Ακουγε με πάθος Τρύπες και ο πρώτος δίσκος που αγόρασε με το χαρτζιλίκι του ήταν το «Number of the beast» των Iron Maiden. Του προκαλούσε την ανάγκη να μάθει να παίζει σαν κι αυτούς. Λίγο καιρό μετά τον άκουσε από απέναντι η γιαγιά του τραγουδιστή των ροκ Rafferty Rules. Είχαν κιθαρίστα τον επίσης Βολιώτη Δημήτρη Πολίτη. Ο Θάνος αποδέχθηκε την πρότασή τους.
Hard rock made in Volos
Στο δώμα της οικογενειακής μονοκατοικίας γίνονταν οι πρόβες, υπό την ανοχή των γονιών και των γειτόνων. Όταν πια ήρθε η αστυνομία, ο Θάνος αποφάσισε να ηχομονώσει το πλυσταριό και να παίζει χαμηλότερα! Το πρώτο live έγινε στην όμορφη Μηλίνα του Παγασητικού, σ’ ένα κλαμπ γεμάτο ροκάδες της περιοχής. Στο ρεπερτόριο, διασκευές Nirvana και Bad Religion, και κομμάτια που έγραφε ο Δ. Πολίτης σε grunge και american punk ύφος. Αποθέωση!
Ήταν πια 17 όταν ο Θάνος μπήκε πρώτη φορά σ’ ένα στούντιο ηχοληψίας. Το σκληρό thrash core πρώτο άλμπουμ «Name your God» των Rafferty Rules, με τις φωνές του Γιάννη Βαλιάκου και του Χρήστου Ιακώβογλου, έκανε πολύ καλή εντύπωση στο όλο και αυξανόμενο κοινό τους. Στο κλαμπ του θεσσαλονικιώτικου Μύλου, οι RR έπαιξαν support στους Αμερικάνους Exodus, στους Σουηδούς Haunted και στους Γερμανούς Tankard. Οι κριτικές ήταν καλές και η φήμη τους έφτασε ως το χεβιμεταλλάδικο Metal Hammer.
Σε ένα φεστιβάλ στην παλιά Ηλεκτρική του Βόλου έπαιζαν σχεδόν όλες οι μπάντες της πόλης. Headliners ήταν οι Τρύπες. Βλέποντάς τον, ο Γιάννης Αγγελάκας λέει στον αδελφό του Θάνου που του μοιάζει πολύ: «Αδελφός σου είναι αυτός; Πες του να μην τα παρατήσει». Ακολούθησε το 2ο άλμπουμ τους «Disposessed». Μετά ο Θάνος πήγε φαντάρος.
Τζαζ ντράμερ
Στην Αθήνα έφτασε με σκοπό ν’ αναπτύξει την τεχνική του στα τύμπανα. Ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης δίδασκε στο MMS του κρουστού Γιώργου Μεταλληνού και τον κάλεσε να παίξει. «Μπράβο, αγοράκο μου, τα παιδεύεις τα τύμπανα!» του είπε υπομειδιώντας κάτω απ’ τα μουστάκια του. Δίπλα στον Νίκο άλλαξε ριζικά η μουσική του αντίληψη. Του δίδαξε τις τεχνικές του οργάνου και τον ώθησε να παίξει jazz, όταν ο Θάνος τον άκουσε να παίζει στο Παράφωνο, το «κρυφό σχολειό» της τζαζ που τόσο μας έχει λείψει.
Στο Athenaeum της μαέστρου Λούλης Ψυχούλη, με δάσκαλους τους Σύλβιο Σύρρο και Γιάννη Παπαναστασίου, έμαθε πολλά. Έπαιξε με το κουαρτέτο του Παπαναστασίου, με πιανίστα τον Κώστα Γιαξόγλου, κοντραμπάσο τον Κώστα Κωνσταντίνου και τον ίδιο -επίσημα πλέον- τζαζ ντράμερ. Δέκα χρόνια μετά ο Γιάννης κυκλοφορούσε ηχογραφημένο live στο The Zoo, το πρώτο τους τζαζ άλμπουμ. Κι ο Θάνος ήταν εκεί.
Ο Θάνος χαίρεται να ακούει από «συμπαίκτες» του μουσικούς την εκτίμησή τους για το ότι είναι πάντα έτοιμος ν’ αποδώσει μελωδικά τους ρυθμούς τους. Ο «πιο μελωδικός ντράμερ», λέει η πιάτσα. Κι ο Θάνος το απέδειξε παίζοντας με το πιάνο του Τάκη Φαραζή και το κοντραμπάσο του Πέτρου Βαρθακούρη στο John Balikos Trio τις συναισθηματικά ευαίσθητες συνθέσεις του Γιάννη.
