Παραφρασμένος ο τίτλος του κειμένου, «κλέβει» από αυτόν του συγκλονιστικού βιβλίου του Άγγελου Τσέκερη «Λίγος Εμφύλιος ακόμα» (εκδόσεις Θεμέλιο, 2021) επιδιώκοντας να υπομνήσει ότι οι κορυφαίες στιγμές της Ιστορίας δεν τελειώνουν και δεν περιορίζονται στη στιγμή, αλλά είναι διαρκείς. Ένα μέτρο για να μετράμε το μπόι μας και την ποιότητα των ημερών μας.
Λίγο Πολυτεχνείο ακόμα λοιπόν, γιατί ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου δεν είναι... «επετειακός», δεν είναι λυρικός επίλογος μιας «ηρωικής» στιγμής από την οποία απομακρυνόμαστε με λυρικότερα πηδηματάκια νοσταλγίας, ολοένα και πιο ανώδυνα, έως μουμιοποιήσεως αυτής της στιγμής. Τόσο ανώδυνα μάλιστα, ώστε στο τέλος να εξοβελιστούν από τη ζώσα πραγματικότητα, στην οποία όμως απαραιτήτως χρειάζεται το γεγονός «Πολυτεχνείο» ώστε, καθ’ ιστορική εξακολούθηση, να ζει. Αλώμενο διαρκώς ως «θεόθεν φυγάς» από τα διάφορα «ζήτω», τα διάφορα «ωσαννά» και τις διάφορες ερμηνευτικές διαμεσολαβήσεις ή παρερμηνευτικές απορρίψεις. Αποφεύγοντας ακόμα και τον καταγγελτικό χαρακτήρα περί του Πολυτεχνείου που προδόθηκε ή, αντιθέτως, περί του Πολυτεχνείου που πρόδωσε.
Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου είναι μια εγερσίθυμη, προτρεπτική στιγμή. Δεν θυμόμαστε απλώς μετατρέποντας τη μνήμη σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας της Ιστορίας αναλόγως με την τιτλοποίηση της στιγμής. Θυμόμαστε προσπαθώντας να κατανοήσουμε την εποχή μας. Συνεπώς, αν οι νεκροί εκείνης της εξέγερσης είναι πράγματι ζωντανοί, τότε πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε ως ζωντανούς. Ο Διομήδης Κομνηνός δηλαδή -χρησιμοποιώ χάριν οικονομίας ένα συμβολικό όνομα της εξέγερσης- δεν είναι υπερμέγεθες τοτέμ λατρείας, δεν είναι «γλυκύς Ιησούς» της επανάστασης ούτε μορφή χαμένη μέσα στον μύθο της. Ο Διομήδης Κομνηνός είναι ο χθεσινός Παύλος Φύσσας, ο προχθεσινός Μιχάλης Καλτεζάς, ένας ήρωας που προχωράει στα σκοτεινά, μέσα στη μεροκάματη Ιστορία, για να φτάσουμε «οι εμείς» σ’ ένα αύριο. Ας μην τους πνίξουμε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των ανεκπλήρωτων προσδοκιών, για τις οποίες άλλωστε ο οβολός μας αποδείχτηκε ολίγος.
Γι’ αυτό λέω: η επέτειος του Πολυτεχνείου μας προτρέπει να πατήσουμε στους ώμους των νεκρών του για να δούμε καλύτερα το μέλλον. Και, κοιτάζοντας, να σκεφτούμε. Να σκεφτούμε ότι το μέλλον που απεργάζονται για μας είναι ένα μέλλον... ανάλαφρο, που θα κρέμεται στα ανώδυνα σημαιάκια των εορτασμών όπως κρέμονται στα μανταλάκια των fake news οι ποικίλες κακοποιήσεις.
Να σκεφτούμε ποιο μέλλον επιφυλάσσει ένα Πολυτεχνείο στεγνό από διακίνηση ιδεών, έρευνα, αντιθέσεις, αντιφάσεις, ακόμα και επιστημονικές αποτυχίες (το ανώτατο σημείο της γνώσης), που άλλωστε συμβαδίζουν (αλλιώς δεν υφίσταται επιστημοσύνη) με άλματα γνωστικών κατακτήσεων, άρα και γνωστικών καταστάσεων της Δημοκρατίας. Ένα τέτοιο άνυδρο Πολυτεχνείο θέλει η άρχουσα σκέψη. Να ζει. Αρκεί να είναι πεθαμένο. Με την επέτειο, εισαγωγή στον θάνατό του. Γιατί, βλέπεις, έχει πολλές κερκόπορτες ο θάνατος.
Ομως εγώ μιλώ για το Πολυτεχνείο που ζει στ’ αλήθεια. Για το Πολυτεχνείο που δεν είναι τόπος ούτε χρόνος τριών ημερών ετησίως. Μιλώ για το Πολυτεχνείο που ζει κάθε φορά που υπάρχει αντίσταση στις υποβολιμαίες κατηγορίες για εξαθλιωμένο δημόσιο πανεπιστήμιο. Αντίσταση με πράξεις αναβάθμισης. Το Πολυτεχνείο ζει κάθε φορά που στομώνει το μαχαίρι του αποκλεισμού των αδύναμων από την Παιδεία. Κάθε φορά που αναιρείται το μαχαίρι του αποκλεισμού της χθαμαλής κοινωνίας από την εναγώνια γνώση προς χάριν των απαίδευτων στην ανθρωπιά της Δημοκρατίας. Το Πολυτεχνείο ζει κάθε φορά που η γνώση αποδεικνύει την αξία, δηλαδή την ιστορική της τόλμη, στα αμφιθέατρα, στην έρευνα, στα εμπνευσμένα νομοσχέδια, στην πόλη που δεν θα ρημάζει τους ανθρώπους της στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στην άθλια δημόσια Υγεία ή στα ατιμώρητα κρατικά εγκλήματα. Το Πολυτεχνείο ζει στην αλληλεγγύη της ομορφιάς και της έμπνευσης. Έμπνευση ήταν το Πολυτεχνείο. Έμπνευση της ομορφιάς. Εδώ ζει. Για έμπνευση και ομορφιά προτρέπει.
Γι’ αυτό το «Πολυτεχνείο ζει». Δείτε τις ζωγραφιές των παιδιών. Δείτε τα χαμόγελά τους, που μοιάζουν σαν να ξεπήδησαν από τη σφιγμένη γροθιά του Μανώλη Γλέζου καθώς αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Εδώ, σ’ αυτό το χαμόγελο των παιδιών, ζει το Πολυτεχνείο. Εδώ, σ’ αυτό το προτρεπτικό «εδώ», ανασαίνουν ο Διομήδης Κομνηνός και ο Παύλος Φύσσας. Κι αυτό δεν είναι επέτειος. Είναι Ιστορία.
