Οπως το έφερε η συχνά ευρηματική συγκυρία, οι γραμμές αυτές πληκτρολογούνται στην οθόνη του υπολογιστή μας λίγα εικοσιτετράωρα μετά την επίσκεψη του καλλιτεχνικού διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών Λουκά Καρυτινού στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να της επιδώσει προσωπικά την επίσημη πρόσκληση για την παρουσίαση, στο Ωδείον Ηρώδου του Αττικού την 29η Ιουνίου, του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι, πρόσκληση που η ίδια απεδέχθη αμέσως. Θα είναι η ακροτελεύτια συναυλία της ΚΟΑ για την καλλιτεχνική περίοδο 2022-23, μιαν ομολογουμένως από τις συνολικά πλέον ποιοτικές της σύγχρονης ιστορίας της και η διέγερση προσοχής της στήλης ας συνεκτιμηθεί μεταξύ των λόγων τακτικού σχολιασμού εκδηλώσεων του σχηματισμού. Η ίδια συγκυρία φιλοτεχνεί περαιτέρω βαρυσήμαντο συνειρμό ανάμεσα στη σημερινή αναδρομή μας στη δεύτερη και «μεγάλη» από τις δύο λειτουργίες του Ludwig van Beethoven, τη «Missa Solemnis», και την επιμνημόσυνη ανάγκη περισυλλογής μετά την οδυνηρή απώλεια εκατοντάδων συνανθρώπων.
Πρόσθετη ευκαιρία περίσκεψης, σε σχέση με την παράνοια του σοβούντος ενδοευρωπαϊκού πολέμου και την αντιστρόφως ανάλογη οικουμενική εμβέλεια παρόμοιων μουσικών οροσήμων, παρέχει μια υποσημείωση που ενδεχομένως εκφεύγει της συνειδητοποίησής μας, ότι δηλαδή η περίπου σύγχρονη με την 9η συμφωνία «Επίσημη Λειτουργία» πρωτοπαρουσιάσθηκε στην Αγία Πετρούπολη, με επιμέλεια του Ρώσου πάτρωνα του συνθέτη πρίγκιπα Νικολάι Γκαλίτσιν, και μόνο καθυστερημένα όσο και αποσπασματικά ήχησε στην κοιτίδα του Βιέννη! Ας είναι. Η προπασχαλινή μονοθεματική συναυλία της 12ης Απριλίου παρέσχε την ευκαιρία επιστροφής, στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» (Φίλων της Μουσικής) του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, του Christoph Poppen, αρχιμουσικού στέρεης και καλής σχολής που είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις σε παλαιότερες μετακλήσεις του.
Υπό την μπαγκέτα του η «Μίσσα Σολέμνις» απογειώθηκε με όλο το επίσημο μέγεθος του τίτλου της και με στιβαρή επισημότητα εμβατηρίου υποδοχής του Κυρίου ως εγκόσμιου και υπερκόσμιου κτήτορα της οικουμένης. Αποθεωτικά δοξαστικός και ο αίνος του Gloria, με δυναμισμό αποκαλυπτικής ισχύος από τις μεγάλες χορωδιακές (ΕΡΤ, Δήμος Αθηναίων, χωρίς κενά όγκου) και ορχηστρικές δυνάμεις, εμπειρότεχνα εναρμονισμένες τόσο στην αρχική έκρηξη όσο και στις ευχαριστιακές μετατροπίες της μπετοβενικής ευρηματικότητας. Ο Γερμανός διέθετε ευτυχώς ένα πολυεθνικό φωνητικό κουαρτέτο (Karen Leiber, Ingeborg Danz, Jenish Ysmanov, Πέτρος Μαγουλάς) ομοιογενές στην ηχοχρωματική μείξη, που συνέβαλε στη μεγαλειώδη διάταση της μουσικής, το πολύτιμο και υπερβατικό χαρακτηριστικό μιας ερμηνείας που δεν μετριάσθηκε ούτε στις στιγμές εσωτερικότητας, όπως το «Σαρκωθέντα» (Et incarnatus), χωρίς επίσης φαλκίδευση ανάδειξης λεπτομερειών, όπως η αξιομνημόνευτη διαμαρτυρία των εγχόρδων στο «Σταυρωθέντα» (Crucifixus).
Η ρυθμική πειθαρχία του Πόππεν, προστατευτική παρά περιοριστική του μουσικού σφυγμού, δεν υποχώρησε ούτε κατά το ψυχρό σόλο του βιολιού στο «Benedictus». Αξιοσημείωτη, ωστόσο, αποδείχθηκε η εσωτερική σταθερότητα στο τέμπο της τελευταίας κίνησης αυτής της πενταμερούς λειτουργίας, που λειτούργησε με αιρετική συνεκτικότητα ανάμεσα στο συγκινησιακά φορτισμένο «Agnus Dei» και το καταληκτικό «Dona nobis Pacem», ανοιχτό στη συλλογική επίκληση μιας αδελφωμένης αίθουσας θεατών και εκτελεστών για αναστάσιμο θρίαμβο κάθε «αμνού», κατάφορτου από αμαρτίες ενός ταλαίπωρου κόσμου.
