Πολλές φορές υπάρχουν οι ευλογημένες στιγμές που θέλεις να πεις κάτι και αντιλαμβάνεσαι ότι το έχουν πει άλλοι, και πολύ καλύτερα απ’ όσο θα μπορούσες να το έχεις πει εσύ. Γιατί είναι το δικό τους βίωμα, ο δικός τους αγώνας, η δική τους αγωνία. Οπότε, το μόνο που σου μένει είναι να διαδώσεις το βίωμα, τον αγώνα, την αγωνία, αλλά και τη δικαίωση όταν έρχεται και αποδεικνύει ότι τίποτα δεν πάει χαμένο και ότι οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι εκείνοι που δεν δίνονται.
Δεν είναι τετριμμένο, είναι απλώς η πραγματικότητα παντού και πάντα. Η Παιδεία δεν αποτελεί εξαίρεση, ιδιαίτερα σήμερα, που φοιτητές και δάσκαλοι γεμίζουν τους δρόμους αρνούμενοι να γίνουν τα παιδιά μας «πελάτες σχολείου», όπως κυνικά το έχει διατυπώσει με ακρίβεια εδώ και χρόνια ο σημερινός πρωθυπουργός, δηλαδή το σύστημα που υπηρετεί και τον υπηρετεί.
Αντιγράφω λοιπόν ένα κείμενο του λαμπρού δασκάλου (και όχι μόνο) Κωστή Παπαϊωάννου, με ημερομηνία δημοσίευσης στο Διαδίκτυο 15/2/2024, για ένα θέμα που η πληροφόρηση 107 της χώρας μας φυσικά προτιμάει να θάψει:
«Προχθές, οι τρεις κυρίες των ιστορικών (το πάλαι) Εκπαιδευτηρίων Ζηρίδη αντιμετώπισαν επιτέλους τις συνέπειες των πράξεών τους, αφού επί πολλά έτη ζημίωναν τα δημόσια ταμεία και άφηναν απλήρωτους τους εργαζόμενους. Αποτελούσαν την επιτομή της αυθαιρεσίας του ισχυρού σε βάρος των αδύναμων. Σε μια σπουδαία στιγμή δικαστικής ευθυκρισίας (με κλειστά όντως τα μάτια η Θέμις μπροστά στις διασυνδέσεις και στο στάτους των τριών) επιβλήθηκε η εμβληματική ποινή: 22 χρόνια και 6 μήνες φυλάκιση στην καθεμία από τις κατηγορούμενες, χωρίς μάλιστα αναστολή. (…) Να φτάσει η είδηση παντού όπου είχαν φτάσει τόσα χρόνια η αδιανόητη οίηση και το μέγεθος της αναλγησίας. Κυρίως σκεφτόμουν όσους και όσες έφυγαν από κοντά μας όλα αυτά τα χρόνια πικραμένοι, προσβεβλημένοι από το μέγεθος της αυθαιρεσίας και της αλαζονείας. Ανθρώπους τσαλακωμένους, που έμειναν άνεργοι στα πενήντα και στα εξήντα τους, χωρίς αποζημίωση, θύματα ενός σχεδίου που μόνη αξία είχε τον ατομικό πλουτισμό. Θύματα ήταν όχι μόνο το προσωπικό αλλά και μαθητές και μαθήτριες που έμαθαν καλά τι σημαίνει εκπαίδευση ως εμπόρευμα όταν οι κυρίες αποφάσισαν να φουντάρουν το σκάφος (…)».
Για την ανατροπή τέτοιων αυθαιρεσιών και εναντίον της απίστευτης οίησης της εξουσίας αγωνίζονται φοιτητές και δάσκαλοι που για εβδομάδες βρίσκονται σ’ έναν ανυποχώρητο αγώνα για μια Παιδεία προς όφελος όλων εκείνων στους οποίους ανήκει. Για μια Παιδεία προς όφελος της δημοκρατίας δηλαδή. Κι αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί. Ας μην έχουν καμιά αυταπάτη όσοι λοιδορούν και διαστρέφουν τα τεκταινόμενα και αναφέρονται σε «εγκληματικές μειοψηφίες» που θέλουν να επιβληθούν διά της βίας.
Προσπαθούν να συσκοτίσουν το γεγονός ότι οι συνελεύσεις και οι δρόμοι δεν γεμίζουν από «εγκληματικές μειοψηφίες», αλλά από το απέραντο ποίημα μιας απέραντης νεότητας που αδυνατεί να προλάβει η πνευστιώσα φενάκη του συστήματος. Η ολιγότητα που θέλει να πνίξει τα παιδιά μέσα στις τσέπες των κουστουμιών της, εκεί που πνίγεται και η ίδια (κλεμμένο από τον Αργύρη Χιόνη). Αδύνατο να συμβεί. Γιατί τα συνθήματα είναι οι στίχοι του ποιήματος που λέγαμε. Και τα παιδιά είναι οι λέξεις του αύριο.
Μειοψηφία δεν είναι αυτά, αλλά η μειοψηφική κυβέρνηση του 41% των εχόντων δικαίωμα ψήφου και στην ουσία του 21% του εκλογικού σώματος. Αυτό θέλουν: να το προσπεράσουμε λες και δεν έχει σημασία. Και το καταφέρνουν επειδή διαθέτουν ανείπωτο θράσος, απύθμενη ανηθικότητα και τερατώδη δύναμη, ώστε να είναι ένα μπετόν αρμέ που θέλει να τσιμεντώσει κάθε χαραμάδα προόδου, όπως τσιμέντωσαν κάθε δάκρυ οδύνης για τους δολοφονημένους των Τεμπών κάτω από ένα μέτρο χώμα και τσιμέντο.
Ξεχνούν όμως ότι οι «μειοψηφίες» που καταγγέλλουν είναι απλώς οι «απέραντες μειοψηφίες» που λέει και ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Αυτές που δεν γράφουν απλώς, αλλά είναι το ποίημα της ζωής όλων. Κανένα καθεστώς μέχρι σήμερα δεν το έχει καταλάβει. Γι’ αυτό για όλα τα καθεστώτα έρχεται η στιγμή που καταρρέουν. Κι αυτό που ακούγεται είναι απλώς ο ορυμαγδός Κορυβάντων για να κρύψει τον ήχο της κατάρρευσης.
