Με εμπειρία ως ερμηνεύτρια αρκετών συγκροτημάτων, εκ των οποίων το γνωστότερο ήταν οι Belleville, η Rosey Blue κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της «Swans», στο οποίο μας αποκαλύπτεται και ως τραγουδοποιός. Πρόκειται για ένα από τα όντως καλύτερα ντεμπούτα των τελευταίων ετών, έναν δίσκο που κινείται μεν στο πολύ γνώριμο πεδίο της αγγλοσαξονικής folk rocκ, αλλά είναι πάρα πολύ όμορφος και γεμάτος φρεσκάδα! Ας γνωρίσουμε λοιπόν λίγο καλύτερα έναν από τους ανθρώπους που πραγματικά φέρνουν έναν ανανεωτικό και ζωογόνο αέρα στην ελληνική underground rock σκηνή.
Κατ’ αρχάς πώς προήλθε και τι σημαίνει το Rosey Blue;
Το πραγματικό όνομά μου είναι Δώρα Τσίγκα. Η Rosey Blue γεννήθηκε πριν από τρία χρόνια περίπου, όταν πήρα την απόφαση να φτιάξω δικά μου τραγούδια, να παρουσιάσω δηλαδή το μέσα μου. Αποφάσισα ότι αυτή θα ήταν η περσόνα μου -η οποία είναι εντελώς αληθινή-, δηλαδή ρομαντική, γλυκιά, με όσα τραύματα κουβαλάει και όσα την έχουν κάνει αυτό που είναι δημιουργικά σήμερα. Δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, απλώς έχει μια χροιά πιο κοντά στο ύφος της μουσικής μου, στις ρίζες αυτής της μουσικής (Americana, indie, Irish folk rock) και πιο κοντά στην «εποχή των λουλουδιών», τη δεκαετία του 1960, οπότε και άνθισε.
Έχεις σπουδάσει κλασικό, jazz και σύγχρονο τραγούδι. Πιστεύεις ότι αυτός ο συνδυασμός, εκτός προφανώς από το να σε βοηθήσει πολύ ερμηνευτικά, κάπου έχει επηρεάσει και τον τρόπο, ακόμα και το ύφος με το οποίο τραγουδάς;
Σίγουρα οι σπουδές που κάνει ένας άνθρωπος σε οποιονδήποτε τομέα βοηθούν στην εξέλιξή του γιατί η γνώση είναι πολύ σημαντική. Με έχουν βοηθήσει τεχνικά, γιατί η ερμηνεία είναι άλλο κεφάλαιο, είναι αυτό που βγαίνει από μέσα σου, πώς λες την ιστορία, πώς τη χρωματίζεις με τη φωνή σου, πώς βάζεις το δικό σου στίγμα στους στίχους κάθε τραγουδιού. Από την άλλη, οι σπουδές είναι για να μας βοηθούν, να μας αναπτύξουν αλλά και να τις αποδομήσουμε και μέσω όλων των ακουσμάτων και των σπουδών να βρούμε το δικό μας ύφος, τη δική μας αληθινή φωνή. Οπότε σίγουρα έχουν συμβάλει, χωρίς όμως να θεωρώ απαραίτητο να έχουν προϋπάρξει για να κάνεις μουσική.
Τι θυμάσαι αλλά και τι έμαθες ίσως από την περίοδο με τους Belleville;
Θυμάμαι άπειρα υπέροχα πράγματα, γέλια, πρόβες, συναυλίες, φεστιβάλ, μοδίστρες, τον κόσμο που μας αγάπησε και μας στήριξε, τα ταξίδια, το πόσο φίλοι γίναμε και είμαστε με όλα τα παιδιά. Μεγάλο μάθημα το να συνεργάζεσαι με τόσους εξαιρετικούς μουσικούς, να μάθεις πώς να επικοινωνείς αυτό που θες να παιχτεί, να μάθεις πώς να συμπεριφέρεσαι μέσα σε ένα σχήμα με άλλες πέντε διαφορετικές και μοναδικές προσωπικότητες. Σίγουρα, επίσης, η εμπειρία από όλες αυτές τις συναυλίες είναι μεγάλο σχολείο και με έχει βοηθήσει στο να μπορώ να σταθώ σε ένα live μικρό, μεγάλο ή και πολύ μεγάλο.
Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που οι επιρροές σου προέρχονται από την αμερικανική folk rock σχολή ή είναι μια εντελώς αυθόρμητη επιλογή;
Νομίζω ότι κάπως ο ήχος αυτής της εποχής, παρ’ όλο που έχω ακούσει και ακούω άπειρη μουσική από διάφορα ιδιώματα και περιόδους, έχει εντυπωθεί στο υποσυνείδητό μου λόγω ακουσμάτων από το σπίτι μου. Poll, Led Zeppelin, Pink Floyd, κασέτες με Brian Hyland και άλλα όμορφα πράγματα εκείνης της εποχής, Dylan, Joni Mitchell και πολλά ακόμα. Θεωρώ γενικά πως ό,τι συμβαίνει στην παιδική ηλικία σου είναι αυτό που σε καθορίζει και σιγά-σιγά με το πέρας των χρόνων αρχίζουν και βγαίνει στο συνειδητό.
Ενορχηστρωτικά, όμως, δεν ακολουθείς και τόσο πιστά τους κανόνες της συγκεκριμένης φόρμας και θα έλεγα επίσης ότι είναι λίγο ασυνήθιστο για μια ερμηνεύτρια-τραγουδοποιό να αρχίζει τον πρώτο δίσκο της με ένα instrumental κομμάτι. Πώς συμβαίνει το πρώτο και πώς εξηγείται το δεύτερο;
Δεν θα μπορούσα να αντιγράψω τον ήχο κάποιου/ας άλλου/ης τραγουδοποιού ή κάποιας εποχής συγκεκριμένα. Εννοώ ότι φυσικά και με τα μέσα που διαθέτουμε μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τον ήχο και να τον φέρουμε εκεί που επιθυμούμε. Αλλά όταν έχεις ακούσει τόση μουσική και σε έχουν αγγίξει με τον τρόπο τους διάφορα ακούσματα, αυτό μεταφράζεται στον ήχο, ασχέτως αν το songwriting είναι σε folk rock μονοπάτια. Σαφώς βέβαια παίζει ρόλο και το «μαγικό χέρι» του παραγωγού/ενορχηστρωτή, δηλαδή του Βασίλη Νισσόπουλου, που υλοποιεί αυτό που έχεις φανταστεί.
Το «Interlude» είναι βασισμένο στο «The Lovers». Ήθελα να ανοίξει ο δίσκος σαν βιβλίο, με έναν πρόλογο και κάπως κινηματογραφικά για να μπει ο ακροατής στο κλίμα ότι πρόκειται να ακούσει μια ιστορία και να φτιάξει ο ίδιος τις εικόνες του.
Αν σου ζητούσα να ξεχωρίσεις τις κυριότερες φωνητικές και μόνο επιρροές σου, ποιες θα ήταν;
Joni Mitchell, Stevie Nicks, Kate Bush, Tori Amos, Fiona Apple, Anneke Van Giersbergen, Joan Baez, Tim Buckley, Jackson C. Frank και πολλές ακόμα.
Το άλμπουμ σαφώς αφηγείται μια ιστορία. Είναι μια ιστορία που βίωσες, έστω και όχι ακριβώς με τον τρόπο που τη λες, ή μια ιστορία που φαντάστηκες ή ακόμα και θα ήθελες να ζήσεις;
Είναι τα συναισθήματα από τη δική μου πλευρά μιας ιστορίας που βίωσα. Μιας ιστορίας που ήθελα να πω, που αν δεν έβγαινε δημιουργικά από μέσα μου, δεν θα έκλεινε.
