενο / με αίμα».
Ήταν 46 οι χώρες συμμετείχαν πριν από λίγες ημέρες στη διαδικτυακή σύνοδο κορυφής που διοργάνωσε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν, για την επέκταση και ενίσχυση της Ιεράς Συμμαχίας που δημιουργήθηκε στο Ράμσταιν στις 24 Απριλίου με αποστολή να παρέχει μια χιονοστιβάδα όπλων που θα επιτρέψουν στην Ουκρανία να συνεχίσει τον πόλεμο για μήνες ή για χρόνια, μέχρι να κερδίσει τη νίκη. Το πρόγραμμα των δυτικών συμμάχων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ είναι ότι το κανόνι πρέπει να βροντάει για πολύ καιρό ακόμα.
Το μάντρα είναι ότι οι Ουκρανοί είναι αυτοί που πρέπει να αποφασίσουν πότε υπάρχουν οι καλύτερες συνθήκες για να μπουν στις διαπραγματεύσεις που θα τερματίσουν τον πόλεμο. Τίποτα πιο ψεύτικο! Η συμπεριφορά των εμπόλεμων δεν εξαρτάται μόνο από τα μέρη που βρίσκονται σε σύγκρουση, αλλά σε μεγάλο βαθμό από τον βαθμό συναίνεσης / διαφωνίας, υποστήριξης / μποϊκοτάζ που προέρχεται από άλλους διεθνείς παράγοντες. Αρκεί να πούμε ότι η σύγκρουση στη Βοσνία σταμάτησε μόνο αφού ένας διεθνής παράγοντας (οι ΗΠΑ) κάλεσε τα αντιμαχόμενα μέρη στη στρατιωτική βάση του Ντέιτον στο Οχάιο. Μετά από 21 ημέρες έντονων διαπραγματεύσεων, τα μέρη υπέγραψαν την ειρηνευτική συμφωνία, η οποία στη συνέχεια υπεγράφη επίσημα στο Παρίσι στις 14 Δεκεμβρίου 1995.
Σε αντίθεση με τη Βοσνία, αυτή τη φορά μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα εκτός από τον Μπάιντεν να καλεί τον Πούτιν και τον Ζελένσκι για να τους κλείσει σε μια στρατιωτική βάση κρατώντας τους αιχμαλώτους μέχρι να επιτύχουν μια ειρηνευτική συμφωνία. Μετά το Ράμσταϊν, οι καμπάνες της ειρήνης δεν χτυπούν για κανέναν. Η απόφαση για απεριόριστες στρατιωτικές προμήθειες μπορεί μόνο να ωθήσει την κυβέρνηση αυτής της χώρας να παρατείνει τη σύγκρουση επ' αόριστον, αυξάνοντας το τίμημα για μια ειρηνευτική διαπραγμάτευση όλο και περισσότερο.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι, εκτός από την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, υπάρχει μια σοβαρή εδαφική διαμάχη μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Ουκρανίας που αφορά ολόκληρη την Κριμαία (που προσαρτήθηκε στη Ρωσία το 2014) και ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας του Ντονμπάς, που κατοικείται από ρωσόφωνους και ρωσόφιλο πληθυσμό που εξεγέρθηκε κατά της κεντρικής κυβέρνησης, δημιουργώντας τις δύο δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ, γεννημένες από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος προκάλεσε τότε περίπου 14.000 θανάτους.
Αν η έννοια της νίκης για τους Ουκρανούς σημαίνει την ανάκτηση των εδαφών που προσαρτήθηκαν άμεσα ή έμμεσα στη Ρωσική Ομοσπονδία, τότε ο πόλεμος δεν θα τελώσει ποτέ, θα ενταθεί, θα εξαπλωθεί και θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνική σύγκρουση. Είναι εύκολο να μαντέψει κανείς ότι η Ρωσία δεν θα εγκατέλειπε ποτέ την Κριμαία, την κύρια βάση του στόλου της, και ότι οι κάτοικοι των δύο δημοκρατιών του Ντονμπάς, που θεωρούνται προδότες από το Κίεβο για την υποστήριξή τους στην εισβολή, δεν θα συμφωνούσαν ποτέ να επιστρέψουν στην ουκρανική κυριαρχία. αφού μέχρι τώρα έχει σχηματιστεί μια άβυσσος αγεφύρωτου μίσους ανάμεσα στις δύο κοινότητες.
