Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί ο Επιτελικός σχολίασε με τόσο μικρόψυχο και τοξικό τρόπο την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα. Όντως ήταν εντυπωσιακό το ότι δεν βρήκε να πει μια κουβέντα μεγαλοψυχίας ή έστω τυπικής ευγένειας τη στιγμή που ο μεγάλος αντίπαλός του αποχωρεί ηττημένος.
Ορισμένοι απέδωσαν αυτήν την εντυπωσιακή επίδειξη μικροψυχίας και τοξικότητας στον συμπλεγματικό και φθονερό χαρακτήρα του Επιτελικού. Άλλοι πάλι παρατήρησαν ότι όποτε κάνει δηλώσεις χωρίς να έχει προηγηθεί επεξεργασία των επικοινωνιολόγων, πάει καρφί για μαλακία.
Οι δύο εξηγήσεις έχουν σημαντικά στοιχεία αλήθειας. Ωστόσο, πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη η στάση του προπαγανδιστικού μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας έτσι όπως εκφράστηκε από την Ομάδα Αλήθειας, καθώς και η γραμμή του φιλονεοδημοκρατικού Τύπου. Αμφότεροι υιοθέτησαν τους τόνους της μικροψυχίας και της τοξικότητας. Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται ούτε για επικοινωνιακή αστοχία ούτε για έκφραση ενός άκομψου υποκειμενισμού. Πρόκειται για πολιτική επιλογή.
Ο Τσίπρας προκαλεί φόβο και γίνεται αντικείμενο μίσους, ακόμα και τη στιγμή που παραδίδει τα ηνία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πάντα ευαίσθητος Γιώργος Πανόπουλος το παρατήρησε με ακρίβεια: «Ο καθένας μπορεί να έχει γνώμη, άποψη, πεποίθηση, ιδέες. Σύμφωνοι. Η ανακοίνωση της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα έχει σηκώσει μια τέτοια μανία εναντίον του που μόνο ως σύμπτωμα παθολογίας εξηγείται».
Μισούν τον Τσίπρα λόγω αυτού που είναι ο ίδιος και αυτού που εκπροσώπησε ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγάλη πολιτική καινοτομία του Τσίπρα ήταν ότι αντιλήφθηκε την Αριστερά ως κάτι πιο μεγάλο από ό,τι υπήρξε στα μεταπολιτευτικά χρονικά - σε αυτό βέβαια πρέπει να δοθεί credit και στον Αλέκο Αλαβάνο που έκανε την αρχή. Ο Τσίπρας λοιπόν ήταν εκείνος που πίστεψε κι έκανε και τους άλλους να πιστέψουν ότι η Αριστερά δεν πρέπει να αρκεστεί στον ρόλο της συμπαθούς πλην περιθωριακής πολιτικής δύναμης. Πίστεψε κι έκανε και τους άλλους να πιστέψουν ότι η Αριστερά μπορεί να γίνει πρωταγωνιστική δύναμη, ότι η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει.
Από μια σκοπιά, αυτή η απόφαση, να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο ντου εν μέσω της σοβαρότερης κρίσης μεταπολεμικά, θα μπορούσε να θεωρηθεί ακραίος βολονταρισμός. Από μια άλλη σκοπιά, αυτή ακριβώς η απόφαση φέρει το αποτύπωμα της μεγάλης πολιτικής, το αποτύπωμα ενός ηγέτη που συνομιλεί με την Ιστορία.
Είναι τελείως λανθασμένο να θεωρήσει κανείς ότι ο Τσίπρας το έκανε μόνος του τούτο το απίστευτο ταξίδι στην Ιστορία. Χωρίς το συγκλονιστικό αντιμνημονιακό κίνημα και χωρίς ένα κόμμα χιλιάδων ανιδιοτελών αγωνιστών, ο Τσίπρας δεν θα είχε μπορέσει να γίνει πρωθυπουργός. Από τον άλλη, χωρίς τον Τσίπρα στην ηγεσία, η Αριστερά δεν θα είχε πάρει ποτέ την κυβέρνηση. Γιατί ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι σούπερ ώριμες, για να κινηθεί η Ιστορία χρειάζεται πάντοτε ο τύπος που θα ανέβει στο τραπέζι και θα φωνάξει: «Εμπρός, σύντροφοι!» Αυτό το «εμπρός, σύντροφοι!» δεν πρόκειται να του το συγχωρέσουν οι ιδιοκτήτες της χώρας.