Δεν είναι λίγο παράξενο σε έναν δίσκο όπου όλα τα τραγούδια έχουν αγγλικούς στίχους να υπάρχει ένα και μόνο με ελληνικούς, ακόμα περισσότερο μάλιστα όταν είναι το κεντρικό και ομότιτλο του δίσκου;
Δεν ξέρω αν είναι παράξενο, καθώς είναι η μητρική μου γλώσσα και επιπλέον έχουμε δει πολλούς μουσικούς/μπάντες/τραγουδοποιούς να το κάνουν. Είναι το ομότιτλο γιατί είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του δίσκου, οι κύκνοι που είναι δύο, αλλά κάποτε υπήρξαν ένα. Ήθελα, όσο κι αν φανεί παράξενο στο κοινό, να πω τη δική μου αφήγηση στη γλώσσα μου κι ας κινδυνέψω να ακουστεί κάπως... μελό.
Ποιο είναι το πιο αγαπημένο τραγούδι σου από το άλμπουμ και γιατί;
Καθένα από τα κομμάτια είναι μια ξεχωριστή αγάπη για εμένα. Όλα έχουν να πουν και να δώσουν κάτι, να μιλήσουν σε κάποια ψυχή που θέλει να ακούσει.
Θα ξεχωρίσω το «The Tower» γιατί είναι το πρώτο κομμάτι που έγραψα κι αυτό που άρχισε να ξυπνάει την τραγουδοποιία, ενώ επίσης είμαι υπερήφανη και για το «The Emperor». Ένα κομμάτι που ξαφνικά άρχισα να το τραγουδώ από την αρχή μέχρι το τέλος και έδωσα μέσα από αυτό τη μυστικιστική πλευρά μου, η οποία είναι βασικό κομμάτι του εαυτού μου.
Το άλμπουμ δημιουργήθηκε μόνο στη βάση του να ακούγεται καλά και όμορφα ή και με τη λογική του να μπορεί να παιχθεί εύκολα ζωντανά χωρίς πολύ μεγάλες διαφορές και «απώλειες»;
Δημιουργήθηκε χωρίς περιορισμούς. Φτιάξαμε αυτό που θέλαμε χωρίς να κόψουμε όργανα ή ενορχηστρώσεις με τη λογική του ότι μπορεί να μην μπορούν να παιχτούν πανομοιότυπα live. Ούτως ή άλλως, οι ζωντανές εμφανίσεις είναι μια άλλη εμπειρία και θέλουν άλλου είδους δουλειά. Σίγουρα απώλειες δεν θα υπάρξουν.
Υπάρχουν ήδη ιδέες ή και κάποια τραγούδια για τον επόμενο δίσκο; Αν ναι, είναι ακριβώς του ίδιου ύφους αλλά και έμπνευσης με τον πρόσφατο;
Υπάρχουν μερικές ιδέες, μελωδίες που θέλω να δουλέψω. Δεν ξέρω αν θα είναι ίδιος ακριβώς με αυτόν, γιατί ο στόχος είναι να εξελισσόμαστε. Το να ηχογραφείς έναν δίσκο είναι τεράστια εμπειρία την οποία ακολουθεί αυτοαξιολόγηση, αυτοκριτική, πράγματα που θα επιδέχονταν βελτίωση, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Το σημαντικότερο είναι το μοναδικό ταξίδι κάθε δίσκου.
Και τα πιο άμεσα σχέδιά σου, σε πιο πρακτικό επίπεδο;
Να είμαι καλά στην υγεία μου και να φροντίζω τον εαυτό μου και την ψυχολογία μου γιατί βιώνουμε πολύ αλλόκοτες εποχές. Να κάνω όσες εμφανίσεις μπορώ και να προετοιμάσω την παρουσίαση του δίσκου, να μπω στο στούντιο με την μπάντα που θα δημιουργηθεί και να ξεκινήσουμε πρόβες.
Κάτι μου λέει πως η δεύτερη δισκογραφική εργασία της Rosey Blue, όποτε κι αν κυκλοφορήσει, θα είναι μια εξίσου ευχάριστη έκπληξη με την πρώτη.
