Παρά τα μεγάλα λόγια και τις χαμογελαστές φωτογραφίες μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, το ρήγμα που άνοιξε στην κυβερνητική πλειοψηφία είναι μεγάλο και χάσκει όλο το σκοτάδι που έφερε στην επιφάνεια η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά και οι 52 απώλειες κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας για την ισότητα στον γάμο. Μόνο που ένα αντίστοιχο ρήγμα και σε ποσοστά μεταφρασμένο άνοιξε και στα κοινοβουλευτικά έδρανα του ΠΑΣΟΚ. Εκεί όπου οι αποχές ήταν τόσες που ευλόγως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για την προοδευτική ταυτότητα ενός κόμματος που αυτοκαθορίζεται στον πολιτικό χώρο της Κεντροαριστεράς αλλά επί του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, που αποτέλεσε άσκηση προοδευτικότητας, συμπεριφέρθηκε συντηρητικότερα της αυτοπροσδιοριζόμενης ως κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας.
Είναι μεγάλα τα ερωτήματα που άφησαν ανοιχτά οι 11 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που αρνήθηκαν με την ψήφο τους την ισότητα των ομόφυλων ζευγαριών στον γάμο. Και είναι ακόμα μεγαλύτερα τα ερωτήματα που καλείται τώρα να απαντήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης, ερωτήματα που αφορούν την ιδεολογική συνοχή της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, την ώρα που σε ένα τόσο σημαντικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα νομοσχέδιο το ένα τρίτο των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ προτίμησε να απέχει από την ψηφοφορία. Και, ναι, μπορεί οι αρνητικές ψήφοι και οι αποχές να ήταν πολλές, αλλά το βάρος ορισμένων είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτές των ακροδεξιών εντός και εκτός Ν.Δ. Γιατί είναι βαρύτερα το όχι και η αποχή σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν προέρχονται από την Κεντροαριστερά και ακόμα πιο βαριά όταν προέρχονται από την Αριστερά. Είτε έχουμε να κάνουμε με την κομματικά στοιχισμένη άρνηση του ΚΚΕ να ψηφίσει το νομοσχέδιο είτε έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένες περιπτώσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αλλά αυτό που συνέβη με το ΠΑΣΟΚ είναι άλλου μεγέθους και απαιτεί ξεκάθαρες απαντήσεις από τον αρχηγό του.
