Οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών έχουν βρεθεί μπροστά σε ένα ζήτημα κομβικό για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.
Πρόκειται για το άρθρο 86 του συντάγματος. Σύμφωνα με το οποίο, δίωξη σε υπουργούς και πρώην υπουργούς μπορεί να ασκεί μόνο η Βουλή.
Οχι μόνο για αδικήματα που σχετίζονται με την άσκηση των καθηκόντων τους. Ακόμα και αν έχουν σκοτώσει τη μάνα τους.
Οι υπέρμαχοι του άρθρου 86 λένε ότι αυτό γίνεται για να προστατεύονται οι υπουργοί από εκδικητικές μηνύσεις και αγωγές.
Γιατί υπουργός χωρίς κάποιου τύπου ασυλία θα έτρωγε 100 μηνύσεις για κάθε απόφαση που θα υπέγραφε.
Οπότε η Βουλή πρέπει πρώτα να ξεδιαλέγει ποιες πράξεις σχετίζονται με την άσκηση των καθηκόντων του υπουργού και ποιες πράξεις είναι άσχετες και πρέπει να παραπεμφθούν στη Δικαιοσύνη.
Αυτή, όμως, είναι η μία πλευρά του θέματος. Η άλλη είναι ότι η Βουλή δεν είναι όργανο με αντικειμενική κρίση, που αποφασίζει με βάση τη συνείδησή του. Είναι πολιτικό όργανο με πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Ετσι, ένας πρώην υπουργός μπορεί να παραπεμφθεί μόνο αν το θέλει η πλειοψηφία της Βουλής.
Δηλαδή αν το θέλει η κυβέρνηση.
Αν δεν το θέλει, δεν μπορεί να τον πειράξει κανείς. Και αυτό ανεξαρτήτως του αδικήματος που μπορεί να έχει διαπράξει.
Και έτσι φτάνουμε στην αδιανόητη κατάσταση, η Βουλή να καλύπτει ποινικά αδικήματα. Με κριτήριο το πολιτικό όφελος της πλειοψηφίας.
Πώς θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από αυτή την ντροπή;
Σήμερα, όπως έλεγε τις προάλλες ο Ξ. Κοντιάδης σε μια εκδήλωση, υπάρχει ανοιχτή συζήτηση στον επιστημονικό κόσμο για το πώς μπορεί να αποσυνδεθεί η ποινική δίωξη πολιτικών προσώπων από τη Βουλή.
Και υπάρχουν και ενάμισι εκατομμύριο πολίτες που έχουν υπογράψει το σχετικό αίτημα μετά την έκκληση των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.
Σίγουρα τέτοιες δίκες πρέπει να γίνονται με αυξημένες εγγυήσεις. Και από ειδικό δικαστήριο, συγκροτημένο από ανώτατους δικαστικούς μετά από κλήρωση.
Ετσι ώστε να μην υπάρχει ο κίνδυνος οι διωκόμενοι να καταδικαστούν αβάσιμα.
Πώς όμως θα μπορούσαν να ασκούνται οι διώξεις σε πολιτικά πρόσωπα;
Οπως έλεγε στην ίδια εκδήλωση ο Γ. Σωτηρέλης, τέτοιες διώξεις θα μπορούσαν να ασκούνται από ένα δικαστικό σώμα που να είναι ευρύ ώστε να μην μπορούν να γίνουν παρεμβάσεις.
Και ένα συμβούλιο αυτού του σώματος να φιλτράρει προηγουμένως τις υποθέσεις, ώστε να εξασφαλίζεται ότι δεν θα γίνονται διώξεις για ασήμαντη αφορμή.
Με τον τρόπο αυτόν θα ήταν δυνατή η απεμπλοκή της Βουλής από τη δίωξη πολιτικών προσώπων.
Πριν χειροκροτήσουμε όμως, θα πρέπει να δούμε ότι μια τέτοια αλλαγή θέτει θέμα αποκατάστασης και της εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη.
Που σήμερα δεν υπάρχει. Δείτε την έρευνα για τις υποκλοπές.
Το θέμα είναι ότι σήμερα η ηγεσία της Δικαιοσύνης εκλέγεται από την κυβέρνηση.
Και από την κορυφή ξεκινάει, εσωτερικά, η παραβίαση της εσωτερικής ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης.
Οπου οι ανώτεροι χειραγωγούν τους κατώτερους.
Και φυσικά δεν θέλουμε η ηγεσία της Δικαιοσύνης να επιλέγεται από την ίδια τη Δικαιοσύνη, γιατί θα μετεξελιχθεί σε σκληρή συντεχνία.
Χρειάζεται προσοχή λοιπόν και σοβαρότητα. Η μεταρρύθμιση του άρθρου 86 δεν θα λειτουργήσει με τη Δικαιοσύνη όπως είναι σήμερα.
Χρειάζεται επίσης πολιτική, θεσμική και επιστημονική σοβαρότητα.
Και χρειάζεται τα κόμματα που προσυπογράφουν την πρόταση των συγγενών -δηλαδή όλα πλην Ν.Δ.- να καταφέρουν να συνεννοηθούν καλόπιστα μεταξύ τους.
Για να δούμε.
