ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Το άλμπουμ των παιδικών μου χρόνων δεν έχει μνήμες όπλων. Τα μόνα μπαμ μπουμ που θυμάμαι ήταν τα βεγγαλικά του Χριστός Ανέστη στο προαύλιο της Τριμάρτυρης, που μας τρόμαζαν και μας σκέπαζαν με το παλτό μπαμπάς και θείοι. Θυμάμαι που ένα χτύπησε την αδελφή μου στο κεφάλι, θυμάμαι την οργή του πατέρα μου... γι' αυτά τα αθώα τότε βεγγαλικά.
Η λεβεντιά της Κρήτης στο άλμπουμ της ζωής μου είναι μια φωτογραφία του ΕΠΟΝίτη αδελφού της μαμάς μου που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς αφού τον κατέδωσαν οι Κρητικοί συνεργάτες τους. Γιατί υπήρχαν μπόλικοι τέτοιοι, όπως και σ' όλη την Ελλάδα. Και γιατί οι απόγονοί τους, όπως και σ' όλη την Ελλάδα, όχι μόνο δεν λογοδότησαν, δεν τιμωρήθηκαν, αλλά κυβέρνησαν ως εκφραστές της γνήσιας ελληνικότητας, του πατριωτισμού και της λεβεντιάς. Ο μύθος της "δημοκρατικής" Κρήτης έκρυψε αυτές τις μαύρες σελίδες κάτω απ' το χαλί, κι ας είναι καλά η Μάρω Δούκα που έσκαψε βαθιά για την αλήθεια.
Η άμετρη κολακεία της κρητικής ιδιαιτερότητας, προς άγραν ψήφων, ήταν το βασικό εργαλείο των κομμάτων εξουσίας. Τα κούφια λόγια, μαζί με τις επιδοτήσεις, έκαναν το ΠΑΣΟΚ να παίρνει 70% στις ανατολικές περιοχές και στις δυτικές να το μοιράζεται με τις "οικογένειες". Τα βαφτιστήρια των Μητσοτακέων και οι κουμπαριές των Κεφαλογιαννέων... μαζί με τις κουμπουριές.
Κουμπουριές ανομίας, παρανομίας, εκφοβισμού... και όχι "μπαλωθιές". Δεν ήταν μπαλωθιές αυτές που έπεσαν στην κηδεία του παιδιού με τα θλιμμένα μάτια. Δεν ήταν το λιανοτούφεκο του παππού καπνισμένο απ' τις επαναστάσεις, που βγαίνει τιμητικά στο γάμο και στον θάνατο. Δεν είναι μπαλωθιές τα καλάσνικοφ και οι ριπές κατά βούληση που έσεισαν το χωριό του Ρεθύμνου, το χωριό του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Είναι επίδειξη δύναμης και ίσως προειδοποίηση από ένα κράτος εν κράτει που με την ανοχή διαχρονικά των κυβερνήσεων, κουμαντάρει περιοχές της Κρήτης.
Το άβατο των Ζωνιανών είναι πρόσφατη ιστορία, ο ρόλος των πολιτικών οικογενειών σφραγισμένος με τελεσίδικες καταδίκες για συγκάλυψη εμπόρων ναρκωτικών, αλλά πόσοι γνωρίζουν και πόσοι ψάχνουν; Αυτοί που διϋλίζουν τους Κατρούγκαλους, φροντίζουν να σβήνουν τα ίχνη των αφεντικών τους. Οι οικογένειες εξακολουθούν να διαφεντεύουν την περιοχή. Και το μοντέλο του εύκολου κέρδους, συχνά παράνομου, μεταμορφώνει μικρά παιδιά σε τραμπούκους. Μακριά απ' το σχολείο, με τη "δύναμη" του κουμπουριού, του 4Χ4 και της πολιτκής προστασίας, χάνουν και την παιδικότητα και τη λεβεντιά. Θύματα και τα ίδια, γίνονται θύτες. Κι αύριο που θα ξεχάσει η τηλεόραση, θα ξαναπέσει η σιωπή...
Η ευγένεια κι η σοφία της κρητικής μαντινάδας, που ποτέ δεν θα λερωθεί απ' τους διάφορους σκυλο-ρουβάκηδες, λέει πως ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα. Εχουμε μια ευκαιρία τώρα, με την Αριστερά στην κυβέρνηση, να το αποδείξουμε.
