Το Σαν Νορμάλ είναι πόλη. Το Σαν Νορμάλ είναι μια επινοημένη πόλη, αλλά μπορείς να τη βρεις στον χάρτη. Αρκεί να ψάξεις καλά μέσα σου. Στο Σαν Νορμάλ όλες οι πιθανότητες είναι συναρπαστικές, αλλά και κάπως περίεργες. Οι κάτοικοί της, επομένως και οι ήρωες του μυθιστορήματός μου, δεν ανήκουν στην «κλασική» κατηγορία των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Δεν τους συμβαίνουν καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν και σ’ εμάς καθημερινά. Ή μήπως όντως συμβαίνουν κι απλώς δεν το καταλαβαίνουμε;
Αυτό που προσπάθησα να κάνω στο βιβλίο είναι να μεταφέρω τη ρεαλιστική βάση της ζωής μας σε μια άλλη, πιο ανοιχτή σφαίρα δυνατοτήτων. Κάπως έτσι, περισσότερο απελευθερωμένοι από τα δεσμά της πραγματικής πραγματικότητας, οι ήρωες του μυθιστορήματος διεκδικούν με μεγαλύτερη ένταση την αγάπη, τη συνάφεια, τη σύνδεση με τον εσωτερικό εαυτό τους, αλλά και τους άλλους.
Ολοι τους ψάχνουν κάτι που θα καλύψει το κενό που κουβαλούν. Μια σχέση που δεν περπατάει, μια ζωή που δεν προχωράει, μια δουλειά που δεσμεύει, μια υπόσχεση που δεν εκπληρώνεται, μια ανάγκη που δεν καλύπτεται. Μήπως κι εμείς τα ίδια δεν σκεφτόμαστε καθημερινά; Τα ίδια ζητήματα δεν ταλανίζουν τη ζωή μας; Κάποιοι από εμάς παίρνουμε δραστικές αποφάσεις και κάποιοι άλλοι (φευ, οι περισσότεροι) αφηνόμαστε να μας παρασύρει το κύμα της καθημερινότητας. Σε αντίθεση με τους ήρωες του Σαν Νορμάλ, που διεκδικούν έως το τέλος, ακόμη και με μη λογικούς τρόπους, αυτό που καίει την καρδιά τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσαν να επιλέξουν κάτι «λογικό». Δεν έμαθαν να λειτουργούν έτσι. Η πόλη που ζουν τους δίδαξε να ζουν ανορθόδοξα.
Το βιβλίο διαρθρώνεται σε ιστορίες πολλών ανθρώπων που φαινομενικά είναι αυτόνομες, αλλά στην ουσία δεν είναι, καθώς ο ένας εισχωρεί στην ιστορία του άλλου. Όλες μαζί οι ιστορίες φτιάχνουν την αύρα του Σαν Νορμάλ. Μιας πόλης που από τη στιγμή που θα μπεις μέσα της δεν μπορείς να βγεις. Δεν σε αφήνει να ξεφύγεις.
Αντρες, γυναίκες, παιδιά, παράξενα αιλουροειδή, ένα λευκό λιοντάρι, ένας νάνος που πάσχει από υπερμνησία, ένας Ιάπωνας μετανάστης που δεν θέλει να ξαναμιλήσει τη μητρική του γλώσσα, ένας σύζυγος που βλέπει ένα κύμα να μπαίνει στο σπίτι του και να παίρνει την οικογένειά του και ένας συγγραφέας που ενώ γράφει το βιβλίο, αίφνης βλέπει μπροστά του ολοζώντανη την επινοημένη -και σημειωτέον, πανέμορφη- ηρωίδα του να του χτυπάει την πόρτα του σπιτιού του και να του ζητάει να τον ακολουθήσει στο πιο τρελό όνειρο φυγής.
Στο Σαν Νορμάλ όλα είναι παράξενα γιατί είναι φυσιολογικά. Όλα φαίνονται να είναι μια κατασκευή του μυαλού έως τη στιγμή που παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται παράλληλες πραγματικότητες. Προσοχή: Δεν έχει αποδειχθεί ακόμη τι μπορεί να συμβεί στους αναγνώστες μόλις μπουν στο Σαν Νορμάλ. Ίσως αυτό να είναι το πιο ενδιαφέρον από όλα.
* Ο Διονύσης Μαρίνος είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος
Κενό νοήματος*
Κάποιες στιγμές το νερό της θάλασσας χορεύει. Το βλέπω να συμβαίνει την ώρα που κλείνω τα μάτια να κοιμηθώ. Χρειάστηκε να φτάσω στα πενήντα μου για να μάθω πως το ανεπανόρθωτο ερχόταν καταπάνω μου. Τώρα που έχουν περάσει χρόνια από εκείνη τη στιγμή και προσπαθώ να την ανακαλέσω, να της δώσω ξανά σχήμα και κίνηση, να καταλάβω τι συνέβη και πώς, φτάνω σε αναρίθμητες εξηγήσεις, που πέφτουν σ’ ένα κενό νοήματος. Παραδέρνω σ’ έναν άνυδρο τόπο αναμνήσεων, που, το ξέρω, ελάχιστη σχέση έχει με ό,τι πραγματικά συνέβη εκείνο το καλοκαίρι στο Νησί, το επίνειο του Σαν Νορμάλ. Συνέβησαν πολλά. Πολλά και ανεξήγητα. Είχαμε καιρό να πάμε διακοπές. Πάντα κάτι συνέβαινε. Συνήθως η αιτία ήμουν εγώ. Ο φόρτος της δουλειάς δεν με άφηνε να σηκώσω κεφάλι από τα λογιστικά μου βιβλία. Το ίδιο και οι απαιτήσεις των προμηθευτών και το αλισβερίσι των πωλητών που έρχονταν κατά κύματα στο μαγαζί. Κατάστημα με οικιακά σκεύη δεν ήθελα;
Υπήρχαν φορές που φανταζόμουν πως άνοιγα το καπάκι μιας χύτρας ταχύτητας για να τη δειγματίσω σε μια πελάτισσα, και από μέσα ξεπηδούσε ένα αφρισμένο κύμα, που με ρουφούσε στον πάτο της θάλασσας έως το σημείο του πνιγμού. Προσπαθούσα να πάρω κοφτές ανάσες, αλλά μάταια· τα πνευμόνια μου είχαν γεμίσει θαλασσινό νερό. Έβηχα, το δέρμα μου έπαιρνε μια μπλε απόχρωση, κουνούσα τα χέρια και τα πόδια μου με πάταγο και τρόμο. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να χάσω την πελάτισσα, που με περνούσε, μάλλον, για δαιμονισμένο.
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Σαν Νορμάλ», εκδόσεις Μεταίχμιο
