Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αυξημένες νεφώσεις
23 °C
21.6°C24.5°C
0 BF 81%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
21.2°C23.6°C
2 BF 76%
ΠΑΤΡΑ
Αυξημένες νεφώσεις
23 °C
21.5°C23.2°C
3 BF 75%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
24 °C
23.2°C24.9°C
2 BF 69%
ΛΑΡΙΣΑ
Σποραδικές νεφώσεις
20 °C
19.9°C21.3°C
0 BF 100%
Η χαμένη απόδειξη
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Η χαμένη απόδειξη

Του Λέανδρου Πολενάκη

Η στήλη συνεχίζει για δεύτερη Κυριακή το άτυπο αφιέρωμα στο αμερικανικό θέατρο, που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι κατά βάση ένα θέατρο στέρεου λόγου, βασισμένο στη γερή παράδοση των Κλίφορντ Οντέτς, Ευγένιου Ο' Νιλ και των επιγόνων τους Άρθουρ Μίλερ, Τένεσι Ουίλιαμς, Έντουαρντ Άλμπι, Ντέιβιντ Μάμετ. Σε αντίθεση με το νεότατο ευρωπαϊκό θέατρο, που μοιάζει να υποκύπτει σταδιακά στον πειρασμό της προγραμματικής απο-λογοποίησης και συστηματικής απονοηματοποίησης του κόσμου, μια κυρίαρχη τάση ή μόδα της εποχής μας, όχι μόνο στον τομέα της τέχνης. Με αυτό το φαινόμενο θα έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε προσεχώς. Για την ώρα επικεντρώνουμε στο τωρινό μας θέμα, το αμερικανικό, καλοχτισμένο, στέρεα δομημένο, με ανθρωπιστικές ρίζες, οικογενειακό δράμα "The proof" ("Η απόδειξη") του σύγχρονού μας Ντέιβιντ Όμπερν.

Στο Από Μηχανής Θέατρο, κάτω από την καινούργια διεύθυνση του Δημήτρη Μυλωνά και της Άννας Ελεφάντη, παρακολουθήσαμε μια έξοχη, θα το πω εξαρχής, παράσταση της "Απόδειξης", σε δημιουργική σκηνοθεσία του Μυλωνά, που συνδύαζε υποδειγματικά το παραδοσιακό με το νέο, το κλασικό με το μοντέρνο. Τι είναι η "Απόδειξη"; Με δυο λόγια η υπόθεση: η Κάθριν ζει με τον πατέρα της, έναν ιδιοφυή και συγχρόνως διαταραγμένο μαθηματικό. Έχει διακόψει τις σπουδές της, επίσης στα Μαθηματικά, για να αφιερωθεί απερίσπαστη στη φροντίδα του, ενώ αντιμετωπίζει το μίσος της ανταγωνιστικής, υποκρίτριας, χειριστικής της αδελφής και έχει να λύσει το πιο αγωνιώδες ερώτημα: αν μαζί με το ταλέντο κληρονόμησε και τον διαταραγμένο ψυχικό κόσμο του πατέρα της. Πρόκειται, αντιγράφω από το σημείωμα του προγράμματος, “για ένα συγκινητικό έργο για τις κόρες και τους πατεράδες, τη φύση της διάνοιας και τη δύναμη της αγάπης, την αφοσίωση και τη συμφιλίωση αλλά και για ό,τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε...”.

Θα πρόσθετα ακόμη ότι το έργο συμπυκνώνει ό,τι καλύτερο από το κλασικό ευρωπαϊκό θέατρο, είναι στην ουσία ένας ανεστραμμένος Ληρ του Σαίξπηρ και ένας αφομοιωμένος Άμλετ που απαντά αποφατικά στο, κατά Καμύ, “μόνο φιλοσοφικό πρόβλημα”, εκείνο της αυτοκτονίας. Συνάμα, μια λυτρωμένη από τα φαντάσματά της, εξευμενισμένη ιψενική Έντα Γκάμπλερ, στην οποία σαφέστατα παραπέμπει το τέλος του έργου, όπου ως μόνη λύση της μαθηματικής εξίσωσης που ταλανίζει τους ήρωες αποδεικνύεται το ανεπιφύλακτο δόσιμο στην αμέριστη αγάπη, κατάφαση της σωτήριας ελκτικής δύναμης της ανθρώπινης δυάδας, άλλως επανάκτηση του από καιρό χαμένου για τη γλώσσα αυτοτοπικού δυικού αριθμού, δυοίν, (εμείς μαζί), αντί του ετεροτοπικού, διχαστικού εγώ / εσύ. Πρόκειται, επομένως, για την αδύνατη “έκτη απόδειξη”, πέραν των γνωστών πέντε καντιανών, της ύπαρξης του θεού ως αγάπης.

Η παράσταση, με βατήρα την ωραία μετάφραση της Άννας Ελεφάντη, είναι, όπως έγραψα ήδη, έξοχη, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά (επιμέλεια κίνησης Ειρήνης Κυρμιζάκη), ευθύγραμμη και ευθύβολη, οδηγεί άσφαλτα χωρίς αμφιταλαντεύσεις στο λυτρωτικό τέλος, ενώ χτίζει παράλληλα με πρωτογενές “χωμάτινο” σωματικό ύλικό, συναρπαστικούς ρόλους. Ο παλαίμαχος Χρήστος Βαλαβανίδης είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ό,τι πιο καλό έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Επιστρέφει στο παλιό του σπίτι νεότερος και ακμαιότερος παρά ποτέ, τίποτε άλλο δεν μπορώ να προσθέσω. Η Άννα Ελεφάντη παίρνει πάνω της με αυτοθυσία τον δυστοπικό ρόλο της “κακής αδερφής” (Κλερ ή Γκόνεριλ) και αριστεύει με μια λέξη. Η Ελεάνα Στραβοδήμου δίνει συγκλονιστικά, με εναλλαγές θερμών και ψυχρών τόνων, καίριες ριπές φωτός και σκότους την Κάθριν / Κορντέλια. Ενώ ο Χρήστος Καπενής διαπρέπει στον ρόλο του μεταιχμιακού, αμφιθυμικού Χαλ. Μέσα στα απλά και όχι απλουστευτικά “ομιλούντα” σκηνικά και κοστούμια της Αμαλίας Αντώνη, κάτω από τους δημιουργικούς φωτισμούς της Άννας Σμπώκου και με το “λάλον ύδωρ” της μουσικής του Παύλου Κατσιβέλη.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL