Λέγεται ότι ο Μπάμπης Δρακόπουλος παρομοίαζε τα κομματικά συνέδρια με το Καρναβάλι του Ρίο.
Άνθρωποι μαζευόντουσαν, πλακωνόντουσαν, αγαπιόντουσαν, φώναζαν, και την άλλη μέρα έβαζαν κανονικά το κοστούμι και πήγαιναν στη δουλειά τους.
Υπό αυτή την έννοια, το συνέδριο είναι ψυχοθεραπευτικό. Επί τέσσερεις μέρες, στο Τάε Κβον Ντό, το βασικό θέμα του συνεδρίου ήταν το ίδιο το συνέδριο.
Άνθρωποι πέρασαν ώρες εκεί, είδαν τους φίλους τους, έκαναν καινούργιους, κουβέντιασαν με τις ώρες, θύμωσαν, ξεθύμωσαν, ανέλυσαν και συνέθεσαν, μίλησαν για τον σοσιαλισμό.
Και την άλλη μέρα ξύπνησαν και ξαναπροσγειώθηκαν στη βαρβαρότητα.
Πόλεμοι, ακρίβεια, πανδημία, για την οποία κάνουμε σαν να μην υπάρχει, και ένα αίσθημα ανασφάλειας που σου πλακώνει την ψυχή.
Και σκέφτεσαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσέξει πάρα πολύ. Όχι μόνο αυτοί που αντιπολιτεύονται τον Τσίπρα. Αλλά και αυτοί που συμπολιτεύονται τον Τσίπρα, και ο ίδιος ο Τσίπρας, και όλοι.
Πρώτον, γιατί υπόσχεται ανακούφιση των αδύναμων. Και αν ο Σαμαράς του άφησε άδεια συρτάρια, αυτοί εδώ δεν θα του αφήσουν ούτε τα πόμολα.
Δεύτερον, γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, η κατάσταση που θα παραλάβει μπορεί να είναι πολύ χειρότερη από την κατάσταση που παρέλαβε το 2015.
Τρίτον, γιατί ο κόσμος περιμένει δραστικές παρεμβάσεις στην αγορά ενέργειας. Κι αυτό σημαίνει σύγκρουση με το καρτέλ των επιχειρήσεων που κυβερνάει σήμερα τη χώρα.
Και ο πόλεμος που θα υποστεί από ΜΜΕ και Νέα Δημοκρατία θα είναι εξίσου σκληρός ή και σκληρότερος από τον πόλεμο του 2015-2019.
Τέταρτον, γιατί θα χρειαστεί να αναθεωρήσει την κατανομή του ταμείου ανάκαμψης, και αυτό, εκτός από τους προηγούμενους, μπορεί να του ανοίξει ιστορίες και με τις τράπεζες.
Και, ενδεχομένως, με την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και συνεχίζοντας έτσι, μπορούμε να γεμίσουμε όλη τη σελίδα.
Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλη επιλογή αυτή τη στιγμή. Πρέπει να δώσει στον κόσμο ελπίδα ότι θα κάνει τη ζωή του καλύτερη.
Και πρέπει αυτή την ελπίδα να τη δικαιώσει.
Και για να δώσει ελπίδα, πρέπει να είναι ορατό ότι εργάζεται πάνω σε αυτό με συνέπεια και σοβαρότητα.
Και όχι ότι κάνει αντιπολίτευση με φράσεις κλισέ, έχοντας στο μυαλό του το πώς θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές και αν θα υπάρξουν διπλοψηφίες στην Ο.Μ. Ρέματος Πικροδάφνης.
Και προφανώς χωρίς να υπάρξουν διπλοψηφίες στην Ο.Μ. Ρέματος Πικροδάφνης. Ούτε πουθενά αλλού.
Κατά τα άλλα, η ζωή τραβάει τον κανονικό της δρόμο.
Ο Μανιαδάκης, ο μάρτυρας της Νοβάρτις που ισχυρίζεται ότι πιέστηκε από την Τουλουπάκη, φαίνεται ότι την έχει κάνει από τη χώρα.
Αμέσως μόλις ο Βαξεβάνης αποκάλυψε ότι τον είχε ως βασική πηγή για τα δημοσιεύματα για τα οποία κατηγορείται.
Και έτσι τώρα δεν έχει τη δυνατότητα η ανακρίτρια να τον καλέσει για να ξεκαθαρίσει πώς μπορεί να ήταν ταυτόχρονα και πιεζόμενος και πληροφοριοδότης. Πολύ βολικό.
Όχι ότι είχε καμία όρεξη η ανακρίτρια να τον καλέσει. Αλλά θα μπορούσαν να το ζητήσουν οι κατηγορούμενοι. Δικαίωμά τους είναι.
Ο Άδωνις μάλιστα δεν έκρυψε τη χαρά του. Όπου θέλει θα πάει, δήλωσε, λογαριασμό θα σας δώσει;
Α, και η ΕΥΠ φαίνεται ότι παρακολουθούσε έναν δημοσιογράφο που έψαχνε κάτι οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα.
Για λόγους εθνικής ασφάλειας, προφανώς. Πού πήγε το μυαλό σας.
Έγραφε και στους Φαϊνάσιαλ ο άνθρωπος. Πάλι θα δοξαστεί η χώρα στο εξωτερικό.
