"Γίναμε σιγά - σιγά δήθεν υπέροχοι
με μαδημένες χίμαιρες στα χέρια"
(Νίκος Καρούζος, Ιησούς Αντι-Οιδίπους)
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ήταν ούτε στην ΚΝΕ, ούτε στον Ρήγα, ούτε στην ΠΠΣΠ, ούτε στην ΑΑΣΠΕ. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στη ΔΗΜ.ΑΡ., ούτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε στο ΚΚΕ. Που δεν υπήρξαν ποτέ υποψήφιοι, για κανένα αξίωμα πολιτικό, αυτοδιοικητικό ή συνδικαλιστικό. Που δεν είναι ούτε καλλιτέχνες, ούτε επιστήμονες, ούτε διανοούμενοι, ούτε δημοσιογράφοι, ούτε "παράγοντες" οπουδήποτε. Που δεν διαβάζουν ποίηση κι έχουν χρόνια να πάνε σινεμά. Που δεν έχουν ιδέα από επιστημονικό κομμουνισμό και η λέξη νεωτερικότητα δεν τους λέει απολύτως τίποτα. Που δεν έχουν διαβάσει το "Κιβώτιο" και δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει ως βιβλίο, φορτίο και συμβολισμός. Που δεν έχουν ούτε διάθεση, ούτε χρόνο για φέισμπουκ. Που άκουγαν μόνο ροκ και ακούνε ακόμα ροκ. Που ξεκρεμάνε την κιθάρα τα καλοκαίρια και τραγουδάνε τις νύχτες στην παραλία. Στην ίδια παραλία που κάνουν διακοπές με τη σκηνή τους εδώ και είκοσι χρόνια. Εκεί που μεγαλώσαν καλοκαίρι το καλοκαίρι τα δυο παιδιά τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν από 20 χρόνων, στην ίδια υπεύθυνη δουλειά, που από τα θαυματουργά χέρια τους και το κοφτερό μυαλό τους, εξαρτάται η ασφάλεια πολλών. Που, μετά από 30 χρόνια δουλειάς και με δύο παιδιά, παίρνουν βασικό μισθό 860 ευρώ. Διότι συγκαταλέγονται κι αυτοί στους "απόβλητους" του Δημοσίου, αν και δεν έχουν καθήσει ποτέ σε γραφείο. Που δεν κλαίγονται, δεν γκρινιάζουν, δεν προσβάλλουν, δεν δικάζουν, δεν κάνουν φιγούρα. Που γελάνε και μεθάνε και είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν. Που σκέφτονται τους φίλους τους, με ήλιο και βροχή. Που μιλάνε λίγο και σπανίως πολιτικά. Που δεν ξέρω τί έχουν κατά καιρούς ψηφίσει κι ούτε μ' απασχόλησε ποτέ.
Καθόμαστε λοιπόν δίπλα δίπλα, το ζεστό βράδυ της περασμένης Παρασκευής, μ' έναν απ' αυτούς τους "συνηθισμένους" ανθρώπους. Απέναντί μας κάποιος δηλώνει ότι ψήφισε και θα ψηφίσει ξανά Ποτάμι. Κάποιος που είχε αριστερό παρελθόν, αλλά Τσίπρα προς Θεού δεν αντέχει με τίποτα. Διότι "πήρε όλους τους ΠΑΣΟΚους" και "πώς θα πληρωθούν οι συντάξεις" - για να πάω στις άκρες της βεντάλιας. Κι ενώ ετοιμάζομαι με όλο το τουπέ της αριστερής ύπαρξής μου και της δημοσιογραφικής μου περσόνας να τον κατατροπώσω, αρχίζει να μιλάει ο διπλανός μου. Με στοιχεία ακρίβειας χιλιοστού για το ξεπούλημα των (κερδοφόρων) αεροδρομίων και πώς μεθοδεύτηκε, μέχρι τον μισθό - ντροπή που παίρνει (και που πρώτη φορά, εκεί, μετά από τόσα χρόνια που τον ξέρω έμαθα) καταλήγει αποφασιστικά: "Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί κι αυτοί να τα κάνουνε σκατά. Αυτό που ξέρω είναι ότι ετούτοι πρέπει να φύγουν! Κάθε μέρα που μένουν, μια καταστροφή παραπάνω".
Του είπα να 'ρθεί στην εκπομπή. Αρνήθηκε. "Πάρε τον πρόεδρο της ομοσπονδίας, τί να σου πω εγώ..."
Είναι που θα 'θελα να σ' ακούσουν όλοι, βρε Αντώνη... Και οι πάνω και οι κάτω και οι δίπλα...
