Λοιπόν. Θυμάστε εκείνον τον ιστορικό λόγο του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο που εκτόξευσε το διεθνές μας κύρος και καταχειροκροτήθηκε τόσες φορές;
Που, όπως ισχυρίστηκε η λίστα Πέτσα, ήταν εφάμιλλος του «Επιτάφιου» του Περικλέους;
Και ένα κείμενο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία;
Εκείνος ο λόγος, λοιπόν, ένα θέμα είχε: να μην πουλήσουν οι Αμερικανοί μαχητικά αεροπλάνα F-16 στην Τουρκία.
Γιατί η Τουρκία ήταν επιθετική. Και τα χρησιμοποιούσε και για παραβιάσεις στο Αιγαίο.
Τώρα η Τουρκία απέσυρε το βέτο για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Και οι Αμερικανοί της πουλάνε τα F-16 που χρειάζεται.
Οπότε τι κάνει η Ελλάδα; Σπεύδει και αυτή να αγοράσει από τις ΗΠΑ μαχητικά αεροπλάνα F-35.
Ωστε να φέρει τα πράγματα στα ίσα της. Και οι Αμερικανοί, φυσικά, τρίβουν τα χέρια τους.
Και εμείς φεσωνόμαστε άλλα 8,5 δισ. για όπλα.
Αλλά το χειρότερο από όλα είναι η κοροϊδία.
Διότι όλο αυτό το ντιλ μάς το πουλάνε ως εθνικό θρίαμβο. Οι Αμερικανοί μάς τα δίνουν επειδή μας θεωρούν στρατηγικό τους σύμμαχο, η άμυνα της χώρας θωρακίζεται και τέτοια.
Εθνικός θρίαμβος. Εκτός αν κανείς από εσάς θέλει τη χώρα ξέφραγο αμπέλι.
Σε τι συνίσταται ο θρίαμβος; Ζητήσαμε στήριξη από τους Αμερικανούς, οι Αμερικανοί μάς αγνόησαν και εμείς τους δίνουμε 8,5 δισ. για να ξανακάνουμε τα πράγματα όπως ήταν.
Και όταν κάποιος σε θεωρεί στρατηγικό του σύμμαχο, έχει συνήθως και πιο φτηνούς τρόπους να σου το δείξει. Με 8,5 δισ. στην τσέπη φυσικά και θα σε καλοπιάσει.
Αλλά κάθε φορά που κάνουν μια γερή μπίζνα, σπεύδουν να χαϊδολογήσουν τα εθνικά αισθήματα της χώρας.
Οπως η στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία, αν θυμάστε. Που θα μας θωράκιζε από την τουρκική επιθετικότητα.
Δίνοντας άλλα 10 δισ. για Ραφάλ και φρεγάτες.
Κάθε άνθρωπος αισθάνεται ότι αυτό το πράγμα δεν έχει ταβάνι. Και αν τολμήσει να το πει δημόσια, πέφτουν όλοι πάνω του ότι θέλει να δώσει το μισό Αιγαίο στον Ερντογάν.
Ασχετα που οι ίδιοι, όποτε έδειξε να το θέλει ο Ερντογάν, του το παραχώρησαν. Ας μην το συζητήσουμε αυτό.
Σκέφτεται, λοιπόν, κάποιος: Καλά, είναι λογικό να ρίχνουμε τόσα στους εξοπλισμούς την ώρα που η Υγεία και η Παιδεία είναι σε τόσο κακή κατάσταση;
«Και τι θέλεις να κάνουμε;» είναι η απάντηση. «Να μείνουμε αθωράκιστοι απέναντι στον Τούρκο;»
Επ’ αυτού υπάρχουν τρεις σημαντικές παρατηρήσεις.
Πρώτον, κανείς δεν λέει να μείνουμε αθωράκιστοι. Τα εξοπλιστικά προγράμματα, όμως, σχεδιάζονται με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν ορμάμε να αγοράσουμε ό,τι βρούμε.
Δεύτερον, τι σκατά τις θέλουμε τόση διεθνή ακτινοβολία και τόση στρατηγική συμμαχία, όταν δεν μπορούν να μας εξασφαλίσουν κατ’ ελάχιστον απέναντι σε έναν σύμμαχό μας;
Τρίτον, γιατί είναι τόσο δύσκολο, σε ένα πλαίσιο προσέγγισης και διαλόγου, να συζητήσουμε κάποια αμοιβαία αποκλιμάκωση των εξοπλισμών;
Και τέταρτον: Είναι δυνατόν να περηφανευόμαστε για τη συμμαχία μας με κάποιον που απλώς πουλάει όπλα και στους δύο;
Και το μόνο μέσο πίεσης που έχουμε απέναντί του είναι το έτσι και τους πουλήσεις όπλα, θα αγοράσουμε και εμείς;
Σας μοιάζει υπερήφανη χώρα με διεθνή ακτινοβολία αυτό; Θα μας πάρει κανείς σοβαρά;
Αλλά όπως και στην επιστολική ψήφο των ομογενών, έτσι και εδώ η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχει την πλειονότητα του κόσμου μαζί της.
Οπότε, το να πεις όχι θέλει προσοχή. Και μελετημένο σχεδιασμό στη διαχείριση.
