Οι φίλοι της τη φωνάζουν «Λένα». Το θεατρόφιλο κοινό την ακολουθεί πιστά, καθώς μας έχει χαρίσει μερικές από τις σπουδαιότερες ερμηνείες των τελευταίων ετών. Ποιος ξεχνάει τη «Σταματία» της ή τον «Αρίστο» όπου υποδυόταν τη μάνα του Παγκρατίδη; Μου λέει πως μία συγγενής της ήταν γειτόνισσα με τη μάνα του Παγκρατίδη και, σύμφωνα με μαρτυρία της, όταν έμαθε η μάνα πως ο Αρίστος καταδικάστηκε σε θάνατο, άσπρισαν τα μαλλιά της σε μία μέρα. Γιατί ήξερε ότι «το παιδάκι της ήταν αθώο». Έτσι μιλάει η Ελένη Ουζουνίδου. Με γλύκα για τον άνθρωπο και τη ζωή. Με πάθος για τη δουλειά της. Με καμάρι και αγάπη για τους συνεργάτες της. Φέτος πρωταγωνιστεί στην ταινία της χρονιάς, το «Πίσω από τις θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου. Στην τηλεόραση την απολαμβάνουμε ως Αντιγόνη Γαμμάτου στα «Νούμερα» της ΕΡΤ, στο «Ποιος Παπαδόπουλος» του ΑΝΤ1, αλλά και στις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη. Ζει τον δικό της παράδεισο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, όταν ανεβαίνει στη σκηνή για να υποδυθεί τη «Σίρλεϊ» του Γουίλλι Ράσελ σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Στις 20 Απριλίου κάνει πρεμιέρα στο ίδιο θέατρο η «Ανατολή» της Έλλης Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Δύο παραστάσεις, μία ταινία που σαρώνει, τρεις τηλεοπτικές σειρές. Τί χρονιά!
Γεμάτη! Μέχρι τον Νοέμβριο είχα μόνο γυρίσματα. Για να μην χάσω επαφή με το θέατρο, συμφωνήσαμε με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου και τον Μίλτο Σωτηριάδη να ξεκινήσουμε χαλαρές πρόβες και να ανεβάσουμε τη «Σίρλεϊ» τον Μάρτιο. Αυτή η παράσταση είναι από τις μεγαλύτερες χαρές μου. Έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου και τις σωματικές μου αντοχές, αλλά η «Σίρλεϊ» είναι ο παράδεισός μου. Η «Ανατολή», από την άλλη, είναι μια παράσταση που έχει ήδη παιχτεί δύο φορές πέρσι. Η Έλλη Παπαδημητρίου μιλά για τον πόλεμο. Για το διάστημα 1918 - 1922. Για το πώς ήταν η ζωή πριν. Για τη συμβίωση με τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους. Ήταν πολυπολιτισμική η Σμύρνη εκείνη την εποχή. Η «Ανατολή» μας μιλά για το τί έγινε και οι άνθρωποι αυτοί από εκεί που είχαν τη ζωή τους, μεταφέρθηκαν απέναντι.
Το δράμα των ανθρώπων που αναγκάζονται να ξεριζωθούν φωτίζει με έναν μοναδικό τρόπο και η Ασημίνα Προέδρου στο «Πίσω από τις θημωνιές».
Το μαγικό που έχει κάνει η Ασημίνα, είναι ότι βάζει το προσφυγικό ως φόντο της ιστορίας. Δεν είναι το κεντρικό θέμα, αλλά η αφορμή για να βγουν τα ανθρώπινα πάθη ώστε οι ζωές των ηρώων να πάρουν μια τροπή τραγική. Στον δικό μου ρόλο δεν υπάρχει φως. Υπάρχουν σημεία που βλέπουμε την ανθρώπινη πλευρά της «Μαρίας», αλλά όταν πρέπει να πάρει μια απόφαση προδίδει τα πάντα, για να σώσει το καλό της όνομα.
Ισχύει ότι η Προέδρου είχε στο μυαλό της εσένα όταν έγραφε τον ρόλο της «Μαρίας»;
Ναι! Με είχε δει στο θέατρο και της καρφώθηκα στο μυαλό. Κάποια στιγμή κινδύνευσα να μην είμαι στην ταινία λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η Ασημίνα τότε ξεσήκωσε τον κόσμο. Είπε «αν δεν είναι η Λένα, δεν το κάνω». Κάπως έτσι βρέθηκε λύση για τα πάντα. Αισθάνθηκα «δημιουργία» με την Ασημίνα.
