«Πρέπει να θέλεις πάρα πολύ να ζήσεις την περιπέτεια που λέγεται κινηματογράφος στην Ελλάδα για να αντέξεις και να μην το βάλεις κάτω. Πρέπει κάθε θέμα να σε καίει πάρα πολύ και να σου είναι ανάγκη» ομολογεί ο σκηνοθέτης Τζώρτζης Γρηγοράκης, που η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «Digger» απέσπασε τον Αργυρό Αλέξανδρο στο πρόσφατο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και επιπλέον τέσσερα βραβεία.
Νέος κινηματογραφιστής, που δεν κρύβει πως «η κυβερνητική στήριξη στον κινηματογράφο είναι ανεπαρκής και η έκτακτη ανάγκη της πανδημίας την έκανε ακόμα περισσότερο ελλιπή». Αλλά, χωρίς να χάνει την αισιοδοξία του, υποστηρίζει: «Εμείς οι κινηματογραφιστές έχουμε μάθει να βρίσκουμε λύσεις, είναι μέρος της δουλειάς μας και ελπίζουμε να συνεχίσουμε να βρίσκουμε».
Η ταινία του αφηγείται τη σχέση πατέρα - γιου με κυρίαρχο στοιχείο τη γη, τις ρίζες, την καταγωγή, ένα φιλμ όπου η φύση είναι συμπρωταγωνιστής.
«Αρχική έμπνευση ήταν ουσιαστικά ένας άνθρωπος, ο πρωταγωνιστής, ο οποίος έχει κάνει κάποιες επιλογές στη ζωή του. Μένει μόνος στη μέση του πουθενά, ερημίτης, αγρότης, που ζει συντροφιά με τη φύση και ξαφνικά το βιομηχανικό τέρας έρχεται να διαταράξει την ισορροπία στην περιοχή θέτοντας ένα δίλημμα που είναι γι’ αυτόν αδιέξοδο.
Θέλει να φύγει αλλά δεν μπορεί, καθώς ό,τι σχετίζεται με την ταυτότητά του και τον τρόπο ζωής του είναι συνυφασμένο με αυτόν τον τόπο. Αν φύγει, πεθαίνει. Αλλά και μένοντας πάλι αργοπεθαίνει, καθώς δεν έχει πια τη ζωή που είχε και κυρίως δεν μπορεί να παλέψει με το τέρας της βιομηχανίας επειδή θα βγει σίγουρα χαμένος. Το ερώτημα είναι εάν αυτό αποτελεί ξεροκεφαλιά ή συνέπεια σε επιλογές» σχολιάζει.
Πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης με σπουδές κοινωνικής ψυχολογίας, που δεν είχε νωρίτερα σχέση με το σινεμά, αλλά η τριβή του με την τέχνη υπήρξε καθοριστική, μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με πατέρα χαράκτη, συγγραφέα και θεωρητικό. Οδηγήθηκε στη σκηνοθεσία μέσω της φωτογραφίας και του μοντάζ, αλλά και ενός μεταπτυχιακού στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Αγγλίας.
Στο «Digger» αυτό που ενδιέφερε τον Γρηγοράκη ήταν, όπως λέει, να εξετάσει τη σχέση πατέρα - γιου, που εμπεριέχει συγκρουσιακά στοιχεία. Και επιπλέον πώς θα μπορούσε να γεφυρωθεί το χάσμα που έχει δημιουργήσει η απουσία στη σχέση των δύο και κατά πόσον αυτή η κόντρα και υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια συμφιλίωση. Και αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό και με ποιον τρόπο.
«Κι επειδή η συνθήκη φύσης - βιομηχανίας έχει δημιουργήσει έναν κοινωνικό εμφύλιο, όλο αυτό μπήκε ως φόντο και ως κοινωνικό πλαίσιο μέσω της σχέσης πατέρα - γιου σαν δυο εχθρών στο ίδιο σπίτι» διευκρινίζει.
Το «Digger» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Πανόραμα του 70ού Φεστιβάλ Βερολίνου, αλλά η διαδρομή του έως εκεί υπήρξε περιπετειώδης.
«Η ολοκλήρωση της ταινίας πήρε αρκετό καιρό. Υπήρχαν δυσκολίες στη χρηματοδότησή της καθώς τα ελληνικά δεδομένα έχουν τους δικούς τους αργούς ρυθμούς, αλλά και την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης, και ειδικά όταν πρόκειται για πρωτοεμφανιζόμενο είναι ακόμα πιο δύσκολο. Αλλά η ανάγκη να πω την ιστορία ήταν προσωπικό ζήτημα.
Κατά τη διαδικασία ανάπτυξης της ταινίας εξελισσόμουν με έναν τρόπο κι εγώ. Άλλαζε το σενάριο, αλλά κι εγώ μέσα σε αυτό, οι συνεργάτες μου, η σχέση με τον πατέρα μου, όλα με έναν τρόπο. Αλλά, παρά τις δυσκολίες, είχα τους ανθρώπους που με στήριξαν σε όλη τη διαδικασία, με πίστεψαν παίρνοντας μεγάλα ρίσκα για ένα τέτοιο θέμα και για έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη».
