Πριν λίγους μήνες ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε εντελώς «αθόρυβα» (καθώς αυτή τη φορά δεν είναι μόνο η παραγωγή δική του αλλά τον διαθέτει και ο ίδιος και κατά κύριο λόγο εκτός καταστημάτων) τον νέο, δέκατο τρίτο -χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε ζωντανές ηχογραφήσεις και λίγους που έγραψε για άλλους- δίσκο του. Όπως και στον προηγούμενο, στο «Με στόμα που γελά» του ’18, ερμηνευτής στο «Απροστάτευτος» είναι ο φίλος και τακτικότατος συνεργάτης του Σωκράτης Μάλαμας. Όπως επίσης συμβαίνει σε κάθε δίσκο του Θ. Παπακωνσταντίνου από μια στιγμή και μετά, έχει πολύ μικρή σχέση με όλους τους προηγούμενους.
Ήδη βέβαια από το «Ο ελάχιστος εαυτός» του ’11 ήταν φανερή μια έμφαση και μια πολύ διαφορετική από ό,τι μέχρι τότε προσέγγιση στις ενορχηστρώσεις και γενικότερα στον ήχο. Αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο στο «Πρόσκληση σε δείπνο Κυανίου» του ’14, το τελευταίο album του στο οποίο ερμηνευτής ήταν ο ίδιος. Το στοιχείο αυτό υπήρχε, αν και με πιο «υπόγειο» ίσως τρόπο, και στο «Με στόμα που γελά» και συνεχίζει να είναι παρόν και στο «Απροστάτευτος». Η μεγαλύτερη ίσως διαφορά από άλλους δίσκους του είναι ότι επίκεντρό του δεν είναι η τόσο ιδιότυπη αλλά και ουσιώδης στιχουργία του, πέντε από τα δέκα τραγούδια είναι ελεύθερες προσαρμογές ποιημάτων Λατινοαμερικανών ποιητών (από το βιβλίο «Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1872 - 1975», μετάφραση Ρήγας Καππάτος, εκδόσεις Εκάτη) και άλλο ένα επίσης ελεύθερη απόδοση ποιήματος του Έρμαν Έσε, ενώ στα υπόλοιπα είναι, φυσικά, πρωτογενώς δικοί του. Τα ποιήματα που επέλεξε είναι σε πρώτο επίπεδο ερωτικά, αλλά επί της ουσίας υπαρξιακά και σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι δικοί του στίχοι.
Ενορχηστρωτικά κυριαρχούν οι ηλεκτρικές κιθάρες αλλά και τα αρκετά παραδοσιακά νυκτά έγχορδα της βιρτουόζου Βάσως Δημητρίου, που συμπληρώνονται όμως από ένα πολυμελές σύνολο με πιάνο αλλά και πολλά ηλεκτρικά keyboards, τρία έγχορδα και άλλα τόσα πνευστά, κοντραμπάσο, ντραμς και κρουστά. Ο δημιουργός έχει εγκαταλείψει αυτή τη φορά την αγαπημένη του μπουζουκομάνα και παίζει μόνο από ένα λαϊκό νυκτό έγχορδο σε τρία τραγούδια αλλά συνεισφέρει στο πλούσιο ενορχηστρωτικό οικοδόμημα με samples, ενώ δείχνουν πολλά για τη συνολική ηχητική άποψη οι επιπλέον ηλεκτρικές κιθάρες σε δύο τραγούδια, στο ένα μάλιστα από έναν εκ των διδύμων γιων του και ηγετική φυσιογνωμία των Largo, τον Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου.
Ο Σωκράτης Μάλαμας, σχεδόν alter ego πλέον από αυτή την πλευρά του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ερμηνεύει άριστα επτά τραγούδια. Δύο, όχι συμπτωματικά τα πιο προσωπικά, τα ερμηνεύει ο ίδιος ο δημιουργός αλλά αυτό που κερδίζει περισσότερο τις εντυπώσεις είναι αναμφίβολα το εναρκτήριο «Αδέσποτη ζωή» το οποίο ερμηνεύουν από κοινού. Ας σημειώσουμε, τέλος, το πολύ επιμελημένο αισθητικά ένθετο του δίσκου, με τους στίχους κάθε τραγουδιού να παρουσιάζονται με τη μορφή μιας εικονογραφημένης ιστορίας.