Τι ένιωσες όταν είδες ολοκληρωμένη την ταινία;
Σοκαρίστηκα. Όλοι μου έλεγαν «τί ταινιάρα είναι αυτή» και εγώ είχα πάθει αυτό που μαγειρεύεις ένα φαγητό για ένα τραπέζι και παλεύεις όλη μέρα, μυρίζεις τα μπαχαρικά, ξέρεις όλα τα βήματα και όταν έρχεται η ώρα του δείπνου και όλοι σου λένε πόσο ωραίο είναι, εσύ είσαι σαν να μην το έχεις δοκιμάσει. Τη δεύτερη φορά όμως που το είδα, είπα «αυτή είναι μια ταινία - σταθμός». Δεν είναι τυχαίο πως παίζεται για ενδέκατη εβδομάδα στους κινηματογράφους! Με έπιανε κόσμος στο δρόμο, στις πορείες των καλλιτεχνών, και μου έλεγε για τις «Θημωνιές».
Στον δρόμο οι καλλιτέχνες από τον Δεκέμβριο. Πού βρισκόμαστε τώρα;
Είναι όλα στον αέρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν συνάδελφοι που κλείνουν δουλειές με τα ΔΗΠΕΘΕ και παίρνουν «ψίχουλα», λόγω του προεδρικού διατάγματος και της ΚΥΑ.
Γιατί αυτή η επίθεση στον Πολιτισμό και τους εργαζομένους του;
Είναι λογικό. Μιλάμε για επαγγελματίες που έχουν βήμα, θα εισακουστούν, πολλοί είναι αναγνωρίσιμοι. Όταν θέλεις να χαμηλώσεις τους τόνους σε έναν τέτοιο κλάδο, τον απαξιώνεις. Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει. Τελευταία προωθείται η σκυλο-πόπ κουλτούρα και το «εύκολο». Οι επιστήμονες τονίζουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση να τεμπελιάζει και αυτή η κουλτούρα είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να έχεις τον κόσμο σε καταστολή και να μην ξέρει τί του γίνεται.
Ενώ με την τέχνη μπορεί να μην γίνει επανάσταση, αλλά κάποιο παραθυράκι ανοίγει να μπει αέρας.
Ακριβώς αυτό κάνει η τέχνη. Παρά τις προσπάθειες απαξίωσής της, όλα τα θέατρα ήταν γεμάτα. Αυτό μου δίνει μια ελπίδα.
Την αλληλεγγύη του κόσμου την εισέπραξες;
Πάρα πολύ. Έφευγα από τη συναυλία στο Τσίλερ με ένα ταξί και ο οδηγός με ρώτησε γιατί έχει κλείσει ο δρόμος. Του λέω για τη διαμαρτυρία και την κατάληψη και μου λέει «Καλά κάνετε! Μπράβο σας»! Έχει αντιληφθεί ο κόσμος την αδικία. Μετά βέβαια ήρθε η μέρα που κρατήσαμε όλοι την αναπνοή μας. Το δυστύχημα στα Τέμπη. Ήταν σαν να μην υπήρξε Μάρτιος ποτέ. Σκέψου, έκανε πρεμιέρα η «Σίρλεϊ» στις 10 Μαρτίου και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν είχα τρακ. Τίποτα δεν είχε τόση σημασία πλέον.
Νιώθεις και εσύ πως δεν αναπνέουμε πια στην Ελλάδα;
Ναι, ναι. Εγώ πάντως δεν αναπνέω εύκολα τον τελευταίο καιρό, ενώ είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Τα τελευταία χρόνια, νιώθω λες και μου έχουν πάρει την ανάσα. Να σου πω, βέβαια, ότι με αυτό που μου συμβαίνει τώρα, με αυτή την αλήθεια μου, δούλεψα τον ρόλο της «Σίρλεϊ». Μιας νοικοκυράς στη Βρετανία του ‘80, εγκλωβισμένης, από τα στερεότυπα και από την κοινωνία, σε μία κουζίνα. Έχει πειστεί ότι αυτός είναι ο ρόλος της, αυτό είναι η ζωή. Παράλληλα, είναι μητέρα δύο παιδιών και παντρεμένη με έναν άντρα στα όρια του κακοποιητή. Εγώ δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτή τη συνθήκη και προσπάθησα να βρω τις αντιστοιχίες. Είπα «Ξέρω ποιος είναι ο τοίχος. Ξέρω και ποιοι τον έχτισαν μπροστά μου. Ξέρω τί θα πει να κάνεις την -έστω μικρή- επανάστασή σου».
