Ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας δημιούργησε νέους τρόπους ύπαρξης και συνύπαρξης. Κάτω από τον φόβο της επαφής με τον άλλο, μέσα στο καθεστώς του αποδυναμωμένου ΕΣΥ και των αποσπασματικών μέτρων προστασίας του πολίτη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μάθαμε, μικροί και μεγάλοι, να επικοινωνούμε με μάσκες και αποστάσεις ασφαλείας, να διαβάζουμε τα μηνύματά μας μέσα από τις ματιές, τις χροιές της φωνής στα κινητά και στα σταθερά τηλέφωνα και κατ΄ ιδίαν, στις κινήσεις μας.
Ανακαλύψαμε ξανά, όσοι είχαμε και εντοπίσαμε τις απαραίτητες ψυχικές δυνάμεις, τους εσωτερικούς μας βιότοπους, φτιάξαμε, μικροί και μεγάλοι, τα άσυλά μας. Εκεί όπου καμιά κυβέρνηση, όσο «πετσωμένη» και αν είναι, και κανένας «ανθρωποφύλακας» με κανένα γκλομπ και καμιά κροτίδα κρότου - λάμψης δεν μπορεί να διεισδύσει και να καταλύσει. Είναι μια από τις σημαντικότερες παράπλευρες απώλειες του άτυπου πολέμου που εξαπέλυσε το πιο καταστροφικό, ανάλγητο, αυτοαναφορικό και αυταρχικό καθεστώς που γνώρισε μετά τη Μεταπολίτευση η χώρα ενάντια στους ίδιους τους πολίτες της, σε όσους τολμούν ακόμα και στις παρούσες δύσκολες συνθήκες να διεκδικούν τα βασικά, ανθρώπινα δικαιώματά τους, να αμφισβητήσουν την εξουσία τους στα πανεπιστήμια, στα σχολειά, στα δικαστήρια, στις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, στα δημόσια νοσοκομεία και στους χώρους εστίασης και του τουρισμού, στις μη λογοκριμένες εφημερίδες, στις πλατείες και στους δρόμους των πόλεων, στα ίδια μας τα σπίτια.
Οι απελευθερωτικοί εσωτερικοί βιότοποι του εγκλεισμού
Ο γλύπτης Κυριάκος Ρόκος παρουσιάζει αυτούς τους «εσωτερικούς βιότοπους» σε μια «έκθεση αυτόνομων σχεδίων», όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί, στην αίθουσα τέχνης έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου, στο Κολωνάκι. Τους φωτίζει μέσα στο «άπλετο φως» του λευκού χαρτιού, που απεικονίζει το αμείλικτο χωρίς σκιές φως του μεσογειακού καλοκαιριού. Αποτυπώνει τοπία θραυσματικά, έτσι όπως εμφανίζονται στα όνειρά μας. Γράφει με γραμμές συνοπτικές και δυναμικές, σαν αυτές του κόμικς, μέσα στα περιγράμματά τους μορφές λιτές και αφαιρετικές με τον χειρονομιακό τρόπο που ανακαλεί στη μνήμη τα ερωτικά σχέδια του Πικάσο, στην όψιμή του περίοδο.
Προβάλλει τη φαντασίωση του μορφωμένου σε ένα σπίτι, γηρασμένου άνδρα μέσα από τα βυθισμένα μέσα στις βαθιές κοιλότητες που έχει σκάψει ο χρόνος μάτια του. Ως μια γυναικεία φιγούρα, αποδοσμένη πλαστικά, με τις στιβαρές φόρμες των φαρδιών λαγόνων, των βαριών μαστών και των γυμνασμένων, αρχαιότροπων ποδιών της. Μια μετουσίωση της μυθικής Νίκης -της αδελφής του Ζήλου, του Κράτους και της Βίας- στη ζωή που τον κρατά ζωντανό και τον βοηθά να πετάξει έξω από το κελί της απομόνωσής του.
Δείχνει τον διχασμό της ταυτότητας της καθισμένης, ανήσυχης μέσα στην ετοιμότητά της γυναίκας ανάμεσα στα διαφορετικά, γυναικεία και αρσενικά, δάχτυλα που σχηματίζουν το άνω μέρος της κεφαλής της και την μεταμορφώνουν σε ένα πλάσμα μαγικό και εξωπραγματικό.
Δηλώνει με το χέρι που μοιάζει να μαλάζει το άνω μέρος του μασκοφόρου προσώπου με τα ευγενικά, λεπτά χαρακτηριστικά και με το καθάριο, τρυφερό βλέμμα την ελπίδα σε ένα αύριο απαλλαγμένο από τις κάθε λογής εξωγενείς επεμβάσεις στη σκέψη του. Την ίδια στιγμή που αιωρείται δίπλα του ο σχηματοποιημένος, ετοιμοπόλεμος κορωνοϊός.
Το δικαίωμα να υπάρξεις σαν πολίτης είναι δύναμη
Διαδηλώνει «ότι το δικαίωμα να υπάρξεις σαν πολίτης ήτανε αντίσταση. Σ΄ αυτούς που επέμεναν να είναι πολίτες , το νέο καθεστώς επέβαλε μια τυπική διαδικασία προσαρμογής στα νέα ιδανικά» έγραφε στο σημείωμα της γαλλικής έκδοσης των «Ανθρωποφυλάκων» του ο βασανισμένος άγρια από τη χούντα των συνταγματαρχών, στη γνωστή ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, ηθοποιός, συγγραφέας, δοκιμιογράφος Περικλής Κοροβέσης το μακρινό 1969. Που θυμίζει, με κάποιες φυσικά βασικές ειδοποιούς διαφορές, και τα πολύ κοντινά μας 2020, 2021, 2022.
Με ανησυχητικά φαινόμενα εκτροπής του δημοκρατικού πολιτεύματος να ενισχύουν τις ανησυχίες αυτών που επιμένουν να είναι ενεργοί πολίτες: Οι διώξεις δημοσιογράφων και δικαστών που υπηρετούν σωστά το επάγγελμά τους για την εξιχνίαση σκανδάλων όπως η Novartis, οι άδικες συλλήψεις και πολύμηνες κρατήσεις στις φυλακές νεαρών παιδιών όπως η Ηριάνα ή ο «Ινδιάνος» της Νέας Σμύρνης, η ανάδειξη του αρχηγού των δυνάμεων της πανεπιστημιακής αστυνομίας μέσα στο ΑΠΘ σε άτυπο ρυθμιστή της λειτουργίας ενός ανώτατου ιδρύματος της δημόσιας Παιδείας, η αθώωση των αστυνομικών που έπληξαν θανάσιμα τον Ζακ Κωστόπουλο. Σημαίνουν και σηματοδοτούν την αφόρητη δυστοπία που υφιστάμεθα σήμερα, τη σημασία που έχει το να εκφράζουμε τη δύναμή μας μέσα από την ελευθερία της έκφρασής του πνεύματος και της φαντασίας μας στους εσωτερικούς βιότοπους που δημιουργούμε, όπου βιώνουμε και επιβιώνουμε.
Info: Κυριάκος Ρόκος, «Άπλετο φως σε 45 εσωτερικούς βιότοπους», έκθεση αυτοδύναμων σχεδίων
αίθουσα τέχνης έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου, Βαλαωρίτου 9α
Διάρκεια έκθεσης:12 Μαΐου-11 Ιουνίου 2022
Ώρες λειτουργίας: Τρ./Πεμ./Παρ. 12.00-20.00, Τετ. 12.00-18.00, Σαβ.12.00- 15.00
