Λίγα απαραίτητα πριν μπω στο κυρίως θέμα. Αν υπάρχει σήμερα κάτι στη χώρα μας που να στέκει όρθιο μέσα στη σύγχυση και στην παραζάλη των καιρών, αυτό είναι το θέατρό μας. Το λέω με λόγο γνώσης και με το χέρι στην καρδιά. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες κάποιων ενδιαφερόμενων κύκλων, εσωθεατρικών ή μη, να το υπονομεύσουν, φέρνοντάς το στα δικά τους παρακμιακά μέτρα και σταθμά, το θέατρό μας εξακολουθεί να είναι κατά βάση υγιές. Βασισμένο στην ηρωική προσπάθεια μέχρι αυτοθυσίας των συντελεστών του, κυρίως των ποιοτικών ηθοποιών που είναι το κύτταρό του, αντιστέκεται σθεναρά με τον δικό του τρόπο στη φθορά και στην πτώση. Οι σκόπιμα συκοφαντημένες δραματικές σχολές, ή τουλάχιστον πολλές από αυτές, κάνουν καλή δουλειά. Διδάσκω τριάντα χρόνια και μπορώ να έχω άποψη. Ο πληθωρισμός των θεατρικών σκηνών είναι πράγματι ένα φαινόμενο, σημασία όμως έχει η ουσία, το παραγόμενο έργο. Πληθαίνουν ολοένα οι ταλαντούχες νεανικές ομάδες στις λεγόμενες «μικρές» σκηνές, κυρίως, που χρειάζεται οπωσδήποτε να στηριχθούν από ένα ευρύτερο κοινό. Ο κόσμος μοιάζει τούτη τη στιγμή να ανταποκρίνεται στο κάλεσμά τους, δείγμα αντίστασης, και αυτό είναι αναμφισβήτητα καλό. Πρέπει, όμως, να αποκτήσει συνέχεια και να διευρυνθεί.
Στο θέατρο Επί Κολωνώ δίνεται μια λαμπρή και λαμπερή παράσταση μιμικής, βασισμένη στην πρωτότυπη εκδοχή της κλασικής ταινίας «Scarmface» («Ο σημαδεμένος»), όχι στο remake με τον Άλ Πατσίνο, αποτέλεσμα μιας ξεχωριστής θεατρικής έμπνευσης από την ομάδα Splish Splash σε κείμενο και σκηνοθεσία του Johnny O. Υπόθεση: Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1932. Η ποτοαπαγόρευση, μέτρο που, αντί να καταστείλει, γιγάντωσε το οργανωμένο έγκλημα και τη δράση της Μαφίας, κυριαρχεί στην πόλη. Ο Toni Cazzo, ένας νεαρός Σικελός με το δυσώνυμο στα ιταλικά επώνυμό του, εισέρχεται, με τη στήριξη της ευτραφούς μητέρας του, ως εκτελεστής στην εγκληματική οργάνωση με τη φιλοδοξία να γίνει αρχηγός της. Η άμετρη αλαζονεία και το σημαδεμένο πρόσωπό του θα φέρουν στο τέλος την καταστροφή.
Ο Johnny O, εμπνευσμένος από την εποχή του βωβού κινηματογράφου και την ταινία «Ο σημαδεμένος» του 1932, στήνει δεξιοτεχνικά μια σατιρική παντομιμική παράσταση, γελαστική και άκρως επίκαιρη στις μέρες μας με την κυρίαρχη επίσημη «ληστεία των λευκών κολάρων». Η σκηνοθεσία του Johnny O, με κινησιολογική επιμέλεια της Ιωάννας Καμπυλαυκά, δίνει έμφαση περισσότερο στην έκφραση, σωματική ή προσωπική, και λιγότερο στον λόγο, που, όμως, «αναβρύζει» αμίλητος από παντού. Τα πρωτότυπα, έξυπνα και λειτουργικά δυσδιάστατα σκηνικά και τα κοστούμια του Αντώνη Νομικού, τα μακιγιάζ του ίδιου και οι μουσικές εποχής σε επιμέλεια του σκηνοθέτη, οι φωτισμοί του Χρήστου Αντωνακόπουλου, τα βίντεο της Παναγιώτας Καντιάνη αναπαριστούν μοναδικά τη συναρπαστική κινηματογραφική ταινία του «βωβού» που αγαπήσαμε όλοι όσοι την έχουμε δει, σε μια καταιγιστικού ρυθμού θεατρική εμπειρία.
Ολες οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι λεπτοδουλεμένες, με κόψη σαν «ξυράφι», εξαιρετικές. Ο Johnny O δίνει ολόγλυφο τον «σημαδεμένο» Toni Cazzo. Ως Pippo / εκτελεστής ο Γιώργος Ντούσης αφήνει ένα βαθύ αποτύπωμα. Στον ρόλο του Giuseppe ο Αλέξης Βιδαλάκης σκιαγραφεί δυνατά έναν τύπο του περιθωρίου. Η Μάμα της Εύης Κολιούλη μάς είναι εντελώς οικεία. Η Μαρία Μπαλούτσου ως η ασταθής μοιραία και αιώνια «ξανθιά» στον ρόλο της Betty γίνεται εξαιρετικά πειστική. Ως μπάτσος / μπράβος / Luchesse o Βασίλης Καζής διαπρέπει στο σύνολο και στις λεπτομέρειες. Η χαρισματική φυσική «κωμίκα» Χριστίνα Δενδρινού στον ρόλο της χαρούμενης, τυφλής αδελφής του Toni είναι «όλα τα λεφτά» της παράστασης.