Μια από τις πιο ευχάριστες και αλησμόνητες περιόδους στη μουσική ζωή του ήταν η συνεργασία του με τον πάντα αγαπητό Αρμένιο ουτίστα και ερμηνευτή, τον Haig Yazdjian. Εξαιρετικός μουσικός και μελωδικός δημιουργός, ο Haig αφήνει χώρο σε όλους τους συνεργάτες του για τον δικό τους τρόπο έκφρασης, δείχνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη μουσικότητα καθενός. Όσοι παίζουν μαζί του τον υπεραγαπούν. Το σημερινό κουιντέτο του είναι ένα από τα πιο απολαυστικά σύνολα της ελληνικής σκηνής.
The Wonderfall Quartet
Είχε προηγηθεί η ευρωπαϊκή αισθητική προσέγγιση στην τζαζ του Wonderfall Quartet. Ο Δημήτρης Θεοχάρης στο πιάνο, ο Χάρης Μέρμηγκας κοντραμπάσο και η Ειρήνη Κωνσταντινίδη με τη φωνή της «έντυναν» τις συνθέσεις του, τις οποίες ο Θάνος έγραφε καθισμένος στο πιάνο. Πολλά και καλά γράφτηκαν για το κουαρτέτο, που ακούστηκε πολύ στις πιο «τζαζ» εκπομπές των ραδιοφώνων.
Στη δεύτερη περίοδο του Wonderfall Quartet, με τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο πιάνο και τον Ντίνο Μάνο στο κοντραμπάσο, έγιναν φανερές οι επιρροές από τον ήχο των e.s.t. -του τρίο του Esbjörn Svensson που «έφυγε» τόσο άδικα και τόσο νωρίς- και τον «Ήχο δίπλα στη σιωπή» της ECM. Τα δύο νέα μέλη έφεραν το δικό τους αυτοσχεδιαστικό άγγιγμα στο ύφος του κουαρτέτου, που κορυφώθηκε όταν υπήρξε η ελληνική επιλογή στο διεθνές Technopolis Jazz Festival του 2015. Ήταν όμως το «κύκνειο άσμα» του Wonderfall Quartet.
Ακολούθησε η συνεργασία του με έναν συμπατριώτη του, τον κιθαρίστα της τζαζ Ανδρέα Παπαγιαννακόπουλο, στον πρώτο προσωπικό δίσκο (2016) του οποίου συμμετείχε. Είχε τίτλο «First step». Τότε ήταν που μέσα του ωρίμασε ο πρώτος προσωπικός του δίσκος. Το «Crowdead cities», που ηχογραφήθηκε στην εκλεκτική δισκογραφική Violins Productions της Πάρου, κυκλοφόρησε το 2017.
Στις πολυπληθείς νεκροπόλεις
Το φλάουτο του Λεωνίδα Σαραντόπουλου, η κιθάρα του Θοδωρή Κότσυφα και ο Ντίνος Μάνος με το κοντραμπάσο του, δίπλα στα τύμπανα του leader Θ. Χατζηαναγνώστου δημιούργησαν το 2017 τον πρώτο προσωπικό του δίσκο «Crowdead cities»
Ένα άλμπουμ, και στη «φυσική» μορφή ενός CD, στο οποίο χώρεσαν οι νεανικές μουσικές του αγάπες. Ροκ συγκροτήματα, όπως οι Yes, οι Genesis ή οι Camel, ενέπνεαν τον νεαρό ντράμερ και συνθέτη. Ο ήχος τους μπόλιαζε με progressive rock διάθεση τη σύγχρονη τζαζ των συνθέσεών του. Πλούσιος αυτοσχεδιασμός, που, λόγω της ύπαρξης του φλάουτου, παραπέμπει στον ήχο των Jethro Tull, αλλά και σε συγκροτήματα, όπως οι Fellowship, του «συναδέλφου» του ντράμερ Brian Blade, χαρακτηρίζει το «Crowdead cities». Τον δίσκο που ο τίτλος του θυμίζει τον σύγχρονο τρόπο ζωής σε μια πολύκοσμη μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, το Τόκιο ή τη Νέα Υόρκη.
Η αποξένωση των ανθρώπων απασχολεί συχνά τον Θάνο. Ένα «παιδί» από την επαρχία που σοκαρίστηκε στη θέα του πλήθους των αγνώστων που περπατούν σκυθρωποί χωρίς ποτέ να απευθύνουν τον λόγο ο ένας στον άλλο. «Το σύμπαν διαστέλλεται, η ζωή μας στις πόλεις συρρικνώνεται» έγραφε στο εσώφυλλο του δίσκου. «Ξεχνάμε να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τη φύση, σε ό,τι μας περιβάλλει. Έχουμε γίνει ξένοι μεταξύ μας, ξένοι προς την ύπαρξη τόσης ομορφιάς γύρω μας» έλεγε σκεπτικός ο Θ. Χατζηαναγνώστου στη διάρκεια της πολύωρης φιλικής συνάντησής μας.
