ΤΗΣ ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΛΟΥΠΑΚΗ
Σβήσαν τα φώτα στον πύργο του Άιφελ, ρίγησε το λίκνο του Διαφωτισμού και εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στον δρόμο. Στην "επίσημη" διαδήλωση της Κυριακής, μαζί τους περπάτησε και ο σφαγέας των Παλαιστινίων Νετανιάχου, κυκλωμένος από σωματοφύλακες. Και η Μέρκελ της εξαθλίωσης των λαών της Ευρώπης. Και ο Σαμαράς, του φράχτη του Έβρου.
Δέκα χρόνια πριν, το 2004, οι δρόμοι των πρωτευουσών της Ευρώπης, είχαν και πάλι πλημμυρίσει από εκατομμύρια διαδηλωτές. Και όχι μία, αλλά πολλές φορές.
Διαδήλωναν οι πολίτες της Ευρώπης, κατά του πολέμου στο Ιράκ, με ασύλληπτη μαχητικότητα, μαζικότητα και επιμονή. Οι ηγεσίες τους, με κορυφαίες τις ηγεσίες των ΗΠΑ (Μπους ο νεότερος) και της Μεγάλης Βρεττανίας (Τόνι Μπλερ), αγνόησαν τη θέληση και την οργή των λαών τους. Και το καλοκαίρι του 2005, το Λονδίνο έγινε στόχος. Οι βομβιστικές επιθέσεις στο μετρό και στο λεωφορείο κόστισαν τη ζωή σε 57 αθώους επιβάτες και περαστικούς. Οι τραυματίες ξεπέρασαν τους 700. Είχε προηγηθεί το χτύπημα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης, Άτοτσα, τον Μάρτιο του 2004, με 191 νεκρούς, που κόστισε την πρωθυπουργία στον Αθνάρ, πρωτεργάτη κι αυτόν της "συμμαχίας των προθύμων".
Ας μην παριστάνει λοιπόν η πεφωτισμένη Ευρώπη ότι πέφτει απ' τα σύννεφα. Ας μην αναμασούν οι εγχώριοι παπαγάλοι τα περί τρόμου πάνω απ' την Ευρώπη. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τότε λεγόταν Αλ Κάιντα, τώρα λέγεται ISIS. Και όπως ακριβώς κατασκευάστηκε η Αλ Κάιντα, έτσι κατασκευάστηκε και το σκοτάδι του Χαλιφάτου.
Η 11η Σεπτεμβρίου ίσως μείνει για πάντα αίνιγμα της Ιστορίας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αποτέλεσε το άλλοθι για μια πρωτοφανή τρομοκρατική πολεμική επιχείρηση, που ισοπέδωσε χώρες, δολοφόνησε αμάχους, κατέστρεψε πολιτισμούς και έβαλε γερά τα θεμέλια γι' αυτό που αποκαλείται ισλαμικός φονταμενταλισμός.
Το 2003, ο Χανς Μπλιξ, ο Σουηδός επικεφαλής της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, κατέθεσε στον ΟΗΕ ότι δεν βρέθηκαν χημικά όπλα στο Ιράκ. Και ο Ελ Μπαραντέι, της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, ότι δεν βρέθηκαν πυρηνικά. Αλλά τα πετρέλαια και τα λεφτά ήταν πολλά. Ο φρικαλέος live απαγχονισμός του Σαντάμ Χουσεΐν, τα εξαερωμένα χωριά του Αφγανιστάν, η γενοκτονία της Παλαιστίνης, η Λιβύη, η Συρία, οι απαγωγές υπόπτων, τα βασανιστήρια του Άμπου Γκράιμπ, τα εκατομμύρια νεκρών, τα εκατομμύρια ξεριζωμένων... Πόσο μίσος μπορεί να γεννήσει το μίσος;
Πολύ και τυφλό. Αβυσσαλέο. Ανεξέλεγκτο. Ιδιαίτερα αν καλουπωθεί κατάλληλα με θρησκευτικό περίβλημα.
Και δεν είναι μόνο οι μουσουλμάνοι θύματα της επιχείρησης "τρομοκρατία". Είναι και οι λαοί της Ευρώπης, που είδαν τα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες τους, εδραιωμένα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, να περιστέλλονται, ν' αναστέλλονται, ν' αγνούνται, ν' αδρανοποιούνται. Και το τέρας του ναζισμού να ξαναγεννιέται, με βολική πρώτη ύλη τους μετανάστες - θύματα των πολέμων της Δύσης.
Συσκέπτονται τώρα οι "ηγέτες" για ακόμα περισσότερη αστυνόμευση και καταστολή. Ενώ είναι απόλυτα φανερό πως χρειάζεται περισσότερη Ελευθερία, περισσότερη Ισότητα, περισσότερη Αδελφοσύνη. Αλλιώς η φλόγα θα σβήσει για πάντα.
