Το ποιοτικό εύρος μεταξύ αφιερωμάτων στη Μαρία Κάλλας είναι ευλόγως χαώδες σε εποχή εξίσωσης ανομοίων εν ονόματι της ισότητας και της «περηφάνιας». Εκτείνεται από εκδηλώσεις που διασύρουν την τιμώμενη λόγω ακαταλληλότητας ή ανεπάρκειας των συντελεστών έως άλλες αντάξιες όχι μόνον των 100ών γενεθλίων της Ντίβας, αλλά και του φορέα οργάνωσης και φιλοξενίας τους. Παρόμοια περίπτωση αποτέλεσε το γκαλά του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, που ουσιαστικά εγκαινίασε την καλλιτεχνική περίοδό του. Με δεδομένη την κατάχρηση ενός όρου που αντιστοιχεί σε ιδιαιτέρως υψηλές προδιαγραφές, η λέξη gala βρήκε, μια από τις ελάχιστες φορές, τη δικαίωσή της ως πραγματικά εξέχον γεγονός της κατηγορίας του.
Οπως σε κάθε επίτευγμα με υψηλό πήχη αποτίμησης, το αποτέλεσμα «δεν έτυχε, αλλά πέτυχε», για να σφετερισθούμε όρους γαστριμαργίας και πολιτικής. Όσοι κατευθύνονταν εσπέρας της 24ης Σεπτεμβρίου προς την Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής) είχαν ασφαλώς προσδοκίες από το ανθρώπινο δυναμικό που επιστρατεύθηκε, η θετική κατάπληξη μολαταύτα που μοιρασθήκαμε με πολλούς από τους συνοδοιπόρους μας στις δεκαετίες φοίτησής μας σε αυτό το «teure Halle» υπερέβαινε αφοπλιστικά το «plafond» του αναμενομένου.
Θεμέλιο της βραδιάς αποτέλεσε η επίδοση της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών υπό τον Λουκά Καρυτινό στο στοιχείο του, τόσο στην εγερτήρια εισαγωγή από τον «Σικελικό εσπερινό» του Βέρντι, που ανέδειξε σε τάξη συμφωνικού ποιήματος, όσο και στα σύντομα αλλά ευθύβολα ιντερλούδια από τη «Φεντόρα» του Τζορντάνο και την «Αδριανή Λεκουβρέρ» του Τσιλέα. Αντίστοιχου επιπέδου και η πλαισίωση των λυρικών καλλιτεχνών, η επιλογή των οποίων δεν θα μπορούσε να είναι επιτυχέστερη, ευκαιρία επιπλέον για την επιβεβαίωση της μεθυστικής ακουστικής. Στα 53 του χρόνια ο Δημήτρης Πλατανιάς συνόψισε εμβληματικά μια σημαντική, συνεπή διεθνή σταδιοδρομία σε ένα ανάπτυγμα ρόλων που έχει σφραγίσει με τη μεστή, δωρική και ασφαλή, τεχνικά και μουσικά, απόδοση των κειμένων. Αναφοράς αίφνης ο πρόλογος από τους «Παλιάτσους» του Λεονκαβάλο, επιτομή ανάγλυφα αρθρωμένης parola scenica, με συγκλονιστική μετάβαση από την κραυγαστική επίκληση στη μαλακτική απεύθυνση του «E voi, piu tosto» και στο ατρόμητο -άγραφο- στρατοσφαιρικό λάκτισμα του «Incominciate!». Ανάλογου διαμετρήματος ο Ζεράρ, ο Ριγκολέτο, ο Μποκανέγκρα, ο Αμονάσρο του, ο Ιάγος, ο κόμης Λούνα, ουσιώδη πλέον της προσωπικής του Πινακοθήκης. Στους τρεις τελευταίους ρόλους σε σύμπραξη με τη Ρωσίδα υψίφωνο Elena Stichina, ένα κυριολεκτικό χάρμα ιδέσθαι και ακροάσθαι.
Με ένα ρεπερτόριο που εκτείνεται σκανδαλιστικά από τον «Ιδομενέα» του Μότσαρτ ως την «Ηλέκτρα» του Στράους, από την Τατιάνα και τη Λίζα του Τσαϊκόφσκι ως τη δυσχερέστατη Βρουγχίλδη στον «Ζίγκφριντ» του Βάγκνερ, η 36χρονη μας καθήλωσε με τον μελισματικό, δροσερό λυρισμό της εκφοράς της, την αφομοιωμένη κουλτούρα του σιγανού τραγουδιού, την ομοιογένεια, τον άνετο έλεγχο της αναπνοής, τη φαινομενικά ακάματη ερμηνεία της ως Λεονώρα του «Τροβατόρε», Τόσκα, Αΐντα, αλλά και την άνεση στην κολορατούρα την οποία αποκάλυψε το πρώτο από τα 3 ανκόρ, το «Μπολερό» της Έλενας από τους εναρκτήριους της συναυλίας «I Vespri Siciliani»…
