Οι μετρήσεις του Ευρωβαρόμετρου διαφέρουν από τις μετρήσεις των εταιρειών δημοσκοπήσεων. «Υπάρχει διαφορά στη μεθοδολογία» απαντούν.
Η αρνητική άποψη για την κυβέρνηση και την κατάσταση της χώρας καταγράφεται ως συντριπτικά υπέρτερη. Η θετική θέση όμως δεν διαφαίνεται. Ξέρουμε τη δυσφορία και την αρνητική διάθεση έναντι της κυβέρνησης. Γνωρίζουμε όλοι για την επέκταση της ασφυξίας και τη διάβρωση της οικονομικής καθημερινότητας. Η επιλογή όμως των πολιτών ποια είναι; Ποιον διαλέγουν;
Έχω γράψει πολλές φορές για το γενικό «εναντίον» και τον εναντιωματικό λόγο που καταλαμβάνει όλες τις εκδοχές πολιτικής επιτέλεσης. Το «όχι» σε κάποιον δεν σημαίνει αυτόματα «ναι» σε κάποιον άλλον. Το «όχι» σε κάποιον μπορεί και να σημαίνει ένα γενικό, συμπαγές, ανθεκτικό «όχι» σε όλους. Επομένως το «όχι» στην κυβέρνηση δεν βάζει το «ναι» στο τσεπάκι σου.
Θέλω να πω ότι η πολιτική νωθρότητα ή η αυτοαναφορικότητα, που συχνά χαρακτηρίζει τους δυσκίνητους, γραφειοκρατικούς οργανισμούς (και τα κόμματα, ιδίως της Αριστεράς), δεν συστήνουν πολιτική δυνατότητα ούτε εξ ανάγκης αποτελούν δελεαστική πρόταση. Με λίγα λόγια το «όχι» στην κυβέρνηση θέλει δουλειά πολλή για να ειπωθεί ως «ναι» στην Αριστερά.
Οι δημοσκοπικές μετρήσεις νοούνται ως ποσοστιαία απόδοση μιας κατασκευής. Ως μια κατευθυνόμενη και ζυγοσταθμισμένη δημοφιλία. Μια επικοινωνιακή κατασκευή που εξασφαλίζει υπεροχή. Εκφωνείται κάτι, διασπείρεται και πολλαπλασιάζεται με τα ΜΜΕ και αυτό το «κάτι» πετυχαίνει την ευνοϊκή πίστη στην κυβέρνηση και την καταδίκη του αντιπάλου, του ΣΥΡΙΖΑ, στο παράδειγμά μας.
Οι μετρήσεις δεν πιάνουν (ή δεν εμφανίζουν) τα υπόρρητα. Και η κοινωνία όσο λόγο έχει να διακηρύττει και να γνωστοποιεί, άλλο τόσο και να αποσιωπά, να κρύβει. Κάποιος παλαιότερα είχε μιλήσει για το βουβό κύμα. Για διεργασίες στην κοινωνία που μένουν στην αφάνεια. Όμως το θέμα είναι ότι δεν πάνε απαραίτητα σε προοδευτική κατεύθυνση, δεν είναι σίγουρο ότι θα μεταφραστούν σε μια φιλοΣΥΡΙΖΑ θέση.
Για παράδειγμα ο τομέας Υγείας έκανε μια πολύ καλή ημερίδα που δείχνει πολιτικό, επιχειρησιακό βάθος και ευρύτερη επιρροή. Μου τηλεφωνούσαν ή έστελναν στο messenger μηνύματα δεξιοί, παλαιοί πασόκοι, κουκουέδες, αντάρσυοι γιατροί και μου μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για τη δουλειά που φαίνεται ότι γίνεται, για τις ψύχραιμες και επεξεργασμένες τοποθετήσεις. «Να», λες, «ο ΣΥΡΙΖΑ της ουσίας και της μακράς προοπτικής». Ε, πώς φτάνει αυτό στον κόσμο; Πνίγεται με τη μεγαλύτερη ευκολία. Γιατί ο κόσμος θέλει γκαγκ.
Παρατηρούσα την υφυπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής. Έλεγε απολύτως αντιφατικά πράγματα, δεν μπορούσε να δικαιολογήσει ούτε τους πληθυσμούς, ούτε τις συνθήκες, ούτε τη θέση δικαίου που επικρατεί στον συγκεκριμένο τομέα της κυβερνητικής πολιτικής, ούτε την αντιπολιτευτική οχλαγωγία την περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Έβγαζε όμως μια απλοϊκή κορώνα που σκέπαζε τα πολλά ψιλά γράμματα και έμενε στον ακροατή. Μια τεχνική «Ρένας Βλαχοπούλου»: απλή, κατανοητή, προσλήψιμη.
Το έγραψα την προηγούμενη Κυριακή. Ο κόσμος θέλει ηρεμία. Και τείνει στο ευχάριστο. Αν του περιγραφεί κάτι που τον διευκολύνει, πάει με το μέρος του. Η σύνθετη και καλοδουλεμένη θέση έχει απολύτως αρνητικό έδαφος για να φτάσει στον πολίτη, να μεταφραστεί πολιτικά. Ακόμα οι θέσεις πολιτικά, όχι αριστερές, που όμως απαντούν σε μια βαθύτερη μεταρρυθμιστική, διορθωτική ανάγκη, δεν αφομοιώνονται κοινωνικά. Πόσο μάλλον θέσεις που προϋποθέτουν αριστερή, δημοκρατική πολιτική καλλιέργεια και κυρίως μνήμη, σύγκριση, συλλογισμό.
Το έχουν πιάσει οι προπαγανδιστές και δείτε πώς εκφράζονται, με τι απλοϊκά ηθικολογικά σχήματα. Καλό - κακό. Εάν ένα στέλεχος είναι αψίκορο. τότε είναι «χυδαίο». Αν είναι συγκρατημένο, τότε «δεν έχει θέσεις».
(συνεχίζεται)
