Εγραψα ένα βιβλίο που θα σας χαλάσει τη διάθεση· όχι επί τούτου. Δεν είναι πως σας αντιπαθώ, ας πούμε. Το έγραψα γιατί είναι αληθινή ιστορία. Είναι στην πραγματικότητα το ημερολόγιό μου.
Το «Μονόκλινο σε μπουάτ», λοιπόν. «Μπουάτ» αποκαλώ την υποτροπιάζουσα κατάθλιψή μου. Ξέρετε, είναι σαν μπουάτ. Ξεκινάει ηπίως μελαγχολικά, μετά σε ρίχνει απότομα -τόσο που θες να κόψεις τις φλέβες σου με τα δόντια-, μετά παίζει αντάρτικα κι ορμάς ξανά στη μάχη (της επιβίωσης). Όμως το «Μονόκλινο» δεν είναι απλώς μια ιστορία για την κατάθλιψη. Κάνει σπασμωδικές επισκέψεις από τον πρώην σύντροφό μου ως το γραφείο της ψυχιάτρου και στο ενδιάμεσο συνομιλώ με τη μαμά μου.
Ο πρώην σύντροφός μου ήταν ένας κακός άνθρωπος, όλοι το λένε αυτό. Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω, ακόμη και αφότου με κακοποίησε τόσο σκληρά. «Κυρία γιατρέ, είναι ένας κακός άνθρωπος» της είπα και μου απάντησε: «Κυρία Στέφου, είναι». Κι έτσι σταμάτησα να αναρωτιέμαι ποιες κοινωνικοπολιτικές, οικογενειακές συνθήκες τον οδήγησαν σε τόση βία. Μερικοί είναι «απλώς» κακοί. Έτσι σταμάτησα και να το ψυχιατρικοποιώ. Δεν είχε κατάθλιψη, κατάθλιψη έχω εγώ και δεν προσπάθησα να εξολοθρεύσω κανέναν άνθρωπο. Δεν έχει σοβαρά προβλήματα, ας πούμε δεν προσπαθεί να τον σκοτώσει το σώμα του. Το δικό μου προσπαθεί να σκοτώσει εμένα. Δεν φταίει τίποτε άλλο, πλην του θύτη.
Κάνω βόλτες, λοιπόν, σε όλο το βιβλίο από αυτόν ως το νοσοκομείο, με μία επιπλέον στάση: τη μαμά μου. Τη μαμά μου και τη μαμά της. Κι όσο κι αν η σχέση μητέρας και κόρης υπήρξε τρικυμιώδης, καθώς η μαμά μεγάλωνε κάθε στιγμή που μεγάλωνα κι εγώ, οφείλω να παραδεχτώ ότι χωρίς αυτήν δεν θα κατάφερνα να ηρεμήσω. Είναι η ασφάλεια της αγκαλιάς, η μυρωδιά. Είναι και το παράπονο γιατί δεν μας μίλησαν ποτέ οι μαμάδες μας για το ξύλο, τον βιασμό. Γιατί δεν μας έσωσαν; Είναι κι η διαπίστωση: επειδή δεν μπορούσαν.
Ετσι έγραψα ένα βιβλίο που θα σας χαλάσει τη διάθεση. Όχι επί τούτου, όχι επειδή σας αντιπαθώ. Όμως έτσι μου λένε: Αυτό το βιβλίο μάς έκανε να κλάψουμε, μας «έσφαξε», μας «γάμησε». Δεν υπήρχε, φυσικά, τέτοια πρόθεση· η πρόθεση ήταν να το βγάλω από μέσα μου. Το ολοκλήρωσα, μάλιστα, στο νοσοκομείο!
Εφόσον, όμως, βγήκε από μέσα μου τελικά, τώρα το μοιράζομαι. Ίσως να βρείτε κι εσείς τον εαυτό σας στις σελίδες του.
* Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος
Πόση ώρα ακόμα σκέφτεσαι να μείνεις εδώ;*
Υπέφερες να με βλέπεις να υποφέρω, αλλά περισσότερο υπέφερες που δεν πονούσα για εσένα. Γιατί τότε όντως με αγαπούσες, ήταν η περίοδος της αβάσταχτης αγάπης, τότε που σε πλήγωνε ακόμη κι η ύπαρξή μου. Την ήθελες αποκλειστικά να αναπνέει για εσένα.
Φτάσαμε στο σπίτι. Δε με αγκάλιασες στον σταθμό, δε με φίλησες. Ούτε στο σπίτι. Άνοιξες τον υπολογιστή σου και, όπως πάντα, προσποιούσουν ότι έκανες κάτι συγκλονιστικό, κάτι πολύ φοβερό. Τότε ακόμα σε πίστευα ότι ίσως και να ήσουν σπουδαίος. Τελικά δεν ήσουν, απλώς με τιμωρούσες.
Πήγα σε ένα άλλο δωμάτιο, ένα περίεργο αίθριο με τζαμαρία και κάθισα στο πάτωμα με τις ώρες. Δύο ώρες. Με άφησες μόνη μου κι εγώ είχα αρχίσει να ανησυχώ, αλλά όχι για τους λόγους που δεν ήσουν δίπλα μου, ούτε αν με αγαπάς. Άρχισα να φοβάμαι για τη μήτρα μου. Ήξερα ότι θα επέστρεφες, αφού κάποιος θα έπρεπε να υποχωρήσει κάποτε κι εξάλλου, είχε αρχίσει μία φοβερή καταιγίδα που κράτησε ολόκληρη την εβδομάδα.
Φοβόμουν για τη στιγμή που θα έπρεπε να ξαναγίνουμε ζευγάρι και εσύ θα άγγιζες τη μήτρα μου. Ξέρεις, με τις γυναίκες συμβαίνουν τα πράγματα αλλιώς.
Οι άντρες μετρούν την ισχύ τους με επιδείξεις. Εμείς κρύβουμε τη μήτρα μας πολύ βαθιά στο σώμα.
Φοβόμουν πολύ ότι ο τρόπος να είμαι απολύτως δική σου θα ήταν αν άγγιζες τη μήτρα μου.
Επί δύο ώρες σκεφτόμουν μόνο αυτό. Μήτρες γεμάτες, κενές, μήτρες πολύχρωμες τόσο που άρχισα να τις βλέπω να σχηματίζονται στα φύλλα. Δεκάδες μήτρες με προειδοποιούσαν ότι θα έρθεις, τελικά, και δε θα είμαι πια δική μου.
Και ήρθες. «Πόση ώρα ακόμα σκέφτεσαι να μείνεις εδώ;»
* Απόσπασμα από το «Μονόκλινο σε μπουάτ», εκδόσεις Agrafina
