Το σπονδυλωτό έργο της Βίλης Σωτηροπούλου με τον πιο πάνω τίτλο, γραμμένο το 2000, με μια πετυχημένη καριέρα είκοσι ετών πίσω του, αποτελούμενο από διάφορες ιστορίες γυναικών, άλλες γλυκές, άλλες πικρές και όλες μαζί σαν σύνολο γλυκόπικρες, προικισμένες με το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, είχε αρχικά προγραμματιστεί να ξανακάνει πρεμιέρα πέρυσι, ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας, στη Θεατρική Σκηνή «Κάρολος Κουν» του Δήμου Αλίμου, αλλά, για να δικαιωθεί ο τίτλος του έργου, ως Loser, η γυναίκα έπεσε στην πανδημία και η πρεμιέρα ματαιώθηκε. Στην καινούργια διαδικτυακή εκδοχή που παρακολουθήσαμε, σκηνοθετημένη από τη συγγραφέα (κινηματογραφική σκηνοθεσία - μοντάζ Κυρηναίου Παπαδημάτου, μουσική Χρήστου Θηβαίου και Δημήτρη Λαλούμη), περιλήφθηκαν δύο από τις ιστορίες: «Οι φίλες μου οι φιλελεύθερες» και «Ανδροδιώχτρα καριέρας».
Ας διευκρινίσω όμως, ακόμη μια φορά, ότι στις διαδικτυακές παραστάσεις, με αποδυναμωμένο εξ ορισμού το θεατρικό στοιχείο και τονισμένο το κινηματογραφικό, τηλεοπτικό ή βιντιακό, δεν θεωρώ σωστό να κρίνω την προσπάθεια σαν να ήταν αμιγώς θεατρική. Επειδή το θέατρο είναι προορισμένο για τη σκηνή, όχι για την οθόνη. Γι' αυτούς τους λόγους κρατώ μια στάση κάπως χαλαρή απέναντι σε μικρές ατέλειες σκηνοθετικές, υποκριτικές και άλλες, δεδομένων και των πολύ δύσκολων συνθηκών που επικρατούν εντός και εκτός θεάτρου. Εκτός εάν πρόκειται για κάτι χτυπητό και εξόφθαλμο.
«Το έργο», μεταφέρω από το δελτίο Τύπου, «ιχνηλατεί την πορεία της σύγχρονης γυναίκας, από την εφηβεία μέχρι την ενηλικίωση, από τις φιλελεύθερες του ’80 στις μοναχικές καριερίστες του 2000. Από τις μεσαίες super πετυχημένες του 2008 στις super απελπισμένες του 2019. Και, φυσικά, οι γυναίκες είναι μόνες τους. Οι άντρες, είτε μαζί είτε χώρια, βρίσκονται στο ίδιο ταξίδι, άλλοι με το γέλιο και άλλοι με το κλάμα, σε μια διαδρομή προς τη γνώση».
Το έργο της Σωτηροπούλου είναι ένα καλογραμμένο μαχητικό και μάχιμο έργο για τα δικαιώματα της γυναίκας, παρότι μερικές φορές δεν αποφεύγει τις γνωστές υπερβολές. Και αρκετά καλοπαιγμένο από τις τέσσερις ηθοποιούς που αποδίδουν όλους τους ρόλους, γυναικείους, ανδρικούς, με κέφι, μεράκι και αυτογνωσία. Οι Κατερίνα Γιωτάκη, Χαρά Κονταξάκη, Άννα Μακρή και Βίλη Σωτηροπούλου σχηματίζουν ένα στέρεο, ανθεκτικό γυναικείο τετράγωνο μάχης... αντάξιο των καλύτερων στρατιωτικών σχηματισμών ενός Ναπολέοντα, ικανό να αντέξει και να αποκρούσει τις μανιασμένες επιθέσεις των παντός τύπου φασιστοειδών που μας περισφίγγουν, απειλώντας να μας κλέψουν ό,τι αγαπάμε πιο πολύ, τις γυναίκες μας. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι οι Ελληνίδες είναι τόσο παθητικές και αδύναμες όσο φαίνεται. Φτάνει να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν μια χαρά να σταθούν μόνες στα πόδια τους, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Και ότι εμείς οι άντρες τις στηρίζουμε... όσο μας επιτρέπουν οι ίδιες, δυνατά, διαχρονικά. Να θυμούνται και... το ρεζιλίκι που έπαθε ο Ξέρξης στους «Πέρσες» του Αισχύλου, όταν προσπάθησε να ζέψει στο βασιλικό άρμα του μια Ελληνίδα!
Άιντε, καλό κουράγιο! Αγάντα, γυναίκες, άντρες! Αυτή η άνοιξη μόνο, αυτό το καλοκαίρι! Εδώ τελειώνουν οι διαδικτυακές. Πάμε για άλλες, ζωντανές παραστάσεις!
