«Όμορφη Πόλη» (1962)
Σε μία από τις πρώτες δισκογραφικές του παρουσίες ο Μίκης Θεοδωράκης γράφει τη μουσική για μια διαφορετικού τύπου επιθεώρηση σε κείμενα Μποστ, στίχους των τραγουδιών από τους Δημήτρη Χριστοδούλου και Ερρίκο Θαλασσινό και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Το προσωπικό ύφος του αρχίζει ήδη να διακρίνεται στα τραγούδια που ερμήνευσε μια πλειάδα γνωστών ηθοποιών, αλλά και ερμηνευτών/τριών της εποχής, ανάμεσα στους τελευταίους και ο σχεδόν άγνωστος ακόμα Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις πέντε ημέρες μετά την πρεμιέρα τού έργου στο σχεδόν απέναντι θέατρο της λεωφόρου Αλεξάνδρας ανέβηκε η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, συμβολικό γεγονός της «κόντρας» δύο «αντιπάλων» σε πολλά ζητήματα, που όμως ήταν και πραγματικοί φίλοι.
«Επιτάφιος» (1964)
Ο πολιτικός Μίκης βγαίνει για πρώτη φορά μπροστά μελοποιώντας την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου. Πρόκειται για τη δεύτερη κατά σειρά ηχογράφηση του έργου, στην οποία τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Καίτη Θύμη και προσωπικά θεωρούμε την καλύτερη (οι άλλες δύο ήταν αντίστοιχα με τη Νάνα Μούσχουρη και τη Μαίρη Λίντα, στην οποία συμμετείχε και ο Μανώλης Χιώτης στο μπουζούκι).
«Άξιον Εστί» (1964)
Απλώς ένας «ογκόλιθος» της ελληνικής μουσικής. Ο συνθέτης παίρνει την ποιητική σύνθεση του Οδυσσέα Ελύτη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο στην Αλβανία και τη μετατρέπει σε ένα αυθεντικό λαϊκό ορατόριο για την Ελλάδα και την ελευθερία με μελωδίες που αντλούν από τον πλούτο τής λαϊκής μουσικής παράδοσής μας και ενορχηστρώσεις που κάποιες φορές φτάνουν να γίνουν ακόμα και συμφωνικές. Η κορυφαία πιθανότατα ερμηνευτική στιγμή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, που και μόνο γι’ αυτήν δικαιούται τον τίτλο τού «λαϊκού βάρδου».
«Zorba The Greek» (1965)
Ο Μιχάλης Κακογιάννης μεταφέρει στον κινηματογράφο το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη και ο Μίκης Θεοδωράκης συνθέτει ένα soundtrack με όλη την ελληνικότητα, την αυθεντικότητα αλλά και τη λεβεντιά τού κεντρικού χαρακτήρα. Η σκηνή όπου ο Άντονι Κουίν χορεύει το πασίγνωστο θέμα κάνει διάσημα σε όλο τον κόσμο τόσο τον μελωδικό δρόμο όσο και τον χορό που ονομάζεται συρτάκι. Στη συνέχεια ο δημιουργός έκανε πολλές παραλλαγές του έργου, ανάμεσά τους και μία για χορόδραμα.
«Ρωμιοσύνη» (1966)
Η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου με τη ρωμαλέα μουσική του Μίκη γίνεται ελεγεία, μα ταυτόχρονα και επαναστατικό εμβατήριο για την Ελλάδα αλλά και την Αριστερά. Ακόμα ένας ερμηνευτικός άθλος του Γρηγόρη Μπιθκώτση, ισάξιος με αυτόν του «Άξιον Εστί».
«Ένας Όμηρος» (1966)
Ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί τα τραγούδια τού θεατρικού έργου τού Ιρλανδού Μπρένταν Μπέχαν, που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Βασίλη Ρώτα. Πρόκειται για την πρώτη ηχογράφηση του έργου, που έγινε το 1962 με ερμηνευτή τον ίδιο τον συνθέτη (το 1972 έγινε μία δεύτερη σε ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη, που είναι ίσως και γνωστότερη στο ευρύ κοινό). Το συγκινητικό και τόσο αγαπημένο από γενιές αριστερών της χώρας μας «Το Γελαστό Παιδί» αρκεί για να καταδείξει την αξία μα και την πολιτική σημασία τού έργου.
«18 Λιανοτράγουδα Της Πικρής Πατρίδας» (1974)
Ο Μίκης Θεοδωράκης συναντιέται ξανά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά την προηγούμενη φορά, με την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου σε έναν δίσκο με γνήσιο λαϊκό μα και πολιτικό/αριστερό χρώμα. Τα τραγούδια ερμηνεύουν αρκετοί/ές λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί/ές ερμηνευτές/τριες, όπως η Ελένη Βιτάλη, αν και εκείνη που σαφώς κλέβει την παράσταση είναι η δωρική Μαρία Δημητριάδη, η οποία, όχι συμπτωματικά, ερμηνεύει και περισσότερα από όλους/ες τους/τις υπόλοιπους/ες.
«Canto General» (1975)
Ο συνθέτης προσεγγίζει το εμβληματικό επαναστατικό έργο του Πάμπλο Νερούδα με ένα επικό και ταυτόχρονα δραματικό ύφος, με τον Πέτρο Πανδή και τη Μαρία Φαραντούρη να αποδίδουν ιδανικά τα συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια, ενώ ακούγεται και ο ίδιος ο Χιλιανός ποιητής και το έργο προλογίζει με τη χαρακτηριστική φωνή του ο Μάνος Κατράκης.
«Μπαλάντες» (1975)
Ήταν η σειρά τής (σαρκαστικής κατά βάθος) «ποίησης της ήττας» του Μανόλη Αναγνωστάκη να μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη σε ερμηνεία του Πέτρου Πανδή και της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, που σ’ αυτό το άλμπουμ έκανε το δισκογραφικό ντεμπούτο της ερμηνεύοντας ανάμεσα στα άλλα και το κλασικό πια «Δρόμοι Παλιοί».
«Romancero Gitano» (1978)
Ο Οδυσσέας Ελύτης μεταφράζει τον ποιητικό λόγο του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο Μίκης θεοδωράκης τον προσεγγίζει με έναν αρκετά πιο λυρικό από τον συνηθισμένο τρόπο του και η Αρλέτα, εκτός από το να ερμηνεύει ιδανικά, επίσης παίζει κιθάρα αλλά και φιλοτεχνεί τον πραγματικά θαυμάσιο πίνακα που κοσμεί το εξώφυλλο.
«Ο Επιβάτης» (1981)
Οι εξαιρετικά νεωτερικοί για τα δεδομένα τής εποχής και άκρως πολιτικοί στίχοι τού Κώστα Τριπολίτη ενέπνευσαν τον Μίκη Θεοδωράκη για μια σειρά τραγούδια που διαφοροποιούνταν αισθητά από το μέχρι τότε ύφος του και τα οποία ερμήνευσε άψογα η Μαρία Φραντούρη (λίγο αργότερα υπήρξε και μια δεύτερη εκδοχή του έργου σε ερμηνεία της Μαργαρίτας Ζορμπαλά και του Γιάννη Μπογδάνου). Την ίδια χρονιά συνθέτης και στιχουργός συναντήθηκαν για δεύτερη φορά στο επίσης εξαίρετο «Ραντάρ», με ερμηνευτή αυτή τη φορά τον Γιώργο Νταλάρα σε μία από τις σημαντικότερες στιγμές της πολύχρονης διαδρομής του.