Το δεύτερο που δεν πρόκειται να του συγχωρέσουν είναι το ποιος είναι ο Τσίπρας. Ο Τσίπρας δεν ανήκει στην κατηγορία των Ελλήνων που γεννήθηκαν προορισμένοι να κυβερνήσουν. Δεν ανήκει σε κάποιο τζάκι, ούτε μεγάλωσε βουτηγμένος στο χρήμα. Όπως ελέχθη, «ο Τσίπρας είναι ένας random τύπος από τους Αμπελόκηπους που έγινε πρωθυπουργός». Η ιστορία του έτσι κι αλλιώς θα μπορούσε να γίνει πρώτη ύλη για μυθιστόρημα. Ειδικά για την Ελλάδα, μια χώρα στην οποία η νομή της εξουσίας περιορίζεται σε 3-4 δυναστείες, συνιστά πρωτοφανές σκάνδαλο να γίνει πρωθυπουργός ένας τύπος σαν τον Τσίπρα, ηγούμενος μάλιστα ενός κόμματος της Αριστεράς. Γι’ αυτό κι εκφράζουν προκλητικά το μίσος τους ακόμα και την ώρα που ο Τσίπρας παραιτείται. Γι' αυτό δεν θα σταματήσουν να τον φοβούνται. Ο Τσίπρας θα συμβολίζει πάντοτε τον κίνδυνο να αποφασίσουν να κυβερνήσουν όσοι δεν είναι γεννημένοι για να κυβερνάνε, όσοι δεν ανήκουν στις πολιτικές δυναστείες και τους ιδιοκτήτες της χώρας.
Τώρα που ο Τσίπρας στάθηκε αντάξιος της ευθύνης του απέναντι στον τόπο και στην Αριστερά, τώρα θα κριθούν τα στελέχη του κόμματος. Θα κριθούν από το αν οι πιο άξιοι-ες θα αναλάβουν την ευθύνη να βγουν μπροστά· από το αν θα διατηρήσουν την ενότητα ή θα αλληλοφαγωθούν, με αποτέλεσμα να σφυριχτεί οριστικά η λήξη· από το αν θα ακούσουν το μήνυμα της κοινωνίας ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να διορθώσει τα λάθη του και να μπορέσει να ορθοποδήσει ξανά. Τώρα, μάγκες και μάγκισσες, που δεν υπάρχει Τσίπρας σε ρόλο προστατευτικού πάτερ φαμίλια, τώρα κρίνεστε.
Και μην ξεχνάτε, εσείς τα μεγάλα στελέχη που είχατε την τύχη να κυκλοφορείτε με τα υπουργικά αυτοκίνητα. Η Αριστερά δεν σας χρωστάει. Εσείς της χρωστάτε.
Επόμενη γραμμούλα, ο Αλέξης από τους Αμπελόκηπους:
«Ζούμε σε μια περίοδο αλλεπάλληλων κρίσεων, σε ένα ασταθές οικονομικό περιβάλλον, σε μια περίοδο γεωπολιτικών εντάσεων και προκλήσεων. Η πίστη στις αξίες μας. Η προσήλωσή μας στη δημοκρατία και την ελευθερία, που είναι συνώνυμο της Ελλάδας. Η αγάπη για τον άνθρωπο. Η αλληλεγγύη. Η ενότητα. Το εμείς πάνω από το εγώ, είναι δρόμος για να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες. Η προοδευτική παράταξη του τόπου, όπως πάντα στην Ιστορία, θα είναι οδηγός σε αυτή τη συλλογική εθνική προσπάθεια. Και ένας νέος ΣΥΡΙΖΑ, που θα την εκφράζει, μπορεί να γίνει ξανά η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό τον σκοπό υπηρετεί η απόφασή μου. Αυτό τον σκοπό θα υπηρετώ πάντα. Την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο».
Αλέξη, άξιζε τον κόπο.
