Ηταν η πρώτη φορά που βρεθήκαμε στο Αδριατικό Πέζαρο υπό συνθήκες πλήρους λειτουργίας τού Rossini Opera Festival μετά την πανδημία και ο προβληματισμός για την επιλογή αποκλειστικά περιφερικών έργων τού συνθέτη μάς προϋπάντησε ήδη στα σχόλια τού οδηγού μας προς το ξενοδοχείο. Οι τίτλοι που παρουσιάστηκαν εφέτος, όλοι στην εκτός πόλεως Vitrifrigo Arena, περιελάμβαναν τον «Eduardo e Cristina» (1819), σε πρώτη αναβίωση από το ROF, τον «Aureliano in Palmira» (1813), σε επικαιροποίηση παραγωγής τού Mario Martone τού έτους 2014, και την «Adelaide di Borgogna» (1817) σε νέα παραγωγή. Όλα τα έργα πάσχουν από παιδαριώδη και ελάχιστης δράσης λιμπρέτα και οι σκηνοθέτες ανταγωνίστηκαν δημιουργικά για τη δικαίωσή τους.
Ριζοσπαστικά αναχωρητική υπήρξε η εξ ολοκλήρου εκείνη τού Stefano Poda. Ο συχνά αμφιλεγόμενος δημιουργός προσπέρασε τον μυστικό αλλά καρποφόρο γάμο της πριγκήπισσας Χριστίνας τής Σουηδίας με τον στρατηγό Εδουάρδο, που θα απαιτήσει νίκη τού τελευταίου επί της Ρωσίας για τη συγκατάθεση τού πεθερού του βασιλιά Καρόλου, με ένα φανταστικό σκηνικό και μια ευρηματική χορογραφία ψυχολογικού σχολιασμού που κράτησαν το ενδιαφέρον. Υπό την δυναμική διεύθυνση τού Jader Bignamini, επικεφαλής τής Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας τής Rai, στους επώνυμους ρόλους απολαύσαμε την ισχυρή αλλά ελεγχόμενη φωνή τής υψιφώνου Anastasia Bartoli, παρεμπιπτόντως θυγατέρας τής Cecilia Gasdia, και την έμπειρη μεσόφωνο Daniela Barcellona, πλαισιωμένες από τους δόκιμους στην περίτεχνη γραφή τενόρους Enea Scala και Matteo Roma, καθώς και τον εύηχο Ρώσο βαθύφωνο Grigory Shkarupa ως ατυχή αντεραστή Τζάκομο.
Η υπερπλήρης κριτική έκδοση που χρησιμοποιήθηκε εξέτεινε τον «Αυρηλιανό στην Παλμύρα» σε διάρκεια βαγκνερική, απρόσφορη για έργο πρωτότυπο αλλά συντεθειμένο βιαστικά και συμπιεσμένο μεταξύ άλλων σημαντικότερων. Ο Μαρτόνε δημιούργησε εικόνες που, εν όψει αφόρητης επαναληπτικότητας τής πλοκής, ανανέωναν το σκηνικό γίγνεσθαι (όπως οι ζωντανές αίγες της ποιμενικής αναπαράστασης που αποτέλεσε το οπτικό επίκεντρο) και ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου απέσπασε ενδιαφέρουσες ατμοσφαιρικές αποχρώσεις από τη νεόφυτη ακόμη τοπική Ορχήστρα Ροσσίνι. Ξεχώρισαν τα πολλά μικρά ντουέτα των εραστών τού έργου (ένα τους είχε λατρέψει ο Stendhal) ανάμεσα στη δροσερή Καταλανή κολορατούρα Sara Blanch ως Ζηνοβία και την αδρή Ιταλίδα μεσόφωνο Raffaella Lupinacci, που σκιαγράφησε έναν φωνητικά εύρωστο και υποκριτικά πιστευτό, νεανικά αρρενωπό Αρσάκη, με τον τενόρο Alexey Tatarintsev να εισφέρει φωνητική κυριαρχία στον επώνυμο ρόλο τού Ρωμαίου αυτοκράτορα.
Για την «Αδελαΐδα τής Βουργουνδίας», ο Arnaud Bernard διαχειρίστηκε τη μεσαιωνική δράση ως «θέατρο μέσα στο θέατρο», γεγονός που, σε συνδυασμό με τη ρέουσα διεύθυνση τού Francisco Lanzilotta, συνέτεινε στην επιτυχία τού θεάματος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκάλεσε η επιστροφή τής Ρωσίδας υψιφώνου Olga Peretyatko στον επώνυμο ρόλο, επικεφαλής μιας διανομής ονείρου, με τη στιβαρή Αρμένια κοντράλτο Varduhi Abrahamian ως αυτοκράτορα τής Γερμανίας Όθωνα, που κερδίζει το χέρι τής χήρας βασίλισσας απέναντι στον κακόβουλο αντίζηλό του Αντελμπέρτο, τον δεξιοτεχνικά και μουσικά έξοχο Αμερικανό τενόρο René Barbera, και τον πατέρα του Βερεγκάριο, τον ανερχόμενο βαθύφωνο Riccardo Fassi.
