The last of us (διαθέσιμο στο Vodafone TV)
Η σειρά, αν και βασίζεται σε γνωστό video game, το «The last of us», διαθέτει κινηματογραφική αύρα που φάνηκε στο πρώτο επεισόδιο. Αναμένουμε τη συνέχεια...
Ενας θανατηφόρος μύκητας έχει αφανίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και τους μετατρέπει σε σαρκοφάγα κτήνη. Ο ήρωας (Τζόελ), που κατάφερε να μην μολυνθεί, αναλαμβάνει να μεταφέρει μια έφηβη κοπέλα, την Έλι, η οποία μπορεί να είναι το κλειδί για το αντίδοτο της επιδημίας, έξω από τη ζώνη καραντίνας. Αν και η σειρά βασίζεται σε γνωστό video game, το «The last of us», διαθέτει κινηματογραφική αύρα, κάτι για το οποίο φροντίζει σε κάθε παραγωγή του το ΗΒΟ.
Η πολιορκία από ορδές ζωντανών νεκρών και ο αγώνας επιβίωσης σε ένα αποκαλυπτικό τοπίο αποτελούν άλλη μια εφαρμογή της θεματολογίας των ζόμπι, που ξεκίνησε από τον Τζορτζ Ρομέρο στη δεκαετία του 1960 και γνώρισε αμέτρητες παραλλαγές, από φτηνές ταινίες του χείριστου είδους μέχρι ακριβά blockbusters και πετυχημένες σειρές. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, ο κόσμος έχει μετατραπεί σε ένα πάρκο θανάτου και κανιβαλισμού και ο σκηνοθέτης δίνει μια ιδιότυπη υπαρξιακή διάσταση στη βλοσυρή ιστορία. Με άλλα λόγια, η σειρά -ευτυχώς- δεν αναπαράγει τους εξευγενισμένους φόβους της σαπουνόπερας «Walking dead» ούτε κόπτεται να καλοπιάσει τους gamers που αναζητούν την παιδική δράση του «Resident evil», αλλά λοξοκοιτάζει την αισθητική του «Children of men», έστω στην πιο εύπεπτη και ψυχαγωγική εκδοχή της.
Ο Πέντρο Πασκάλ είναι εξαιρετικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς ενσαρκώνει την αγωνία και τον πανικό με οικείο, γήινο τρόπο, χωρίς την αυταρέσκεια και την πόζα των χολιγουντιανών αστέρων όταν βρίσκονται σε σκηνές δράσης - θυμηθείτε πόσο εκτός ρόλου ήταν ο Μπραντ Πιτ στο «World War Z». Η ασφυξία στις ζώνες καραντίνας, οι συνθήκες ακραίας καταστολής και η καταδίωξη από αιμοδιψείς νεκροζώντανους είναι σκηνοθετημένα με στιλ που δίνει στους λάτρεις του είδους ακριβώς αυτό που αποζητούν. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τα υπόλοιπα επεισόδια, ελπίζοντας να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ποιότητας.
Οσα λιγότερα γνωρίζεις τόσο πιο έντονος είναι ο τρόμος
Barbarian (διαθέσιμο στο Disney+)
Μια απρόσμενη δημιουργία τρόμου ήταν το περσινό «Barbarian», το οποίο δεν γνώρισε διανομή στην Ελλάδα και τώρα είναι διαθέσιμο με ελληνικούς υπότιτλους στο Disney+. Μια ανυποψίαστη κοπέλα φτάνει στο Ντιτρόιτ για να δώσει συνέντευξη για μια δουλειά. Το σπίτι που έχει νοικιάσει, μέσω Airbnb, όχι μόνο βρίσκεται σε μια παρηκμασμένη γειτονιά, αλλά έχει γίνει διπλοκράτηση και κάποιος άνδρας διαμένει ήδη εκεί. Η κλιμακούμενη καχυποψία, το άβολο σασπένς και η αφιλόξενη περιοχή δεν αποτελούν παρά προοίμιο για μια άλλη ιστορία, που εξελίσσεται γύρω από τον ιδιοκτήτη και το καλά κρυμμένο μυστικό του σπιτιού.
