Συνήθως ξυπνάω στις 3 ή 4 το πρωί λόγω ηλικίας. Αυτήν την Τρίτη προς Τετάρτη, όμως, ξύπνησα στη 1 π.μ. Είχα μια ανησυχία και πρέπει να ’τανε κοντά στην ώρα που «έφυγε» ο Λάκης. Για μένα ο Λάκης ήταν κάτι παραπάνω από συνάδελφος, ήταν σύντροφος - όχι στην πολιτική, όπου ανήκαμε σε διαφορετικά στρατόπεδα, αλλά στην κοινωνική δράση, στον συνδικαλισμό.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η σχέση μας ξεκίνησε γύρω στα 1975, όταν ο Λάκης με πήρε τηλέφωνο μια μέρα και μου πρότεινε να σκηνοθετήσω ένα «Παρασκήνιο», δηλαδή ένα ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο της μακροβιότερης, νομίζω, τηλεοπτικής εκπομπής της ελληνικής τηλεόρασης, που παρήγαγε η Σινετίκ, η εταιρεία που διηύθυνε ο Λάκης μαζί με έναν άλλον αγαπημένο σκηνοθέτη, τον Τάκη Χατζόπουλο. Στην εκπομπή αυτή δούλεψαν όλοι οι μικρομηκάδες της εποχής εκείνης. Έτσι, έκανα κι εγώ ένα ντοκιμαντέρ για έναν τζόκεϊ, τον Σταμάτη Σίντλερ, που έτρεχε στον ιππόδρομο. Ένα παιδί, που στην πρώιμη εφηβική του ηλικία άφηνε το παιδικό ποδήλατο και πετούσε όταν ανέβαινε στα άλογα διαφόρων ιδιοκτητών. Στη συνέχεια έκανα άλλα δύο «Παρασκήνια», τον «Άκη Πάνου» και τις «Ταξιθέτριες». Αργότερα, όταν το 1978 ετοίμαζα την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία, την «Ανατολική Περιφέρεια», και χρειαζόμουν μια αυλή βιοτεχνίας, ο Λάκης και ο Τάκης μου παραχώρησαν την αυλή της Σινετίκ και έκανα εκεί γυρίσματα.
Κάποια χρόνια μετά, με τον Λάκη συνεργαστήκαμε στον συνδικαλισμό. Ήμασταν και οι δυο στην ομάδα που ίδρυσε το Σωματείο Ελλήνων Σκηνοθετών-Παραγωγών Κινηματογράφου και για κάποια περίοδο πρόεδρος είχε εκλεγεί ο Λάκης· άλλοτε ήμουν εγώ και άλλοτε κάποιοι άλλοι. Πάντα η συνεργασία μας ήταν δημιουργική, παρόλο που, όπως είπα και πριν, ανήκαμε σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Έτσι, το 1998, με τη συνεργασία της σπουδαίας φίλης Αρετής Καλεσάκη, ξεκινήσαμε, σαν ΣΕΣΠΚ, το πρώτο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ στο Πυθαγόρειο της Σάμου σε συνδιοργάνωση με το Ίδρυμα «Νικόλαος Δημητρίου», που είχαν δημιουργήσει τα δυο αδέλφια Άλκης και Τηλαύγης Δημητρίου στη μνήμη του πατέρα τους, σπουδαίου λαογράφου. Αυτό το φεστιβάλ, αν δεν ήταν το πρώτο, ήταν σίγουρα το δεύτερο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα. Έτσι, κάθε Οκτώβρη μέχρι το 2005 συνεχίσαμε να προβάλλουμε ταινίες μέσα στον πανέμορφο χώρο του ξενοδοχειακού συγκροτήματος Doryssa Bay πάνω στη θάλασσα, να συνδυάζουμε το σινεμά με μουσικές εκδηλώσεις και ωραίες συζητήσεις με συναδέλφους από όλες τις μεσογειακές χώρες, αλλά και αξέχαστα βραδινά γλέντια. Από το 2006 το φεστιβάλ μεταφέρθηκε στο Λαύριο, στον χώρο του Τεχνολογικού Πάρκου του Πολυτεχνείου, όπου και συνεχίστηκε για άλλα πέντε χρόνια, αλλά σ’ αυτό το ταξίδι δεν ακολούθησε ο Λάκης.
Ξανασυναντηθήκαμε πριν τρία χρόνια, όταν βάλαμε υποψηφιότητα για το Δ.Σ. του «Ερμεία», του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Συγγενικών Δικαιωμάτων των Παραγωγών Κινηματογράφου. Φέτος ο «Ερμείας» ετοιμάζει ένα νέο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μεσογειακοί Διάλογοι», σε συνεργασία με τη Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Αιγαίου και τον Δήμο Δυτικής Σάμου, από 15-17 Οκτωβρίου στο Καρλόβασι της Σάμου. Ο Λάκης δεν μπόρεσε να βοηθήσει λόγω των προβλημάτων της υγείας του. Όμως θα είναι μαζί μας, γιατί θα παίξουμε ταινίες του, γιατί θα είναι στο νησί που κι εκείνος αγάπησε. Έτσι κι αλλιώς, καλή αντάμωση, φίλε!
Ο Βασίλης Βαφέας είναι σκηνοθέτης
