Λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ απηύθυνε δημόσιο κάλεσμα στις διαφημιστικές εταιρείες και στις εταιρείες δημοσίων σχέσεων να σταματήσουν να ενεργούν ως αρωγοί στην καταστροφή του πλανήτη δουλεύοντας υπέρ της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων. Μάλιστα, ο Αντόνιο Γκουτέρες προέτρεψε όλες αυτές τις εταιρείες να σταματήσουν να αναλαμβάνουν καινούργιους πελάτες από τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων σχεδιάζοντας, ταυτόχρονα, την οργανωμένη εγκατάλειψη των σημερινών τους πελατών: «Δηλητηριάζουν τον πλανήτη μας και είναι τοξικοί και για την επωνυμία σας».
Εξίσου τοξικός αποδεικνύεται ο ρόλος της διαφήμισης, των εταιρειών δημοσίων σχέσεων και συνακόλουθα της βιομηχανίας της λεγόμενης ενημέρωσης και για τη Δημοκρατία. Τρανταχτή απόδειξη, τα δυσθεώρητα ποσοστά της αποχής σε όλη την Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ. Δεν ήρθαν τυχαία, δεν γεννήθηκαν μέσα σε μια μέρα... Όταν, μεταπολεμικά, η παγκόσμια Δεξιά αποφάσισε να σχεδιάσει την αντεπανάστασή της, ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια και ειδικά από τις οικονομικές σχολές. Στόχος, να διαμορφώσει μια νέα και μάλιστα μοναδική σκέψη στην οικονομική πολιτική καθώς και σε όσους θα την υπηρετούσαν σε θέσεις κλειδιά, πρώτα τεχνοκρατικές και στη συνέχεια πολιτικές. Η ανάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας από τη Δεξιά ξεκίνησε μέσα από τα πανεπιστημιακά campus για να προχωρήσει μετά στις τράπεζες και στους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς.
Δεν θα ήταν αρκετό. Τη σκυτάλη πήρε ο κόσμος των media και της ψυχαγωγίας - το γεγονός ότι έφτασαν από κάποια στιγμή και μετά να ταυτιστούν δεν είναι καθόλου μα καθόλου συμπτωματικό. Πώς θα πείσεις τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα να ψηφίζουν (ή, έστω, να μην καταψηφίζουν) όσους προωθούν πολιτικές σε βάρος τους, αν δεν αλλάξεις το ευρύτερο πολιτιστικό υπόδειγμα, αν δεν ελέγξεις τη ροή των ειδήσεων, τις ίδιες τις λέξεις; Αυτό έγινε μεθοδικά και παντού - αρκεί να δει κανείς ποιοι εξαγόρασαν ενημερωτικούς ομίλους, ποια είναι η εταιρική σύνθεση των νέων μεγάλων αυτοκρατοριών.
Σε αυτόν τον... υπέροχο νέο κόσμο της νέας μιντιακής πραγματικότητας καλλιεργήθηκαν και άνθισαν οι χαμηλές προσδοκίες και η απογοήτευση, που τροφοδότησαν τη μεγέθυνση της αποχής ώστε να καταστεί εφικτή η διακυβέρνηση των κοινωνιών του ¼ από το 20%-25%. Η παγίωση των μοντέλων ανελεύθερης δημοκρατίας απλώς ακολουθεί. Αν δεν ανακτηθεί η ηγεμονία...
