«Η ουδετερότητα είναι συνενοχή» έγραφε το πανό μιας ομάδας διαδηλωτών στη Βαλένθια της Ισπανίας, καταγγέλλοντας την πολιτική ίσων αποστάσεων που προσπάθησαν να κρατήσουν μια σειρά ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και όχι μόνο μπροστά στη δυσανάλογη χρήση βίας του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, παρακάμπτοντας ακόμη και το συστηματικό ξερίζωμα των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους, τον εποικισμό, το οικονομικό, κοινωνικό και φυλετικό απαρτχάιντ εναντίον τους.
Το Παλαιστινιακό αποτελεί ένα πολύ δύσκολο θέμα για την Ελλάδα, γιατί βρίσκεται στα νοτιοανατολικά σύνορά μας και σε μικρή απόσταση από την Κύπρο, ένα μεγάλο τμήμα της οποίας βρέθηκε υπό κατοχή το 1974, όχι τυχαία λίγα μόλις χρόνια μετά την κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και άλλων παλαιστινιακών εδαφών το 1967.
Η ελεύθερη Κύπρος, που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ και παραμένει στο Κίνημα των Αδεσμεύτων, με ό,τι μπορεί να σημαίνει σήμερα, και βρίσκεται απέναντι από τη Συρία και τον Λίβανο, συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη και βρίσκεται σε μια εντελώς διαφορετική θέση. Πριν από τις ΑΟΖ και τις εμπορικές και αμυντικές συμφωνίες έρχεται το Διεθνές Δίκαιο, για το οποίο η κατοχή είναι κατοχή και τα θύματα δεν μπορούν να εξισώνονται με τους θύτες τους. Αυτό ίσως θα έπρεπε να το γνωρίζει η ελληνική κυβέρνηση όταν διαμέσου του υπουργείου Εξωτερικών υποστήριξε απλώς ότι «η κλιμάκωση της βίας τόσο στα Ιεροσόλυμα όσο και στη Γάζα θα πρέπει να σταματήσει», υπογραμμίζοντας ότι «η Ελλάδα εκφράζει την έντονη ανησυχία της για τις πρόσφατες πυραυλικές επιθέσεις εναντίον αμάχου πληθυσμού στο Ισραήλ, οι οποίες είναι καταδικαστέες, και καλεί για τον άμεσο τερματισμό τους... αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
«Η Ελλάδα, όπως έχει τονίσει και στο παρελθόν αναφορικά με την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, υπογραμμίζει ότι η επίλυση της διένεξης μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων στη βάση της λύσης των δύο κρατών αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνολική ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή», κατέληξε η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ, αποφεύγοντας έστω και να κατονομάσει για μια φορά την Παλαιστίνη και το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη ζωή, όπως των Ισραηλινών πολιτών.
Η ανιστόρητη ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών δεν πάσχει μόνο από πολιτική μεροληψία, αλλά βρομάει έναν βαθύ ρατσισμό, όχι μόνο έναντι των αόρατων γι' αυτό Παλαιστινίων, αλλά και των Αράβων και των μουσουλμάνων, που κοιτούν με οργή τις σκηνές βίας έξω από τα ιερά τεμένη τους και τους βομβαρδισμούς των ομοθρήσκων τους. Με την υποχρεωτική ειλικρίνεια του πρέσβη μιας μικρής και αδύναμης χώρας που βρίσκεται θύμα της βαρβαρότητας ενός πανίσχυρου στρατού, ο Μαρουάν Τουμπάσι είχε την καλοσύνη να μας υποδείξει τα λάθη μας χωρίς να μας προσβάλει εκφράζοντας τον «προβληματισμό» και την «απογοήτευσή» του από τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και υπογραμμίζοντας ότι οι Παλαιστίνιοι περίμεναν «από την Ελλάδα, 'το λίκνο της δημοκρατίας', μια υποστηρικτική δήλωση του υπουργείου Εξωτερικών της, που διαμαρτύρονταν ειρηνικά ενάντια στις απειλές εξόντωσης και τις συνεχείς επιθέσεις των ένοπλων αποίκων στην Ιερουσαλήμ καθ’ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα και τον μήνα του Ραμαζανιού» και τις «ισραηλινές απόπειρες εθνοκάθαρσης εναντίον των Παλαιστινίων κατοίκων της γειτονιάς Sheikh Jarrah στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και των βάναυσων επιθέσεων εναντίον του λαού μας στη Γάζα».
Ενάμιση μήνα μετά την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση και την επέτειο των ογδόντα χρόνων από την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς τον Απρίλιο - Μάιο του 1941, ο Παλαιστίνιος διπλωμάτης μάς θύμισε ότι ο λαός του «αντιστέκεται στη βίαιη ισραηλινή κατοχή ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο ελληνικός λαός στη μακρά Ιστορία του, σύμφωνα με το διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο».
