Τη μεγάλη, παλιά και άγνωστη ιστορία του νησιού του Αγίου Γεωργίου Σαλαμίνας, τόπου εξορίας και εγκλεισμού, κυρίως για αιχμαλώτους και ψυχασθενείς, επιχειρεί να αφηγηθεί εν πλω, προτάσσοντας τη δική της βιωματική εμπειρία, η αρχιτέκτων και εικαστικός Έρη Δημητριάδη. Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Σαλαμίνα και με βαθιά αγάπη για τον τόπο της, ανασκάπτει την προσωπκή της μνήμη για τον Άη Γιώργη, έτσι όπως θυμάται τα τακτικά δρομολόγια των πλοίων που συνέδεαν το Πέραμα με το νησί της να περνούν έως και σήμερα πολύ κοντά από τη μικρή αυτή νησίδα, για την ιστορία της οποίας δεν μιλούσε εύκολα κανείς.
«Πάντα με ενδιέφερε ο Άη Γιώργης σαν ένας τόπος εξορίας και αποκλεισμού. Θυμάμαι ακόμα την ιστορία στα όρια του μύθου, να κινείται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία στις διηγήσεις των κατοίκων, για τον τρελό που προσπαθούσε να αδειάσει τη θάλασσα με ένα καλάθι. Ο άξονας της ιδέας που σχεδίασα ήταν πως αυτός ο άνθρωπος προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο για να φτάσει απέναντι. Έτσι λοιπόν δημιούργησα μια σειρά από χωμάτινα και γύψινα καλάθια που θα είναι τοποθετημένα πάνω στο πλοίο της γραμμής Πέραμα - Σαλαμίνα, την Παρασκευή και το Σάββατο, 25 και 26 Ιουνίου καθώς και 9 και 10 Ιουλίου στις 8.30 μ.μ., σηματοδοτώντας αυτή τη μνήμη και την ιστορία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού από τα μεγάφωνα του πλοίου θα ακούγονται ηχογραφημένες συνεντεύξεις που πήρα από κατοίκους της Σαλαμίνας, με ιστορίες για τον Άη Γιώργη.
Το τρίτο και τελευταίο στάδιο είναι η φωταγώγηση ορισμένων από τα έρημα σπιτάκια που βρίσκονται πάνω στο νησί και μοιάζουν σαν να ζωντανεύουν και πάλι την ιστορία των έγκλειστων ενοίκων τους. Έτσι προσπαθώ να ανασυστήσω την προσωπική αλλά και τη συλλογική εμπειρία και κυρίως τη μνήμη που κινδυνεύει να χαθεί» εξηγεί στην ΑΥΓΗ η Έ. Δημητριάδη.
Η ιστορία του Αγίου Γεωργίου χάνεται στο βάθος του χρόνου. Από τα μέσα του 19ου αιώνα έως και το 1947 που έγινε έδρα των Γερμανών κατακτητών λειτούργησε ως λοιμοκαθαρτήριο. Τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιήθηκε και πάλι ως τόπος περιορισμού, κυρίως ψυχιατρικά ασθενών, μέχρι το 1967, που μεταβιβάστηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, γεγονός που το καθιστά ερειπωμένο και απροσπέλαστο μέχρι και σήμερα, καθώς λειτουργεί ως στρατιωτική βάση. «Υπήρξε διαχρονικά ένας τόπος με ξεχωριστή υπόσταση και ιδιότυπους όρους λειτουργίας, με τη θάλασσα να θέτει ένα ξεκάθαρο όριο, το οποίο όμως τόσο οι κάτοικοι του νησιού όσο και οι κάτοικοι της απέναντι ακτής προσπαθούσαν επανειλημμένα να σπάσουν» εξηγεί η επιμελήτρια Γαληνή Λαζάνη, μιλώντας "για έναν τόπο που υπήρξε μέρος της ζωής των κατοίκων, της επαφής και της επικοινωνίας τους με τους άλλους, μέρος εργασίας, εκδρομών και γιορτής, κυρίως όταν λειτουργούσε το ομώνυμο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου».
Η Έρη Δημητριάδη αναφέρεται με ιδιαίτερη ζέση στο νεκροταφείο πλοίων στο αρχαίο λιμάνι της Σαλαμίνας, θέμα του μεταπτυχιακού και της διπλωματικής της, που παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 εξαφανίστηκε μεθοδικά. «Η κοινωνική μνήμη του λιμανιού ήταν το νεκροταφείο πλοίων και όχι η ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η εξαφάνισή του ήταν ο ξεριζωμός και ο εκτοπισμός ενός μέρους της σύγχρονης Ιστορίας. Όπως αναμένεται να γίνει και με το νησάκι του Άη Γιώργη, που θα το εξαφανίσει η γέφυρα της ζεύξης Σαλαμίνας - Περάματος» σχολιάζει.
Όσοι θέλουν να παρακολουθήσουν αυτή την ιδιαίτερη εγκατάσταση εν πλω υπό τον τίτλο «both, as yet unwearied, will keep pretty well together», απόσπασμα ενός έργου του γλωσσολόγου Έντουαρντ Σαπίρ, θα επιβιβαστούν με ελεύθερη είσοδο και με επιστροφή στο πλοίο της γραμμής Πέραμα - Σαλαμίνα στις 8.30 το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου 25 και 26 Ιουνίου καθώς και 9 και 10 Ιουλίου.
