Κοιτώντας από το θεωρείο του θεάτρου Ολύμπια, το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου, έβλεπες την πλατεία γεμάτη λευκά, γκρίζα, αλλά και... απαστράπτοντα κρανία, που μαρτυρούσαν έναν μέσο όρο ηλικίας που δεν υπολειπόταν παρά λίγες δεκάδες χρόνια της ηλικίας της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη Θέλω να δω τον Πάπα (1920).
Περισσότερο ως ιστορική αναβίωση, ως τεκμήριο του ελληνικού μουσικού θεάτρου, παρά ως έργο που μπορεί να μιλήσει στην εποχή μας αντιμετώπισε το ανέβασμά του ο Βασίλης Παπαβασιλείου, που έχει σκηνοθετήσει και τον Βαφτιστικό, τη διασημότερη ίσως οπερέτα του Σακελλαρίδη, το 2012, στο Μέγαρο Μουσικής, για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Ακόμη και ως έργο εποχής, ο Πάπας, στα χέρια του έμπειρου σκηνοθέτη, θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση, χάρις στην κριτική των αστικών ηθών την οποία φιλοτεχνεί μέσα από το έργο του ο Σακελλαρίδης (ακόμη κι αν αυτή η κριτική συνοδεύεται, όπως απαιτεί το είδος, από τον ήχο του ανοίγματος της σαμπάνιας...), αλλά και τη μουσική και ποιητική του ιδιοσυγκρασία, που υπερβαίνει το φαρσικό υπόστρωμα από το οποίο έλκει την καταγωγή του το έργο.
Όμως, ο σκηνοθέτης «πάλεψε με το θηρίο» και νικήθηκε! Στην οπερέτα η μουσική και το τραγούδι συνυπάρχουν με την πρόζα, καθιστώντας την, λόγω ακριβώς αυτής της εναλλαγής, είδος δύσκολο, που απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια από τους λυρικούς τραγουδιστές. Απαιτεί όμως, πάνω απ' όλα, υποκριτικές δεξιότητες, που οι μονωδοί της ΕΛΣ δεν διαθέτουν και φαίνεται πως συστηματικά υποτιμούν.
Έτσι, αν τα λυρικά μέρη του Πάπα χειροκροτήθηκαν δικαίως, η πρόζα, η κίνηση στον χώρο δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτε από μια παράσταση του Δελφινάριου... Πόζες, μούτες, στόμφος, ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί πως χαρακτηρίζει το κακό θέατρο θα το έβρισκε εκεί... Οι υπέρτιτλοι που έτρεχαν παράλληλα με την παράσταση επέτρεπαν να διαπιστώσει κανείς λάθος συγχρονισμό στην ατάκα αλλά και αμήχανους αυτοσχεδιασμούς, που δεν προέρχονταν από κάποια κωμική φλέβα, αλλά εμφανώς από μια διάθεση υποτίμησης του μέρους της πρόζας.
Πιστεύω πως η οπερέτα θα είχε πολύ καλύτερη τύχη αν είχε επιλεχθεί η ανάθεση των ρόλων σε ηθοποιούς με τραγουδιστικές ικανότητες. Πιθανόν να ακούγονταν λιγότερα «bravi» από το σκληροπυρηνικό κοινό του θεάτρου Ολύμπια (που φάνηκε να αδιαφορεί εξίσου με τους μονωδούς για τα μέρη της πρόζας), είναι σχεδόν βέβαιο όμως ότι το κοινό θα... έβλεπε τον Πάπα και όχι μια παράσταση για συνοικιακό ΚΑΠΗ. Κρίμα...
Σπύρος Κακουριώτης
