Φτάσαμε στην τελευταία εβδομάδα πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές για να αντιληφθούν τα κανάλια την ύπαρξή τους. Η πολιτική έχει βγει τελείως εκτός κάδρου, ακόμα κι όταν ο διάλογος αφορά σκουπίδια, δρόμους, υποδομές. Ο αντίλογος έχει ενταφιαστεί. Καμία συζήτηση δεν γίνεται (κι αν γίνει, μόνο επιδερμικά) για τα πραγματικά προβλήματα κι ας έχει κοπεί η χώρα στα δύο μετά τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία.
Η συστηματική άρνηση του ντιμπέιτ από τον πρωθυπουργό στις εθνικές εκλογές υιοθετήθηκε ως κεντρική γραμμή από τους δεξιούς υποψηφίους και στις αυτοδιοικητικές. Η «αφωνία» και η «αφάνεια» αποδείχθηκαν μια επιτυχημένη συνταγή εξαιτίας της συντριπτικής επικράτησης της Ν.Δ. στις εκλογές.
Ετσι, δεν είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ούτε απολογισμούς πεπραγμένων ούτε αντιπαραθέσεις προτάσεων. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ΕΡΤ με μια φθηνή πρόφαση απέρριψε το αίτημα των υποψήφιων περιφερειαρχών για τη διεξαγωγή ντιμπέιτ.
Λίγα χρόνια πριν, η εικόνα στα μίντια ήταν εντελώς διαφορετική, με τα κανάλια να φιλοξενούν έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις, όπου οι υποψήφιοι για μεγάλους δήμους και περιφέρειες αντιπαρέβαλλαν τα προγράμματά τους.
Σήμερα μοιάζουν σαν όλα να έχουν λυθεί, δεν χρειάζεται να συζητάμε πια γι’ αυτά. Δεν υπάρχουν προβλήματα στους δήμους. Δεν υπάρχουν προτάσεις των υποψηφίων για την αντιμετώπιση ή και την πρόληψη της κλιματικής κρίσης (ναι, υπάρχει κι αυτή) και των συνεπειών της. Όλα βαίνουν καλώς επί Κυριάκου Μητσοτάκη και όλα δουλεύουν επιτελικά.
Εκτός από το γεγονός ότι η ανεξαρτησία της ενημέρωσης και η ελευθερία του Τύπου γίνονται έννοιες όλο και πιο ξένες για το ελληνικό γίγνεσθαι. Και για να τις συναντήσεις, πρέπει να προστρέξεις σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και φόρα, όπου η συζήτηση για την ενίσχυση του δικαιώματος των πολιτών στην ενημέρωση είναι ανοιχτή.
Η απουσία του δημοκρατικού διαλόγου οδηγεί στην άγνοια, καθιστώντας τους πολίτες εύκολα χειραγωγούμενους. Η πολιτική γίνεται με όρους μάρκετινγκ, ανάλογα με το οικονομικό μπάτζετ που διαθέτουν οι υποψήφιοι για να διαφημίζονται στα σόσιαλ μίντια, και όχι αντιπαραβαλλόμενων προτάσεων.
Ακόμα χειρότερα, παραμένει αθέατος ο τρόπος που δουλεύει το «σύστημα» ώστε οι αλληλομεταφερόμενες ευθύνες να ξελασπώνουν πότε την Κεντρική Διοίκηση και πότε τους αιρετούς όταν χρειάζεται. Και η Δημοκρατία ευτελίζεται, αφού τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί.
Ταυτόχρονα, ο δημόσιος διάλογος εξελίσσεται υπό την αυστηρή κηδεμονία των Βορίδη-Άδωνη. Με ακραίο λαϊκισμό προπαγανδίζουν την εμπάθεια, τον αυταρχισμό και τον εκχυδαϊσμό του πολιτικού διαλόγου επικροτώντας ακόμα και τους τραμπουκισμούς του Μπέου. Το θέμα είναι αν οι πολίτες θα συνεχίσουν να γυρνάνε και το άλλο μάγουλο ή θα αποφασίσουν να επιβάλουν ευνοϊκές γι’ αυτούς λύσεις.
Η στήριξη αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων στις εκλογές είναι ένα πρώτο βήμα.
