Είναι πάντοτε μια επώδυνη διαδικασία να υποστείς ένα δικαστήριο. Απαιτούνται προετοιμασία, εσωτερική ανασύνταξη, ανακατανομή των ψυχικών αποθεμάτων και οπωσδήποτε γόνατα. Τα γόνατα δε είναι από τα πιο σημαντικά εφόδια που πρέπει κάποιος να έχει δεδομένου ότι υπάρχουν και δικαστήρια στην επικράτεια στα οποία οι ανελκυστήρες δεν είναι και πολύ συνεργάσιμοι με τους επισκέπτες του κτηρίου. Αφήστε που η φωτοαντιγραφή, τα μεγαρόσημα και διάφορα άλλα αναγκαία βήματα για την απόδοση της δικαιοσύνης βρίσκονται σε διαφορετικούς ορόφους, οπότε αυξάνεται η δυσκολία.
Επίσης, απαιτούνται και χρήματα. Η Θέμιδα βέβαια, που αντιπροσωπεύει τον νόμο και την απαρασάλευτη τάξη σύμφωνα με τη μυθολογία μας, στον μανδύα της δεν έχει τσέπες. Έτσι, λοιπόν, με μέριμνα της Πολιτείας οι δικαστικοί αμείβονται για τις υπηρεσίες τους από τον κρατικό κορβανά. Κάτι το οποίο είναι αναμφισβήτητα σωστό. Το ίδιο, βέβαια, δεν ισχύει για όλους τους υπόλοιπους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, όπως, για παράδειγμα, τους δικηγόρους ή τους δικαστικούς επιμελητές οι οποίοι αμείβονται για να επιδώσουν τα δικαστικά έγγραφα που δείχνουν στους πολίτες τον δρόμο προς τις αίθουσες.
Εδώ κάπου η δημόσια απόδοση της δικαιοσύνης αρχίζει να μοιάζει με ΣΔΙΤ. Ξέρετε, εκείνη την πατέντα με την οποία το Δημόσιο παραχωρεί αρμοδιότητες στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να παραγάγει ένα συγκεκριμένο έργο επ’ ωφελεία των πολιτών και το έργο τελικά το πληρώνουν οι ίδιοι οι πολίτες από την τσέπη τους με δόσεις. Τέτοιες, μάλιστα, που καθίστανται επ’ ωφελεία των κατασκευαστών. Καμιά φορά και επ’ ωφελεία άλλων, πλην των κατασκευαστών, όπως συμβαίνει με την Αττική Οδό ή με κάποια νοσοκομεία, για παράδειγμα, που αρχικά κατασκευάστηκαν από το Δημόσιο και στη συνέχεια η λειτουργία τους παραχωρήθηκε σε άλλους που πληρώνονταν για υπηρεσίες τις οποίες πρόσφεραν σε δημόσιες υποδομές και εισέπρατταν ιδιωτικό χρήμα με τη σχετική έκπτωση, αφού συμπληρώνεται η διαφορά από τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν προεισπράξει για να μπορούν να συμμετέχουν στην κάλυψη των δαπανών, για παράδειγμα.
Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις ενώ ένας κατασκευαστής έχει κατασκευάσει ένα έργο και το έχει εκμεταλλευτεί για σειρά ετών, το Δημόσιο αποφασίζει να παραχωρήσει τα δικαιώματα διαχείρισής του σε κάποιον άλλον ιδιώτη. Αυτό κατά μία έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί και αδικία για τον αρχικό κατασκευαστή, αφού χάνει την εκμετάλλευση για τα μάτια κάποιου άλλου.
Η Θέμις, όμως, είναι γνωστό πως έχει μεγάλη εμπειρία από ξενοκοιτάγματα και απιστίες, αφού ήταν η δεύτερη σύζυγος του θεού Δία, μέχρι που τη διαδέχθηκε η θεά Ήρα. Για τον Δία δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, ήταν γνωστός άπιστος από καταβολής του κόσμου. Αφήστε δε που ως γιος του Κρόνου γνώριζε καλά πως είναι πιθανόν να τον καταπιεί ο πατέρας του. Πάντως, για να είμαστε και ακριβείς μυθολογικά, η Θέμις παρουσιάζεται και ως κόρη του θεού Ήλιου, υπό το φως του οποίου όλα είναι φανερά. Ίσως γι’ αυτό και καμιά φορά απεικονίζεται με δεμένα τα μάτια. Την πνίγει η αντηλιά…
