Ο Χριστόφορος Πετρίδης, ο μικρός που είχε συγκινήσει στο α’ μέρος του κοντσέρτου για βιολί του Μπετόβεν το βράδυ της 19ης Δεκεμβρίου 2016 και «συμβόλισε για λίγα λεπτά στις ψυχές ενός συνεπαρμένου κοινού την άγια Τέχνη του στην πλέον φωτεινή, ιδεαλιστική της διάσταση», επέστρεψε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στη θερμή ακουστική τής αίθουσας «Δημήτρης Μητρόπουλος» για προσωπική συναυλία που προβλήθηκε στις 28 Μαρτίου.
Ο 90χρονος Piero Rattalino, από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της μουσικής, εξομολογήθηκε (2020) στην ιταλική τηλεόραση ότι δεν είναι δημοφιλής ως καθηγητής επειδή αρνείται να κατευθύνει τη διδασκαλία με γνώμονα συμμετοχή σπουδαστών σε μουσικούς διαγωνισμούς. Και ο 16ετής πλέον Πετρίδης επικαλείται διαγωνιστικές δάφνες, μολαταύτα η εσωτερικότητα ανάκρουσης της Sarabande από την 2η παρτίτα, σε ρε ελάσσονα, αρ. κατ. έργ. Μπαχ 1004, με την οποία εγκαινίασε το πρόγραμμά του, πείθει ότι ανήκει στην κατηγορία καλλιτεχνών με ουσιαστικά υψηλές ενατενίσεις. Το απέδειξε και στην σονάτα για πιάνο και βιολί σε φα μείζονα, την 5η από τις 10 του Μπετόβεν, οικεία υπό την προσωνυμία «της Άνοιξης». Σε αγαστή σύμπραξη με τον πιανίστα Νίκο Κυριόσογλου, ο βιολονίστας μάς αιφνιδίασε με τη συνοφρυωμένη είσοδο του εναρκτήριου αλέγκρο, δηλωτική ερμηνείας που δεν συμβιβάστηκε με τον χαρακτηρισμό της σονάτας ως «γοητευτικής» σε συνοδευτικά σχόλια. Ήταν μια ανάγνωση που διεκδίκησε κλασικό βάρος, απέφυγε εκφραστικές χαλαρώσεις, αλλά υπηρέτησε τις δραματικές εξάρσεις της γραφής. Η αυστηρότητα, ακόμη και στην αγροτική τραχύτητα του σύντομου σκέρτσο, ανέδειξε έναν πιστευτά δύστροπο Μπετόβεν, που μάς άγγιξε, σημαδεμένο από δοκιμασίες μιας αλύτρωτης ζωής.
Η συνέχεια του απαιτητικού προγράμματος υπήρξε αποκαλυπτική της ιδιαίτερης τεχνικής και ερμηνευτικής κλάσης του νεαρού βιρτουόζου, ιδίως δε της ευχερούς μεταπήδησής του σε ατμόσφαιρα ρομαντικής δεξιοτεχνίας και έκφρασης, με γέφυρα 3 μέρη (αρ. 1, 5 και 6) από την «Δωδεκανησιακή Σουίτα» του Γιάννη Κωνσταντινίδη. Μελωδίες από την Κάρπαθο και τη Ρόδο τού επέτρεψαν να αναδείξει τον νοσταλγικό λυρισμό τους με μελίρρυτο ήχο και κορυφώθηκαν με αδιόρατη μετάβαση σε ξέφρενο γαμήλιο χορό. Νικητής του φερώνυμου πολωνικού διαγωνισμού, ο βιολονίστας παραμέρισε την παρτιτούρα για τη φλογερής εγκατάλειψης εκτέλεση του σκέρτσο - ταραντέλα σε σολ ελάσσονα έργ. 16 του Henri Wieniawski. Μουσικότητα και σκανδαλιστική τονική ασφάλεια διατράνωσαν και δύο (αρ. 5 και 24) από τα 24 καπρίτσια για βιολί σόλο του Niccolò Paganini, σελίδες που εύκολα δυσφημίζονται ως κενές από λιγότερο ικανά και ευαίσθητα χέρια.
Τη βραδιά ολοκλήρωσε ρεπερτόριο αναφοράς σε μυθικούς βιολιστές του 20ού αιώνα, όπως οι Φριτς Κράισλερ και Γιάσα Χάιφετς. Τον ανυπόκριτα βιωμένο «Πόνο αγάπης» του πρώτου διαδέχθηκε το τσιγγάνικου καημού Czardas του άγνωστού μας Vittorio Monti (1868-1922), ευκαιρία, όπως και οι καταληκτικοί «Τσιγγάνικοι σκοποί» ενός ακόμη θρύλου, του Pablo de Sarasate, για προφανείς και λιγότερο προφανείς πυροτεχνικούς και μουσικούς άθλους. Ο Πετρίδης τους έφερε εις πέρας με αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση, ευχέρεια, ακρίβεια και αγνότητα ήχου, ποιότητες που ασφαλώς προσημειώνουν πορεία καταξίωσης.
