Κοινωνική αλληλεγγύη και πρόνοια ενάντια σε κάθε ληστοπραξία και αισχροκέρδεια, αλλά και αγώνας για την εξουσία και συμμετοχή σε κάθε βαθμίδα της δημοκρατικής νομοθετικής διαδικασίας είναι η βασική επιδίωξη του κάθε ελεύθερου πολίτη στην ακέραιη πατρίδα του της κοινωνικής αναγκαιότητας, που δεν θα αισθάνεται καταναλωτικός πελάτης της δικτατορίας των αγορών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου του κάθε αριστερού κόμματος.
Αν είσαι γεννημένος στην αδούλωτη Κοκκινιά και ΕΑΜοτραφείς από μικρό παιδί όλη σου τη ζωή, αν είσαι διαποτισμένος από την ηθική, τις αξίες και της αρχές της πατριωτικής Αριστεράς, νιώθεις τώρα να μην έχεις από κανέναν εξουσιοδότηση να την καταλύσεις. Αυτό το λέω γιατί πολλοί πιστεύουν ότι οι ίδιοι οι αριστεροί την έχουν ξεφτίσει και θα χρειαστεί πολλές δεκαετίας να ανακάμψει, ποιος ξέρει πάλι σε ποια μορφή.
Από την άλλη μεριά πάλι εδώ και χρόνια η Αριστερά έτρωγε τα παιδιά της, αλλά ίσως να την κατέβαλε και ο μονολιθισμός της ηγετικής της μηχανής, που πάντα έμενε ουσιαστικά συντηρητικός λειτουργώντας συγκεντρωτικά. Στην επαγγελματική μόνιμη μορφή του ο κομματικός μηχανισμός στις μονολιθικές ηγεσίες των ενδοαριστερών κομμάτων καταλήγει πάντα στον σεκταρισμό και στον σοσιαλισμό του στρατοπέδου.
Πάντως, όπως και να έχει η ιστορική διαδρομή της, παρακαλώ μην τα βάζετε με τους απλούς ανθρώπους, τους εργαζόμενους, ακόμα και με τους δημοκρατικούς αστούς και γενικά με την πρωτοπόρα λαοθάλασσα που ποτέ δεν εισακούγεται και πάντα αιμορραγεί γιατρεύοντας μετά μόνη της τις όποιες πληγές της. Πέρα από την εφιαλτικά αξιομνημόνευτη πολεμοπάθειά του και πανταχόθεν εκμετάλλευσή του, αυτός ο λαός, όπως και η πατρίδα του, η Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνει και χιλιάδες τώρα χρόνια από τη στάχτη θα γεννιέται ολοένα ξανά, όπως το ζούμε και το γνωρίζουμε από την ιστορία, αποκαλύπτοντας ατραπούς αξιοπρέπειας και δημιουργίας ανθρωπιστικού μεγαλείου εσαεί για τον κόσμο όλο.
Δεν είναι υπερβολικό να γράψει, να πει και να επισημάνει κανείς τον κίνδυνο που σέρνεται ύπουλα σχεδιασμένος και μεθοδικά αργά, αλλά σίγουρα καθιστώντας την Ελλάδα νέα Φλόριντα των ΗΠΑ, όπου εκατομμύρια Βορειοαμερικανοί, αλλά και Λατινοαμερικανοί την έχουν κατακλύσει και έχουν αφανίσει τους παλιούς ντόπιους, που αν ορισμένοι επέζησαν οι νέες γενιές τους αφομοιώθηκαν και χάθηκαν.
Αυτή είναι μία διαδικασία που δεν χρειάζεται να επικαλεσθεί κανείς νομοτελειακές πολιτικοοικονομικές ή κοινωνικοανθρωπιστικές διαδικασίες, που αναπόφευκτα παρασέρνουν δομές και επιβάλλουν νέα τάξη. Στην περίπτωση της Ελλάδας οι Βορειοευρωπαίοι εσαεί θα επιβουλεύονται τις χάρες και τον πλούτο της εύκρατης πατρίδας μας, με πάντα πρώτους εδώ και εκατονταετίες τους συντηρητικούς και για να τα λέμε καθαρά τους πιο πολεμοκάπηλους από εκείνους τους ηγετικούς Γερμανούς που πάντα επιβιώνουν.
Είναι αυτοί που ταλαιπωρούν και θυσιάζουν τον ίδιο τους γερμανικό λαό πρωταρχικά, τους εργαζόμενους και τους απλούς ανθρώπους και σαν πολεμόχαροι χαμαιλέοντες θα μεταβάλλουν τα αρπαχτικά τους ένστικτα και φρονήματα εισβάλλοντας με κάθε τρόπο όπου μπορούν να υφαρπάξουν ό,τι θεωρούν ότι τους ανήκει ως εύκολη λεία. Ίσως η Μέρκελ να διαφέρει και θέλουν να τη φάνε.
Μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τα παραπάνω λόγια, με την αντιλογία που συχνά μας δέρνει, άσχετη πολιτική φλυαρία για επίκαιρους διαλογισμούς, συνεδριακά προγράμματα και για προσυνεδριακό διάλογο. Όμως, συναγωνιστές και φίλοι κάθε γένους, φρονώ τα λόγια μου είναι ενός αξιόπιστου παρατηρητή, ζώντας σε γερμανόφωνες χώρες της κεντρικής και βορειας Ευρώπης περισσότερο από έξι δεκαετίες. Από τα πρώτα χρόνια που υποχωρούσαν σταδιακά οι πάγοι παρουσιάζονταν συνθήκες επιβίωσης για τους συλλέκτες και κυνηγούς και ήταν από τότε κύριο μέλημα των ανθρώπων του Βορρά φυσικά η επιβίωση και ο εφοδιασμός τους με κάθε τρόπο. Αυτό ισχύει από τότε μέχρι την εποχή του πλιάτσικου εφορμώντας κάθε χρόνο εποχικά στον εύφορο Νότο, ή σαν οικονομικοί μετανάστες στη Ρώμη και στο Μίκλαγκόρντ, όπως ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη, μέχρι τις ημέρες μας.
Τώρα έχουν κάνει τη νότια Ευρώπη ξέφραγο οικονομικό τους προτεκτοράτο. Συχνά γράφω για τις αντιθέσεις των συμφερόντων Βορρά και Νότου που τους χωρίζουν οι Άλπεις και δεν τα βάζω με τους λαούς των βορείων χωρών, αλλά με τις ηγεσίες τους, που ποτέ δεν θα τα βρουν μεταξύ τους, πόσο μάλλον μαζί με όσο τα κέρδη και τα οφέλη προσαρμόζονται σε μετατροπές του διανοητικού, εκμεταλλευτικού και εμπορικού τους intelligence-IQ, αλλά συντηρητικοί στην πολεμοκάπηλη και ανταγωνιστική ψύχωση να αδιαφορούν για το συναισθηματικό τους emotional-intelligence-EQ. Λέτε να υπερβάλλω; Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τα ανακλαστικά των αναστροφών του στυγερού Wolfgagn Schåuble;
Περιληπτικά λέμε ότι στην πολιτική στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό μας σύστημα της συνταγματικής δημοκρατίας θα χρειαστούμε πατριώτες που δεν θα λαδώνονται από τους ντόπιους και τους ξένους εκμεταλλευτές μας, όπως για παράδειγμα πάντα έκανε η γερμανική Siemens. Η ενδοαριστερή φιλοσοφία και ηθική που πρέπει συνεχώς να ενισχύεται από κάθε κομματικό συνέδριο θωρακίζει την ευημερία του λαού από τις κερδοσκοπικές ληστείες του κεφαλαίου στον τομέα της υγείας και της παιδείας, γιατί η ευημερία δεν ξεπουλιέται, οι άνθρωποι δεν εκποιούνται στα σκλαβοπάζαρα του κοινωνικά ανέλεγκτου κέρδους, γιατί είναι κυρίαρχοι πολίτες της κοινωνίας και όχι πελάτες.
Αλλά ούτε και ξεπουλιέται στη δικτατορία των αγορών το δικαίωμα στην εργασία, στην ισοτιμία, στην πρόνοια, στην αλληλεγγύη, στην ανεκτικότητα, στην ισότητα των φύλων, στον αντιρατσισμό και στην προστασία του περιβάλλοντος, αφού προέχει επιτακτικά η κοινωνική αναγκαιότητα και η προσωπική ακεραιότητα του κάθε ένα ξεχωριστά συνανθρώπου.
Αυτά και πολλά αλλά τέτοια φιλολαϊκά θέματα θωρακίζονται και προωθούνται για να υλοποιηθούν από τα κομματικά συνέδρια πανελλαδικής εμβέλειας, αλλά πιο σίγουρα και καλύτερα προωθούνται τα συμφέροντα και τα οράματα των ενεργών πολιτών, κομματικά ενταγμένων και ανέντακτων, των εργαζομένων και όλου του λαού από τακτικά ετήσια τοπικά περιφερειακά συνέδρια.
Αυτή είναι μια πρόταση που θα πρέπει να υιοθετηθεί και από τα κόμματα της Αριστεράς και όχι μόνο. Ετήσια περιφερειακά συνέδρια λοιπόν αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία του λαού και αποκεντρωτικές λαοκρατικές, πάντα έννομες συνταγματικές διαδικασίες.
