Μονότονη ίσως η επισήμανση ότι η χρονοτριβή σε εκδηλώσεις Μαρτίου, ενώ επελαύνει το καλοκαίρι, οφείλεται στη σημασία καλλιτεχνικών γεγονότων απαράκαμπτων στη θεώρησή μας σε σχέση με την οσονούπω λήγουσα καλλιτεχνική περίοδο 2022-2023 λόγω της ανανέωσης που αυτά σηματοδοτούν για τη μελομανή Αθήνα, με πρωταρχικό ρόλο του ΟΠΑΝΔΑ, που δεν ανέστειλε μείζονες προγραμματισμένες διοργανώσεις ούτε όταν αντιμετώπισε την αδικαιολόγητη κατάληψη της θεατρικής του ναυαρχίδας, των Ολυμπίων. Και επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού», η αξιοποίηση τού εν τω μεταξύ καλαίσθητα ανακαινισμένου -και επίσης δημοτικού- κινηματοθεάτρου Παλλάς επανέφερε στην αθηναϊκή συνείδηση την καταλληλότητα και λειτουργικότητα του συγκεκριμένου χώρου για όπερες του 18ου αιώνα, όπως η σπανίως προσφερόμενη «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του αναθεωρητή Christoph Willibald Gluck, που αναβίωσε εκεί για δύο παραστάσεις το διήμερο της 18ης και 19ης Μαρτίου.
Ευκαιρία για αυτή την ευπρόσδεκτη επιλογή του Olivier Descotes, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος σε εισαγωγικό σημείωμα του ως συνήθως ευσύνοπτου και περιεκτικού προγραμματικού τεύχους, αποτέλεσε η μη αναμενόμενη εν έτει 1957 παρουσίαση του έργου στη Σκάλα του Μιλάνου για τέσσερις μόνον παραστάσεις σε ιταλική μετάφραση του Lorenzo Da Ponte. Ήταν η τελευταία παραγωγή όπερας, στην οποία η εφέτος τιμώμενη Μαρία Κάλλας πρωταγωνίστησε σε σκηνοθεσία του Lucchino Visconti και ο φωτογραφικός απόηχος του γεγονότος εξακολουθεί να μαγεύει. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι παραστατικά ο Γκλουκ της πιο «άγονης» γραμμής αναμένει ακόμη την εδραίωση της υφολογικής ταυτότητας του έργου του, χωρίς τις έστω αγαθής προαίρεσης στρεβλώσεις ενός Μπερλιόζ, ενός Βάγκνερ, ενός Στράους ή τις γλωσσικές μεταπτώσεις, για αυτή την τελευταία μεγάλη του λυρική δημιουργία, από το αρχικό γαλλικό κείμενο σε διάφορης μουσικότητας γερμανικό ή ιταλικό. Και αν κάτι μας προσπόρισε η παράσταση της 18ης Μαρτίου που παρακολουθήσαμε, ήταν η συνολική στιλπνότητα του μελοδραματικού πρωτοτύπου, στην οργάνωση και τα μέσα της λυρικής εξαγγελίας, στη δύναμη των ρετσιτατίβων, στην ευρηματικότητα της ενορχήστρωσης, στην κάθε άλλο παρά πληκτική επίγευση που συνδέαμε με την ακρόαση παρεφθαρμένου Γκλουκ. Μια διαπίστωση που μας οδηγεί να συμμερισθούμε ως εύλογη την αξιολόγηση αυτής της «Ιφιγένειας» ως «του αριστουργήματος του συνθέτη».
Οι τελετουργικές σκηνοθετικές ροπές του Θάνου Παπακωνσταντίνου δεν ενόχλησαν την εστίαση στη μουσική δραματουργία, που υπηρέτησε με νευρώδη και αναλυτική εγρήγορση η διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου επικεφαλής της Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων και μιας αγνώριστης Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ. Η προσωπική σφραγίδα του Ντεκότ ήταν ευεργετικά παρούσα και στην επιλογή των μονωδών. Χρειαζόταν ένας Γάλλος «ειδήμων και εραστής» για να γνωρίσουμε τη φωνητικά και δραματικά ισχυρή Ιφιγένεια της Ελληνοκαναδής υψιφώνου Σούλας Παρασίδη, μιας όντως «ανερχόμενης» σε δυσθεώρητους ρόλους καλλιτέχνιδας. Μουσικά και θεατρικά μεστό και διαδραστικό το σχεδόν ερωτικής αφοσίωσης δίδυμο του βαρυτόνου Philippe - Nicolas Martin ως Ορέστη και του έμπειρου στυλίστα τενόρου Juan Francisco Gatell ως Πυλάδη, χωρίς αδύναμο κρίκο στον βαρβαροπρεπή Θόαντα του Γιάννη Σελητσανιώτη ή ακόμη και στον στιβαρό Σκύθη του Florent Leroux-Roche.
