Της Ευγενίας Λουπάκη
"Παντού τρεξίματα, τηλεγραφήματα
πάλι ραπίσματα απ' την εργατιά"
(Μπεζεντάκος)
Η Διεθνής παιανίζει στην Αθήνα μες το κέντρο και χιλιάδες δακρυσμένοι, χαμογελαστοί άνθρωποι, τραγουδούν με υψωμένες σημαίες και γροθιές. Σε σκοτεινές γωνιές, φανερά αμήχανοι στέκονται μερικοί αστυνομικοί - πουθενά ΜΑΤ.
Έχει νικήσει η Αριστερά και είναι η δική της νύχτα - από Δευτέρα θα είναι όλων των "κολασμένων", ανεξάρτητα αν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Και όλων που εμπιστεύτηκαν την Αριστερά, χωρίς να είναι αριστεροί, όντας μάλιστα συντηρητικοί, "νοικοκυραίοι", ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας.
Ποια Αριστερά νίκησε και ποια εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που δεν έχουν αίμα αντάρτη στη ρίζα τους, δεν έχουν διωγμό στη μνήμη τους, δεν έχουν αποκλεισμό στο βιογραφικό τους; Που διαμορφώνουν συνείδηση από την κυρίαρχη αφήγηση και την πλασματική, κατασκευασμένη εικόνα που σερβίρουν τα κανάλια της διαπλοκής;
Νίκησε η Αριστερά που "χαϊδεύει τ' αυτιά των κουκουλοφόρων", που συκοφαντείται συστηματικά ως υπεύθυνη για την τραγωδία της Marfin, ενώ έχουν καταδικαστεί οι υπεύθυνοι της Τράπεζας. Η Αριστερά που εγκαλείται από υστερικές τηλεπερσόνες να καταδικάσει τη βία "απ' όπου κι αν προέρχεται", που υποδεικνύεται ως δολιοφθορέας σ' ένα εργοτάξιο της μεγάλης δολιοφθοράς που συντελείται στις Σκουριές. Η Αριστερά που πάλεψε μέσα κι έξω απ' τη Βουλή για το δικαίωμα και τη ζωή τού Νίκου Ρωμανού που δεν είναι "δικός" της, ούτε τη συμπαθεί.
Νίκησε η Αριστερά που δεν κάνει τον σταυρό της ούτε μοστράρει σταυρουδάκια, που έχει αρχηγό έναν άθεο, ο οποίος δεν έχει έλθει εις γάμου κοινωνίαν, αλλά ζει με τη σύντροφό του με σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο θα επεκτείνει και στους ομοφυλόφιλους, όπως δήλωσε στην κεντρική προεκλογική ομιλία του.
Νίκησε η Αριστερά που βάζει τον ύμνο του ΕΑΜ στις παρελάσεις και παθαίνουν ντελίριο οι άψογοι υπάλληλοι της κοινωνίας των ηθών.
Νίκησε η Αριστερά που θεωρεί πως κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, πως όλοι έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη και την αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός τους, και πως οι φράχτες δεν προστατεύουν τους Έλληνες από την ανεργία και την εξαθλίωση, αλλά στέλνουν στον βυθό εκατοντάδες αθώες ψυχές.
Νίκησε η Αριστερά που έχει τη Διεθνή ως σήμα στο ραδιόφωνό της.
Αυτή η Αριστερά που δεν υπέστειλε τη σημαία τής αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης, δεν έκανε πίσω, όσο κι αν συκοφαντήθηκε, όσο κι αν πολεμήθηκε.
Οι "αστοί" δεν τρομάξανε. Την εμπιστεύτηκαν κάνοντας ένα βήμα που μπορεί ν' αποδειχθεί πολύ μεγάλο. Που ενδέχεται να σημάνει, επιτέλους, το τέλος του Εμφυλίου.
ΥΓ. "Όλη τη νύχτα έκλαιγα" μου λέει ο πατέρας μου, ετών 87. "Για τη μάνα σου, για τον θείο σου, για όλους που δεν πρόλαβαν. Κι όταν είδα τον Αλέξη στο Σκοπευτήριο...".
Αυτά τα δάκρυα νίκησαν.
