Η Ίλια στο "Ποτέ την Κυριακή" δεν άντεχε τις αιματηρές εξελίξεις στις αρχαίες τραγωδίες, ήθελε τους ήρωες ζωντανούς κι ευτυχισμένους, να πηγαίνουν στο τέλος όλοι μαζί στην ακρογιαλιά.
Χαριτωμένη λεπτομέρεια ή το πιο σημαντικό που υπήρχε σ' αυτή την ταινία; Γιατί την τραγωδία, είτε τη βλέπεις σαν παραμύθι που μπορείς να αγνοήσεις το τέλος του για να μην τρομάξεις, είτε σαν εφιάλτη που έρχεται από τα βάθη της ανθρώπινης υπόστασης, ακολουθώντας το δικό του απαρέγκλιτο και αδυσώπητο σενάριο. Κι από τον εφιάλτη μπορείς να βγεις μ' έναν μονάχα τρόπο: Αν ξυπνήσεις.
Το έρεβος μπήκε στο σπίτι ανενόχλητο, η πόρτα δεν ήταν σφαλισμένη. Το σκοτάδι γεμίζει απειλητικά τον χώρο και τον χρόνο μας.
Την ώρα που η θηριώδης εξουσιομανία έδινε διακαναλική συνέντευξη διαβεβαιώνοντας ότι κανείς ανασφάλιστος δεν ΘΑ μείνει χωρίς περίθαλψη, μαθαίναμε ότι μια 40χρονη μητέρα, μια νέα γυναίκα, έχασε τη ζωή της γιατί, ως ανασφάλιστη, δεν μπορούσε ν' αγοράσει τα φάρμακά της. Τα παιδιά της είναι πολύ μικρά βέβαια για να φερθούν στον Άδωνι όπως ο δικαιολογημένος υιός Μπαλτάκος. Άλλη μια ζωή προσάναμμα στους "αναμμένους δαυλούς" της πατρίδος, τον Σαμαρά και τον μέχρι προχθές στενότερο συνεργάτη του. Άλλη μια ζωή στη λάσπη των θεμελίων της "σταθερότητας" του εγγυητή Βενιζέλου. Άλλη μια ζωή, φασούλι το φασούλι, στο πουγκί του "πλεονάσματος" που θα μοιραστεί εν είδει μποναμά λίγες μέρες πριν τις εκλογές.
Την ίδια μέρα είδαμε ανατριχιαστικές φωτογραφίες μικρών παιδιών που τα 'χουν περιλάβει οι εγχώριοι Μένγκελε και τα ποτίζουν αγνό ελληνικό μίσος μαζί με γερμανικό γάλα υψηλής παστερίωσης και μακράς, πολύ μακράς διαρκείας.
Όποιος πει ότι το ένα (η κρίση και η ανθρωπιστική καταστροφή) είναι άσχετο με το άλλο (την άνοδο της φαιάς πανούκλας) κάνει σίγουρα λάθος ή το κάνει επίτηδες. Αλλά μου ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό εικόνες από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, εικόνες τηλεοπτικές, που καθιέρωσαν χρυσοπληρωμένες τηλεπερσόνες με μοναδικό υλικό τον εμπαιγμό και τον εξευτελισμό ανθρώπων. Ανθρώπων απελπισμένων, ανθρώπων μειονεκτούντων, "ψώνιων" κάθε είδους, που για 15 λεπτά δημοσιότητας κι έναν καλό μπουφέ αποτελούσαν φτηνό τηλεοπτικό υλικό και φτηνό κρέας για τις ύαινες των καναπέδων. Είδαμε νέους ανθρώπους να δέχονται εγκλεισμό και μια κάμερα στην κάμαρά τους, για να κερδίσουν χρήματα και να γίνουν "κάποιοι". Είδαμε να βγαίνουν τα πιο άγρια ανταγωνιστικά ένστικτα και να τα αποθεώνει η τηλεοπτική αρένα. Αν δεν μπορούσες να πας Μύκονο, έβλεπες "Big Brother". Αν δεν ήσουν όμορφος και νέος, έβλεπες Αννίτα Πάνια και "Χρυσό κουφέτο".
Ξέχναγες το χάλι σου κι ένιωθες ανώτερος. Κι ανεπαισθήτως εκπαιδευόσουν για την έλευση του φασισμού, ενώ γύρω έλαμπε η πάστρα και η αρχοντιά της "ισχυρής" Ελλάδας.
Αυτοί που ετοιμάζονται να φορέσουν τώρα λευκά γαντάκια, για να μη λερώσουν τα χεράκια τους στο φύτεμα της ελιάς κι εκείνοι που πάνε αμέριμνοι στην ακρογιαλιά του ποταμιού, ενώ γύρω τους συσσωρεύονται κομματιασμένες ανθρώπινες ζωές και μεταλλαγμένες συνειδήσεις, δεν είναι αφηγητές παραμυθιού. Είναι φορείς του εφιάλτη.