Εκρηκτικό fusion
Σήμερα, εν έτει 2022, ο Θάνος κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο που έχει τίτλο «Nanot». Έτσι εξέφερε, στη βρεφική του διάλεκτο, το όνομά του. Του τον «επέβαλε» η αγαπημένη του, η Ειρήνη, με την οποία ο Θάνος μαζί με μια κολεκτίβα μουσικών έχει συνεργαστεί στη θαυμάσια Banda Valeu. Αντικείμενό της έχει τη Musica Popular Brasileira (MPB). Ευαίσθητη φωνή η Ειρήνη Βαρθακούρη, σήμερα μαθαίνει τζαζ αρμονία και φωνητική κι όλοι οι ορίζοντές της είναι ανοιχτοί.
Οι Nanot, ως γκρουπ, είναι ένα progressive jazz-rock τρίο με τον Γιάννη Παπαδόπουλο στα πλήκτρα και τον Θοδωρή Κότσυφα στις επεξεργασμένες ηλεκτρικές κιθάρες, το οποίο αφήνει ελάχιστο χώρο στον τζαζ αυτοσχεδιασμό, αναδεικνύοντας θετικά τις δομημένες -και γραμμένες- συνθέσεις του Θάνου. Εμφανείς έως και υπόκωφες οι επιρροές του απ’ το progressive rock των Yes ή των Emerson, Lake & Palmer.
Το «Nanot», ο δίσκος, ξεκινάει με μια «γενναιοδωρία»! Το «Generosity» είναι μια αναφορά στον δάσκαλό του. Εκφράζει την ευγνωμοσύνη του μαθητή για τη γενναιοδωρία που ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης, ως άνθρωπος και δάσκαλος, δείχνει σε όλους όσοι έχουν μαθητεύσει κοντά του, αναδεικνύοντας τα καλά στοιχεία που διακρίνει σε κάθε μαθητή, εμψυχώνοντάς τον να συνεχίσει και να γίνει ένας ολοκληρωμένος μουσικός.
Το «Floating bodies» έχει ως πηγή έμπνευσής του τους μετανάστες που χάνονται στις κρύες θάλασσες της Μεσογείου, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή σε ξένους τόπους. Στον άκαρδο δυτικό κόσμο, που έχει ευθύνη για όσα συμβαίνουν στις χώρες του Τρίτου -και του τέταρτου πλέον- Κόσμου.
Η διαδικασία της σύνθεσης
Ο Θ. Χατζηαναγνώστου έχει αναλογιστεί πολλές φορές ποια είναι τα δικά του κίνητρα όταν δημιουργεί ένα κομμάτι. Πέραν των πολλών επιρροών του, κίνητρό του μπορεί να είναι μια ομιλία με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο ή με αντικείμενο την αστροφυσική και την ψυχολογία. Συχνά οι μουσικές του εμπνεύσεις κυλούν σαν το νερό, η μία μετά την άλλη. Άλλοτε πάλι, σκόρπια εδώ κι εκεί, θέματα καταγραμμένα είτε στο πιάνο είτε με μια κιθάρα, χωρίς καμία συνοχή ανάμεσά τους, συντίθενται σχηματίζοντας ένα μουσικό παζλ, που αρθρώνει μια ενιαία σύνθεση, μια ονειρική μελωδία.
Σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Καταλανό σουρεαλιστή ζωγράφο και γλύπτη Joan Miró τον άκουσε να λέει το αρχιμήδειο: «Δώσε μου ένα σημείο εκκίνησης και όλα τ’ άλλα έρχονται». Γιατί η αρχή είναι το πλέον δύσκολο σημείο για έναν δημιουργό!
Τι τον θυμώνει, τι ελπίζει
Στις εποχές της εξωφρενικής διαχείρισης της παγκόσμιας πανδημίας, με τα πολλαπλά λοκντάουν, ο Θάνος εξοργιζόταν με τη διακοπή -την απαγόρευση στην ουσία- της ελεύθερης διακίνησης πολλών μορφών τέχνης. «Η μουσική είναι επικοινωνία και όταν αυτή διακόπτεται βίαια, κόβεται η ζωή μας» λέει. Ελπίζει, όμως, πως μιαν ημέρα θ’ αρχίσει ν’ αναπτύσσεται το αισθητικό κριτήριο των πολλών και πως οι τέχνες θα ενταχθούν οργανικά στη Γενική Εκπαίδευση, δίνοντας στους νέους τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουν κριτική στάση απέναντι στην κοινωνία και στην πολιτική, αλλά και προσωπική πνευματική καλλιέργεια.
Επιμέλεια: Μαρώ Καβαλιέρου