Οπότε στην ερμηνεία σου η Σίρλεϊ μεταγράφηκε ως πολίτης που ασφυκτιά και επαναστατεί μέσα σε ένα σύστημα;
Ακριβώς. Εκεί κεντράρω.
Να μια εικόνα λοιπόν του πώς δουλεύει έναν ρόλο η Ελένη Ουζουνίδου!
Κάπως έτσι δουλεύω. Προσπαθώ να συνδεθώ. Τώρα δουλέψαμε με τον Μαυρογεωργίου. Πόσο ταλαντούχος, ευγενικός και έξυπνος άνθρωπος! Έφτιαξε έτσι τη «Σίρλεϊ», που και εγώ να μην κατάφερνα να συνδεθώ, ήταν έτοιμο το πλαίσιο. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τέτοια χαρά όταν βγαίνω στη σκηνή. Βλέπω τον κόσμο και λέω από μέσα μου «Αχ ωραία! Ήρθατε! Ελάτε να σας βάλω σε αυτή την περιπέτεια»!
Ήσουν όντως genius στα μαθηματικά;
Ήμουν! Τώρα είμαι χαλβάς! (γέλια). Το να λύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα ήταν πάθος για εμένα. Σκέψου, ήμουν από τα παιδιά που ξυπνούσαν στον ύπνο τους γιατί είχαν βρει τη λύση!
Αυτή η συνθετική σκέψη που απαιτούν τα μαθηματικά είναι και ένας -έστω υποσυνείδητος- τρόπος να ξεκλειδώσεις έναν ρόλο;
Στα μαθηματικά μαθαίνεις ότι η λύση είναι πάντα στα δεδομένα. Μέσα στο πρόβλημα. Στο θέατρο έχεις ένα κείμενο. Άρα δεδομένα. Μελετώντας τα δεδομένα, έχεις και τη λύση. Συνεπώς ναι.
Οι θεατρόφιλοι σε γνωρίζουν από τις σπουδαίες σου ερμηνείες. Οι σινεφίλ αποθεώνουν τη «Μαρία» στις «Θημωνιές». Το τηλεοπτικό κοινό έχει πάθει εμμονή με την Αντιγόνη Γαμμάτου στα «Νούμερα» και την «Περιστέρα» στο «Ποιος Παπαδόπουλος». Η «Ευτυχία» στις «Σέρρες συγκινεί. Ο κόσμος που σε συναντά για τι από όλα αυτά σου λέει;
Έχει τρομερή πλάκα διότι τους τελευταίους μήνες με συναντά κάποιος στο δρόμο και λέει «Αμάαααν» ή «Καλά... Πεθαίνω»! Εγώ εντωμεταξύ αναρωτιέμαι για ποιον από όλους τους ρόλους θα μου πει! Μέχρι να το πει, βάζω από μέσα μου στοιχήματα. (γέλια) Χαίρομαι πολύ γιατί είναι πολλές και διαφορετικές ηρωίδες. Τα «Νούμερα» για εμένα είναι ακόμα ένας μικρός παράδεισος. Βρίσκομαι με αυτά τα άτομα και λέω «υπάρχει ελπίδα».
Το γκέι φιλί στις «Σέρρες» αποθεώθηκε στο Twitter. Έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία ή είναι το ταλέντο και η ευαισθησία του Καπουτζίδη στην παρουσίαση αυτών των θεμάτων;
Όχι. Δεν έχουμε προχωρήσει. Αν είχαμε προχωρήσει, δεν θα μου έκανες εσύ αυτή την ερώτηση. Υπάρχει ένα νεο-συντηρητικό κύμα το οποίο με φοβίζει πολύ. Έχει κάνει σπουδαία δουλειά ο Καπουτζίδης. Σπάνιο πλάσμα. Απλός, αυθεντικός, με χιούμορ, ευαισθησία και ευφυΐα. Οι «Σέρρες» είναι μια σειρά μέσα στη γλύκα. Μυρίζει από παντού «ανθρωπίλα».
Μιλάς με μεγάλη αγάπη και θαυμασμό για τους συνεργάτες σου.
Μα είναι δυνατόν; Πώς αλλιώς; Ζω μεγάλη ευτυχία. Είναι μια χρονιά που έχω κουραστεί πολύ, αλλά όταν βρίσκομαι στο θέατρο ή στο γύρισμα, νιώθω ευλογημένη. Θα ήθελα απλώς να είναι έτσι όλη μου η ζωή, αλλά και εκείνη των συμπολιτών μου.