Η Ευρώπη, ακόμα κι αν είναι στρατευμένη στην Ιερά Συμμαχία του Ράμσταϊν, δεν έχει κανένα συμφέρον να παρατείνει τον πόλεμο. Τώρα επιτέλους εμφανίζονται ρωγμές στον ευρωατλαντικό άξονα. Αν και ο Ντράγκι παρουσιάστηκε στην Ουάσιγκτον ως εγγυητής της ενότητας ΗΠΑ και Ευρώπης, η Ιταλία ύψωσε μια πρώτη φωνή παρουσιάζοντας το προσχέδιο ενός ειρηνευτικού σχεδίου που, δειλά και για πρώτη φορά, αντιμετώπιζε τις διαμάχες στο χαλί της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης.
Είναι αυτονόητο ότι μια εκκωφαντική σιωπή προήλθε από την αμερικανική διοίκηση, ενώ διέρρευσε η δυσαρέσκεια του ύπατου εκπροσώπου της Ε.Ε., ο οποίος σε αυτή την ιστορική εποχή ανέλαβε τον ρόλο περισσότερο του εκπροσώπου του ΝΑΤΟ και του Κιέβου και όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πιο περιφρονητική απάντηση, λοιπόν, ήρθε από τη Μόσχα μέσω του Ντμίτρι Μεντβέντεφ, αντιπροέδρου του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας: «Υπάρχει η αίσθηση ότι δεν προετοιμάστηκε από διπλωμάτες αλλά από τοπικούς πολιτικούς επιστήμονες που έχουν διαβάσει επαρχιακές εφημερίδες και οι οποίοι λειτουργούν μόνο με βάση ψευδείς ειδήσεις που διαδίδονται από τους Ουκρανούς». Δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτή η απάντηση είναι περισσότερο ανόητη ή περισσότερο αλαζονική. Οι Ρώσοι δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι η ρήξη της ομοφωνίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι γι' αυτούς η μόνη ελπίδα να βγουν από την καταστροφή στην οποία έχουν βυθιστεί.
Οι δηλώσεις του Κίσινγκερ στο Νταβός είναι ενδιαφέρουσες: «Πριν από οκτώ χρόνια, όταν προέκυψε η υπόθεση της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, έγραψα ένα άρθρο στο οποίο είπα ότι το ιδανικό αποτέλεσμα θα ήταν μια ουδέτερη Ουκρανία, ένα είδος γέφυρας μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας αντί για γραμμή του μετώπου, μια πρώτη γραμμή των αντίπαλων πλευρών εντός της Ευρώπης. Αυτή η ευκαιρία δεν υπάρχει πλέον, όχι με αυτή τη μορφή, αλλά μπορεί ακόμα να εκληφθεί ως απώτερος στόχος. […] Ο κίνδυνος είναι να μπούμε σε έναν χώρο όπου η διαχωριστική γραμμή επαναχαράσσεται και η Ρωσία είναι εντελώς απομονωμένη.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ρωσία είναι ένα ουσιαστικό μέρος της Ευρώπης για περισσότερους από τέσσερις αιώνες: οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να χάνουν τον ορίζοντα μιας μακροπρόθεσμης σχέσης με τη Μόσχα, επειδή τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση όπου η Ρωσία θα μπορούσε να αποξενωθεί εντελώς από την Ευρώπη και να επιδιώξει μια ισχυρή μόνιμη συμμαχία με την Κίνα. [...] Πρέπει να αγωνιστούμε για μια μακροπρόθεσμη ειρήνη».
Σε αυτό το πλαίσιο, εάν το ειρηνευτικό σχέδιο που παρουσίασε η Ιταλία δεν καταφέρει να προχωρήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποχωρήσουμε στη λογική των κανονιών. Θα χρειαζόντουσαν πιο ισχυροί συνομιλητές, η Ιταλία θα πρέπει να παροτρύνει τη Γαλλία και τη Γερμανία να υποβάλουν ξανά ένα κοινό σχέδιο ειρήνης, αποστασιοποιώντας τους εαυτούς τους από την πολιτική του «διαρκούς πολέμου» των ΗΠΑ. Η ώρα είναι τώρα: πρέπει να δράσουμε τώρα.
*Ο Ντομένικο Γκάλο είναι πρώην δικαστικός και πρώην γερουσιαστής. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε στο Volere la luna στις 27 Μαΐου 2022.
