"Η θυσία ουδέποτε μπορεί να είναι εκούσια"
Κώστας Αξελός, Αυτοβιογραφικές σημειώσεις
ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Τη νύχτα του μεγάλου θριάμβου του Όχι ξαναβρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος, με τον Ράφα Μαγιοράλ, το ηγετικό στέλεχος των Podemos, που είχα φιλοξενήσει το ίδιο απόγευμα, πριν την έκβαση της ψηφοφορίας, στο "Κόκκινο". Έξαλλοι από χαρά, αγκαλιαστήκαμε και φωτογραφηθήκαμε μπροστά στη Βουλή. Περήφανο ενθύμιο της νίκης και παράσημο μιας ωραίας μάχης. Με ρώτησε πότε θά 'ρθει να χαιρετήσει ο Αλέξης Τσίπρας και συνειδητοποίησα ότι ήταν ήδη αργά, ότι δεν επρόκειτο... Μια σκιά πέρασε απ' το μυαλό μου. Την έδιωξα βιαστικά.
Τη νύχτα της μεγάλης διαπραγμάτευσης, μέσα στο στούντιο από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί, γίναμε κοινωνοί και αποδέκτες, μέσα από χιλιάδες μηνύματα από όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας και της υφηλίου, των συντονισμένων χτύπων μιας πελώριας καρδιάς: #thisisacoup - Αλέξη, φύγε τώρα!
Δεν έφυγε. Δεν μπορούσε να φύγει. Έμεινε εκεί με το πιστόλι στον κρόταφο και το πάλεψε όσο γινόταν. Το πραξικόπημα πέρασε. Κι εμείς βρεθήκαμε, από το παραλήρημα χαράς του Όχι, στον παραλογισμό ενός τρίτου, ταπεινωτικού Μνημονίου. Και με το πιστόλι στον δικό μας κρόταφο: Το θέμα είναι -πάλι και πάλι- τώρα τι λες;
Για να πω, θέλω να ξέρω. Δεν μου φτάνει η απάντηση στο ερώτημα του πρωθυπουργού "πιστεύετε ότι ο εκβιασμός ήταν πλαστός"; Φυσικά και δεν το πιστεύω. Φυσικά και ήταν υπαρκτός, ωμός και μαφιόζικος.
Αλλά γιατί φτάσαμε να μην μπορούμε ν' αντιδράσουμε στους μαφιόζους; Ήταν απ' την αρχή όλα από χέρι καμένα ή έγιναν κάποια σοβαρά λάθη στην τακτική και υπήρξε μια μονοδιάστατη στρατηγική;
Κι αν ήταν όλα καμένα και χαμένα, γιατί έγινε το δημοψήφισμα, που ξανάφερε με ορμή την ταξική πάλη στο προσκήνιο; Και γιατί ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν το μήνυμά του; Και πώς δικαιολογείται η αυτοπεποίθηση της προεκλογικής ρητορείας ότι θα γίνουν όσα θέλαμε εντός Ευρωζώνης;
Για να πω, θέλω να ξέρω. Και δεν μου φτάνει η "αυτοκριτική" τύπου "βεβαίως έγιναν και λάθη". Αδικεί και τον πρωθυπουργό και εμάς, που τον νιώσαμε σαν ενσάρκωση της μεγάλης ελπίδας.
Δεν μου φτάνει να στοιχηθώ πίσω από τα καταναγκαστικά "ναι" και τα αδιέξοδα "όχι" ψηφοφοριών που γίνονται με το πιστόλι στον κρόταφο. Δεν μου αξίζει να καννιβαλίζω ανθρώπους που βρίσκονται σ' αυτή τη θέση, βγάζοντας στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά μου ένστινκτα. Θά 'θελα να μάθω αν θα υπάρξει σχέδιο απαγκίστρωσης από αυτή την ένωση των στυγνών δολοφόνων. Και γιατί δεν υπήρξε μέχρι τώρα.
Θέλω να το μάθω απ' αυτούς που εμπιστεύθηκα. Όχι από τους τεθνεώτες των καναλιών, που ξαναβρήκαν το χρώμα και το χαμόγελό τους αρπάζοντας το δικό μου. Όχι από μισθοφόρους και πραιτωριανούς του συστήματος, που προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν έναν Ντόριαν Γκρέι στη θέση του καθαρού προσώπου που με ενέπνευσε.
Και περιμένω ακόμα, γιατί δεν αντέχω ν' απελπιστώ.
