«Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε» λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε μια αποστροφή του θεατρικού έργου «Ντίνος Χριστιανόπουλος-Το Ταγκαλάκι», που, μετά τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο, έρχεται και στην Αθήνα, στο Θέατρο Vault, από τις 15 Ιανουαρίου. Κι όμως, ο ποιητής και άνθρωπος των αντιφάσεων, ο αιρετικός, ο αναρχικός, ο ασυμβίβαστος, ο αντισυμβατικός, ο προκλητικός ή αγενής για πολλούς, ο ευμετάβολος, ο «ολιγογράφος των 289 ποιημάτων και 53 βιβλίων», ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, κατάφερε να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στα γράμματα. Ο Αντώνης Μποσκοΐτης τον συνάντησε στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη το 2013 και η συνέντευξη αυτή δέκα χρόνια μετά γίνεται θεατρική παράσταση, όπου ο Χάρης Φλέουρας υποδύεται τον ποιητή και ο ίδιος ο Αντώνης Μποσκοΐτης τον δημοσιογράφο, ενώ ακούγεται ένα τραγούδι σε στίχους του Θωμά Κοροβίνη, το οποίο ερμηνεύει ο Παντελής Θεοχαρίδης σε μουσική Γιώργη Χριστοδούλου. Συναντήσαμε τον δημοσιογράφο, σκηνοθέτη και θεατρικό συγγραφέα Αντώνη Μποσκοΐτη στο θέατρο λίγο πριν από την πρεμιέρα.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα να μετατραπεί μια συνέντευξη του 2013 σε θεατρική παράσταση δέκα χρόνια μετά και μάλιστα «απόντος», λόγω θανάτου, του πρωταγωνιστή-ποιητή; Τι θα έλεγε αν την έβλεπε από μια γωνιά;
Την ιδέα ενδεχομένως να την έδωσε και ο ίδιος, καθώς φεύγοντας, όταν του είπα ότι δεν ξέρω πού και πότε θα δημοσιευόταν αυτή η συνέντευξη-«Μπεν Χουρ», απάντησε: «Ναι, σιγά μην με κάνεις και θεατρικό». Στο πώς θα αντιδρούσε αν έβλεπε την παράσταση, θα έλεγα ας τον είχαμε ακόμη ανάμεσά μας κι ας με έκραζε όσο ήθελε, όπως είχε κράξει και μια νέα συνθέτρια της οποίας τελικά προλόγισε τον δίσκο. Ο αιώνια αντιφατικός Χριστιανόπουλος.
Η συμφωνία με τον ποιητή ήταν μια συνέντευξη μισής ώρας, όμως σας κράτησε στο σπίτι του σχεδόν ένα τρίωρο. Ποια κομμάτια «ακρωτηριάσατε» στο θεατρικό κείμενο; Εντάξατε και αφηγήσεις τρίτων που «έδεναν» με τη ζωή του ποιητή;
Η παράσταση διαρκεί 70 λεπτά, από τα περίπου 160 που διήρκεσε η συνομιλία. Λογικό ήταν να αφαιρεθούν κομμάτια που αν έμπαιναν, θα μου έκοβαν την καλημέρα αρκετοί κοινοί μας φίλοι (γέλια). Δεν έγιναν όμως αφαιρέσεις στο πλαίσιο μιας πολιτικής ορθότητας όσο πραγμάτων που ο ίδιος είχε πει αμέτρητες φορές και που εξαντλούνταν σε ένα ανεκδοτολογικό πλαίσιο. Χρειάστηκε να ανεβοκατέβω αρκετές φορές στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια του 2022 για να συλλέξω ιστορίες κυριολεκτικά από τα χείλη των στενών φίλων και γνωστών του. Οι ιστορίες αυτές, άγνωστες στον πολύ κόσμο, εμπλούτισαν το κείμενο.
Ο ποιητής μέσα από το θεατρικό του κείμενο συστήνεται χωρίς φτιασιδώματα. Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες της φτώχειας των παιδικών του χρόνων και των ερωτικών δυσκολιών και στερήσεων στη μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Ο ποιητής ήταν ευδιάθετος εκείνη τη μέρα, άρα το έδαφος ήταν πρόσφορο για εξομολογήσεις, τις οποίες μπορεί να είχε ξανακάνει, σε μένα όμως αποκαλυπτόταν μέσα από όλη τη μελαγχολία του. Οι μαρτυρίες τόσο για τα παιδικά του χρόνια όσο και για τα «νυχτοπερπατήματά» του προέκυψαν όταν η συζήτηση πήγε στη μητέρα του, κυρίως μέσα από το ποίημα «Τύψεις» που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Σοκαρίστηκα όταν τον άκουσα να μου λέει ότι μέσα στην Κατοχή βρέθηκε ως παιδί πεταμένο στην Αχειροποίητο της Θεσσαλονίκης, ώσπου πέρασε τυχαία ένας θείος του και τον περιμάζεψε. Τα υποσιτισμένα παιδιά, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, τα άφηναν απλώς σε ένα μέρος για να πεθάνουν. Πολύ σκληρές καταστάσεις, πόσο μάλλον όταν σου τις περιγράφουν άνθρωποι που τις έζησαν.
Τα πορτρέτα του Βασίλη Τσιτσάνη και του Κωνσταντίνου Καβάφη είναι παρόντα στη σκηνή. Λόγια «απύλωτα» του ποιητή και για τον Μάνο Χατζιδάκι, τη Φλέρυ Νταντωνάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, την Κική Δημουλά, αν και λέει ο ίδιος ότι «δεν είμαι σκύλος, δεν δαγκώνω».
Το σκηνικό είναι όπως ακριβώς ήταν ο προσωπικός του χώρος: Ένα γραφειάκι κι από πάνω του τα πορτρέτα των καλλιτεχνών που λάτρευε, του Β. Τσιτσάνη και του Κ. Καβάφη. Πιστεύω ότι δεν θα αναφερόταν σε συγκεκριμένα πρόσωπα αν εγώ δεν ενδιαφερόμουν να μάθω γι’ αυτά, ειδικά στον Μ. Χατζιδάκι, στον Μ. Θεοδωράκη και στη Φλ. Νταντωνάκη. Πάλι καλά που δεν αναλωθήκαμε στους άλλους -ήταν κάτι που το φοβόμουν πριν τον συναντήσω-, αλλά στον ίδιο.
Ευλογία που τον γνωρίσατε και σας υποδέχθηκε στο σπίτι του. Πώς ανταμώσατε με τον «τιτιζή» (δηλαδή ο επίμονος), όπως αυτοαποκαλείται, και όχι με «το ταγκαλάκι» (δηλαδή το αποσυνάγωγο);
Μέχρι σήμερα κρατάω αυτή τη συνέντευξη, μέσα στις αμέτρητες που αξιώθηκα να μου δώσουν σημαντικές προσωπικότητες, ως κάτι πολύ ξεχωριστό. Για να τη θεατροποιήσω κιόλας, μην έχοντας κατά νου δηλαδή μια απλή δημοσίευση, σημαίνει ότι ήθελα να τον μάθουν κι οι άλλοι όπως εγώ είχα την ευλογία να τον γνωρίσω. Η συνέντευξη έγινε το 2013. Τον πρωτογνώρισα βέβαια το 2010, πάντα στη Θεσσαλονίκη, ενώ η επικοινωνία μας συνεχίστηκε από τηλεφώνου για ακόμη έναν χρόνο, μέχρι που άρχισε να «καταπέφτει» με ραγδαίους ρυθμούς.
