Δεν νομίζω πως φέτος ο Γασπάρ, ο Βαλτάσαρ και ο Μελχίορ -οι τρεις μάγοι- θα βρουν εύκολα τον δρόμο για τη φάτνη του νεογέννητου Χριστού. Δεν υπάρχουν δρόμοι, γιατί όλοι οι δρόμοι που οδηγούν προς τη χαρά από τη γέννηση ενός παιδιού στην Παλαιστίνη έχουν καταστραφεί από την κανιβαλική πολεμική μηχανή του κράτους του Ισραήλ. Δεν υπάρχει άστρο για να τους οδηγήσει, επειδή όλα τα άστρα του ουρανού στην Παλαιστίνη έχουν σβήσει από το υπέρλαμπρο φως των ισραηλινών βομβαρδισμών. Η φάτνη έχει γίνει συντρίμμια και είναι πολύ πιθανό το ιερό βρέφος και η μητέρα του να βρίσκονται θαμμένοι μέσα στα συντρίμμια. Αγνοείται η τύχη τους μαζί με άλλων 8.000 Παλαιστινίων, που οι φάτνες των ελπίδων τους και των αγώνων τους έγιναν στάχτη από έναν ανελέητο σφαγέα. Το αντίθετο από τις τύχες 19.000 Παλαιστίνιων των οποίων η τύχη είναι και κοινή και γνωστή, όπως η μοίρα όλων των αθώων, όλων των ανυπεράσπιστων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης: κείτονται νεκροί, με το 80% από αυτούς να είναι γυναίκες και παιδιά. Χτυπημένοι, σφαγιασμένοι καλύτερα, μέσα στα σπίτια τους, μέσα στα νοσοκομεία, μέσα στον καθολικό εφιάλτη της σφαγής. Η σφαγή των νηπίων σε μια αέναη ιστορική επανάληψη της φρίκης σε όλη τη ματωμένη ιστορία της ανθρωπότητας.
Ας το πάρουμε απόφαση. Φέτος δεν ακούγονται ωσαννά. Δεν ανεβοκατεβαίνουν άγγελοι από τον ουρανό. Η αγάπη υφίσταται γενοκτονία. Πώς αλλιώς να ονομαστεί αυτή η σφαγή, που ήδη από την περασμένη Κυριακή μετρούσε σχεδόν πενταπλάσιους νεκρούς από εκείνους των τεσσάρων προηγούμενων ισραηλινών πολέμων στον παλαιστινιακό θύλακα; Ποια γέννηση λοιπόν γιορτάζουμε τα φετινά Χριστούγεννα; Ποιο φως; Αν δεν σφαγιαστούν οι άνθρωποι εκεί, κινδυνεύουν να πεθάνουν από πείνα ή από δίψα, γιατί όλα τα νερά έχουν στεγνώσει, γιατί τα δάκρυα έγιναν πέτρες και «ο δρόμος (δεν) χάνεται στο φως», όπως θα μπορούσε να πει ο Γιάννης Ρίτσος, «ο ίσκιος της μάντρας (δεν) είναι σίδερο», γιατί δεν έχει απομείνει λίθος επί λίθου για να φτιαχτεί μια μάντρα και γιατί δεν υπάρχει το ευήλατο σίδερο της αγαθής ανθρώπινης κούρασης, αλλά μονάχο το ανελέητο σίδερο της φρίκης που λιώνει τα πάντα. Πουθενά ίσκιος, πουθενά άνθρωποι. Μονάχα νεκροί, μονάχα σκιές, μονάχα νεκροί μέσα στον θάνατο που οι ίδιοι προκαλούν στον εαυτό τους.
Αν μπορούσε να φανταστεί το Ισραήλ πόσους νεκρούς Ισραηλινούς προκαλεί αυτή η πολιτική του θανάτου που ακολουθεί… Αν μπορούσε να φανταστεί ότι οι δικοί του νεκροί, αυτοί που σήμερα σκοτώνουν, θα είναι οι πρώτοι σε κάποιο αύριο (που κανείς δεν γνωρίζει πόσο κοντινό ή μακρινό θα αποδειχθεί) που θα ζητήσουν εκδίκηση… Τότε που «θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση και θα σπείρουν γενεές στους αιώνες των αιώνων». Αν μπορούσε το κράτος του Ισραήλ να φανταστεί… Αλλά, όπως όλοι όσοι τα φαιά φορούν, είτε είναι στολές είτε είναι χρυσοποίκιλτα άμφια, δεν διαθέτει ίχνος φαντασίας γιατί δεν διαθέτει ίχνος ανθρωπιάς! Όπως και όσοι μέσα στις εκκλησίες υμνούν εκκωφαντικά όχι για να γιορτάσουν τη μέρα που γεννιέται ένας νέος κόσμος (μισούν και φοβούνται αυτόν τον νέο κόσμο), αλλά για να σκεπάσουν τον ήχο της φρίκης. Τον θρήνο και τον ολοφυρμό.
Και μαζί με το Ισραήλ, αν μπορούσε να φανταστεί το δυστοπικό της μέλλον η «πεφωτισμένη» Ευρώπη των «πολιτισμένων» κρατών της Ε.Ε. Η Ένωση που οι ηγέτες της, ακόμα και μπροστά στην πελώρια σφαγή, δεν κατάφεραν, τη δεύτερη μέρα εργασιών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, να υιοθετήσουν κοινή θέση και συμπεράσματα για τη Μέση Ανατολή, με κείμενα και λέξεις-κομψότατους ομαδικούς τάφους ανθρώπων και αισθημάτων. Ένας θρίαμβος των τεράτων, ένας θρίαμβος που θα γεννήσει τέρατα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κάτω από αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, ο Ιησούς ήδη έχει περάσει από τη γέννηση στη σταύρωση χωρίς να προλάβει να περάσει από τη ζωή.
Το τέρας είναι εδώ. Και μας κοιτάζει. Και το κοιτάζουμε κι εμείς. Και η κόπωση των ικανοποιημένων μάς έχει τόσο καταβάλει, που δεν μπορούμε ούτε το βλέμμα μας να πάρουμε από πάνω του.