Αριστο δείγμα του σινεμά του φανταστικού, που εκφράζει σαφέστατη κριτική για την Αμερική του ’80 που οδήγησε στην εξαθλίωση, και ταυτόχρονα η πιο εύστοχη ανάγνωση του MeToo σε ταινία είδους (genre) που δεν προέρχεται από καταγγελτικό δράμα. Το συλλογικό τραύμα, η στεγαστική κρίση, ο αστικός εξευγενισμός των προαστίων και η πατριαρχική κακοποίηση περνάνε μέσα από ένα καλά δουλεμένο σενάριο και μια ατμόσφαιρα φρίκης που δεν ξεχνάει να τιμήσει την ψυχαγωγική αξία του τρόμου και να αξιοποιήσει τους αρχέγονους φόβους από τους οποίους δημιουργούνται οι εφιάλτες, όπως «τι κρύβεται πίσω από το σκοτάδι στο υπόγειο».
Ο σκηνοθέτης Ζακ Κρέγκερ αποδεικνύεται ικανότατος στο να υπαινίσσεται τον τρόμο όπου χρειάζεται, να έχει πηγαίο χιούμορ και σαρκασμό, αλλά να γίνεται και νοσηρός όπου η ιστορία του το απαιτεί. Το «Barbarian» αποτελείται από τρεις διαφορετικές ιστορίες με κοινή αφετηρία, για τις οποίες όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο πιο έντονη θα είναι η εμπειρία της πρώτης θέασης. Σε ένα κουρασμένο κινηματογραφικό τοπίο από σίκουελ εκμετάλλευσης, αχρείαστα ριμέικ και στοιχειωμένα σπίτια, οι πρωτότυπες απόπειρες σαν κι αυτήν αξίζουν έναν παραπάνω έπαινο.
Μια ρεαλιστική απεικόνιση της γεροντικής άνοιας
Vortex (διαθέσιμο στο Cinobo)
Το πιο σοκαριστικό πράγμα με την πρόσφατη ταινία του Γκασπάρ Νοέ είναι ότι δεν έχει σκοπό να σοκάρει. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι περνά τις μέρες του σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι παλεύοντας με τα πρώτα στάδια της άνοιας. Ο μεγάλος προβοκάτορας του ευρωπαϊκού κινηματογράφου αφήνει την παραισθησιογόνα και βάρβαρη αισθητική των προηγούμενων ταινιών του και μας προσκαλεί σε μια άκρως ρεαλιστική ιστορία, όπου οι άνθρωποι είναι ανίσχυροι απέναντι στο γήρας.
Το «Vortex» γνώρισε φευγαλέα διανομή το περασμένο φθινόπωρο, αλλά δεν βρήκε το κοινό που του άξιζε. Με την οθόνη χωρισμένη στα δύο (split-screen) παρακολουθούμε την καθημερινότητα δύο ηλικιωμένων καθώς αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολη, ενώ ο γιος τους κάνει ό,τι μπορεί να τους φροντίσει. Φυσικά, ο Γκασπάρ Νοέ χρησιμοποιεί ξανά το παιχνίδι της πρόκλησης κινηματογραφώντας σκηνές όπου ο εγκέφαλος πνέει τα λοίσθια για να τέρψει τον ναρκισσισμό του. Ωστόσο, εδώ ο σωματικός εκφυλισμός προσεγγίζεται με μια ανθρωπιά και για πρώτη φορά ο Γάλλος σκηνοθέτης δείχνει να συμπονά τους ήρωές του. Το «Vortex» είναι μια ζοφερή και συγκινητική απεικόνιση του τρόπου με τον οποίο μια οικογένεια αντιμετωπίζει τον θάνατο και οι ερμηνείες μεταφέρουν αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα της άνοιας και του πόνου. Η αμείλικτη και αυτοσχεδιαστική προσέγγιση του Νοέ πάνω στη γήρανση είναι μια απάντηση στον εκλεπτυσμένο κυνισμό που είχε δείξει ο Χάνεκε στο «Amour». Η ταινία έχει την τύχη να διαθέτει δύο ερμηνείες -από τον Ντάριο Αρζέντο και τη Φρανσουάζ Λεμπρού- εκπληκτικής αφοσίωσης και συναισθηματικής δύναμης και αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.
